του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Eτσι όπως εξελίσσεται η υπόθεση Novartis στο πολιτικό πεδίο, κινδυνεύει να μετατραπεί σ’ ένα πολιτικό Survivor. Μιλούμε για “υπόθεση Novartis” έτσι όπως εξελίσσεται πολιτικά, ενώ πρόκειται για πελώριο σκάνδαλο Novartis διεθνώς (γι αυτό ξύπνησε και σ’ εμάς η διερεύνηση, με σπρωξίματα και με υλικό – να δούμε αν θάχει και ψηφιακό υλικό, αν μη και οπτικοακουστικό όσο η υπόθεση θα ωριμάζει – από την έρευνα του FBI), αλλά και για ιδιαίτερο βάρος της εκτόξευσης της φαρμακευτικής δαπάνης στην Ελλάδα στην εκδήλωση του οικονομικού της αδιεξόδου (οι παλιότεροι ας θυμηθούν την έμφαση που είχε δοθεί στον κλάδο του φαρμάκου ήδη επι Κ. Σημίτη – Σωκράτη Κοσμίδη).
Ως συνήθως, το πολιτικό σκέλος στην πελώρια υπό διαμόρφωση – αργά, αλλά μάλλον ανεπίστροφα… – δικογραφία για το κυρίως σκάνδαλο Novartis πάει να επισκιάσει την ουσία. Αλλά και αυτόνομα, οι πολίτικες συνέπειες είναι ήδη άμεσες. Δεν θέλει μεγάλη πολιτική ευαισθησία για να δει κανείς πώς, π.χ., μέσα στην Αξιωματική Αντιπολίτευση όπου το κέντρο βάρους – λόγω Μακεδονικού και όχι μόνο – ξέφευγε από τα χέρια της ηγεσίας Μητσοτάκη, σε ισορροπίες αλλάζουν και πάλι. Πάντως, δεν έχουν την πλάτη στον τοίχο… Ή, ακόμη, το τεχνοκρατικό/νομικό άνοιγμα που είχε γίνει από Β. Βενιζέλο προς μια εποικοδομητική διαχείριση πάλιν του Μακεδονικού – με την άποψη περί επικράτησης του διεθνούς δικαίου απέναντι στις συνταγματικές πρόνοιες της πΓΔΜ – και που θα μπορούσε να συμβάλει σε επανισορρόπηση του πολιτικού χάρτη , δείχνει να πνίγεται στον αχό των αντεγκλήσεων περί κουκουλοφόρων κοκ στο μέτωπο της Novartis.
Ούτως ή άλλως, χάρις στο ατιμωτικό της πολιτικής νομικό πλέγμα του Συντάγματος και του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η πολιτική ευθύνη δεν θα μετατραπεί σε ποινικό αποτέλεσμα , πλην αν ευρεθούν παράδες. Όχι απλώς «ίχνος», δε, αλλά κάτι που να υπάγεται στο ολισθηρό εκείνο «ξέπλυμα χρήματος»/νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες-AML/FATF. Γιατί όμως μιλούμε για ατιμωτικό νομικό πλέγμα; Επειδή (ομόφωνα σχεδόν ψηφισμένο σε συνταγματικής περιωπής σύστημα) απαγορεύει την διερεύνηση ουσίας σε όποια υπόθεση εμπλέκει υπουργό, αφού ευθύς ως προκύψει ανάμειξη υπουργού η Δικαιοσύνη στέλνει «αμελλητί» την υπόθεση στην Βουλή (έτσι έμαθαν και οι τηλεοπτικοί μας αστέρες το «αμελλητί» ως λέξη). Αλλά και εν συνεχεία σταματά την δίωξη λόγω παραγραφής (ακριβέστερα: λόγω αποσβεστικής προθεσμίας) μετά την πάροδο σύντομου κοινοβουλευτικού χρόνου. Τι μένει πίσω; Σκιές, υπόνοιες, λασπόλουτρο, επαλήθευση του «όλοι τους…».
Καθώς όμως αυτήν την φορά το σκάνδαλο Novartis έρχεται σε μια φάση όπου οι διχασμοί Δεξιά-Αριστερά και Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο και Εθνικόφρονες-Μειοδότες , αλλά και Παλιό-Νέο εντέλει, είχαν προσπεραστεί ή πάντως (πλην του Δεξιά-Αριστερά, επιμένουμε) είχε αποδυναμωθεί η πολιτική/εκλογική τους χρησιμότητα, έχουμε μιαν άλλη εξέλιξη στον ορίζοντα. Η νέα διχαστική γραμμή που θα προκύψει από το σκάνδαλο Novartis – περισσότερο κι από εκείνην του σκανδάλου Κοσκωτά ή την άλλη των ψηφιακών του ΟΤΕ, που σβήνουν πλέον στην μνήμη – να λειτουργήσει σαν ένα σκηνικό αντιπαράθεσης χωρίς πολλήν-πολλήν σύνδεση με ουσία. με αποδείξεις. με αποτέλεσμα. Να γίνει δηλαδή, ψηφιακών μέσων βοηθούντων, ένα πολιτικό Survivor. (Την διατύπωση οφείλουμε στον Νίκο Χριστοδουλάκη, που πάσχιζε να εξηγήσει μια σειρά από πράγματα ουσίας στην εκπομπή Γ. Αυτιά, στον ΣΚΙΑ, Κυριακάτικα).
Η πολιτική στην νέα εποχή: όχι ωραίο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου