Η πολιτική του ουράνιου τόξου

analyst

Πρόκειται για μία στάση που ακολουθείται από συνεχώς περισσότερα κόμματα τα τελευταία χρόνια – όπου ουσιαστικά κυβερνούν απολυταρχικά οι αγορές, έχοντας καταργήσει εντελώς τη δημοκρατία.

του Ιάκωβου Ιωάννου

Επικαιρότητα

Ο στόχος των πολιτικών τα τελευταία χρόνια, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τις αγορές, καθώς επίσης από τις μεγάλες πολυεθνικές που σχεδίασαν την παγκοσμιοποίηση για να το πετύχουν επακριβώς στα δικά τους μέτρα, είναι απλός: η παραμονή τους στη κυβέρνηση, όταν καταφέρουν να εκλεγούν. Παρά το ότι λοιπόν οι Πολίτες έχουν την ψευδαίσθηση πως το σημαντικότερο είναι η κατάρτιση και η τήρηση του εκάστοτε πολιτικοοικονομικού τους προγράμματος, σε συνδυασμό με την ξεκάθαρη τοποθέτηση τους στα δεξιά, στο κέντρο ή στα αριστερά όπως συνέβαινε στο παρελθόν, οι συνθήκες έχουν αλλάξει εντελώς.

Στο παράδειγμα της Γερμανίας, η καγκελάριος το 2005 ξεκίνησε την προεκλογική της εκστρατεία με ένα ξεκάθαρο πολιτικοοικονομικό πρόγραμμα, ενώ είχε όλες τις προϋποθέσεις για να κερδίσει τις εκλογές – αφού οι Πολίτες είχαν υποφέρει από την πολιτική λιτότητας της προηγούμενης κυβέρνησης, με την ανεργία να καταγράφει τότε υψηλά ποσοστά, καθώς επίσης με το ρυθμό ανάπτυξης να μειώνεται συνεχώς (γράφημα, γαλάζια καμπύλη, αριστερή κάθετος ο ρυθμός ανάπτυξης – διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος το ποσοστό ανεργίας).

Εν τούτοις, αντί να τη βοηθήσει το πρόγραμμα της, «εισέπραξε» την οδυνηρή εμπειρία της παρά λίγο απώλειας της νίκης – με αποτέλεσμα έκτοτε να εγκαταλείψει πλέον τις σαφείς προγραμματικές δηλώσεις. Το κόμμα της λοιπόν ακολούθησε γενικότερα την πολιτική του ουράνιου τόξου, απευθυνόμενο σε ένα όσο το δυνατόν ευρύτερο κέντρο – μία στάση που τα τελευταία χρόνια εξελίχθηκε στην ηγεμονική, κυρίαρχη πολιτική κατεύθυνση της Γερμανίας, παρά το ότι με βάση μία πρόσφατη μελέτη του ιδρύματος Adenauer τα μέλη του κυβερνώντος κόμματος τοποθετούνται μόνα τους πολύ πιο δεξιά από την παράταξη και την ηγεσία τους.

Το πολιτικό στιλ τώρα της καγκελαρίου, το οποίο περιγράφεται ως «η μετριοπάθεια του ουρανίου τόξου», έφτασε στο ζενίθ του το Φθινόπωρο του 2015, με τη στάση της στο θέμα του μεταναστευτικού – με την έννοια πως από τότε και μετά η δημοφιλία της άρχισε να φθίνει, ακριβώς επειδή έκανε το λάθος να τοποθετηθεί  ξεκάθαρα. Έκτοτε η κυρία Merkel έχασε τη δυνατότητα της διαχείρισης ενός μεγάλου κεντρώου χώρου, όπως αυτή τον αντιλαμβανόταν – οπότε είναι πια υποχρεωμένη να είναι σαφής, ως προς τις πολιτικοοικονομικές της θέσεις και το χώρο, στον οποίο απευθύνεται.

Το γεγονός αυτό της κόστισε τη μεγάλη πτώση των ποσοστών της στις τελευταίες εκλογές και την αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης μέχρι σήμερα – ενώ θα τη δυσκολεύσει ακόμη περισσότερο στο μέλλον, όσον αφορά την Ευρωζώνη και την ΕΕ, αφού δεν θα μπορεί να τηρεί μία ομιχλώδη θέση (=ήξεις, αφήξεις) όπως στο παρελθόν και ειδικά στο θέμα της Ελλάδας, όπου ανέκαθεν κρυβόταν πίσω από το ΔΝΤ και τον κ. Σόιμπλε.

Μία αντίστοιχη πολιτική έχει υιοθετήσει επίσης ο Έλληνας πρωθυπουργός, εκτός και εντός της χώρας, απευθυνόμενος επίσης σε ένα ευρύτερο κέντρο – με αποτέλεσμα να είναι ο μακροβιότερος της εποχής των μνημονίων. Έχοντας δηλαδή από ένα σημείο και μετά συνειδητοποιήσει πως δεν κυβερνάει αυτός τη χώρα, ούτε μόνο οι αγορές όπως στην περίπτωση της Γερμανίας, αλλά οι πιστωτές που έχουν μετατρέψει την Ελλάδα σε αποικία, επέλεξε την πλήρη ασάφεια – όπου με το ένα χέρι υπογράφει ότι του ζητηθεί από τον εκάστοτε ισχυρότερο ξένο, ενώ με το άλλο μοιράζει κενές υποσχέσεις στους Πολίτες, λέγοντας τόσα ψέματα όσο κανένας άλλος στη μακραίωνη ιστορία μας.

Στα πλαίσια αυτά θα συνεχίσει να κυβερνάει την Ελλάδα, παρά τις αντίθετες προβλέψεις, εάν δεν κάνει το λάθος να ξεκαθαρίσει τη θέση του (όπως η κυρία Merkel στο θέμα των μεταναστών) και να πει αλήθειες – ειδικά όταν προστεθεί ένας ακόμη δικτάτορας στη χώρα, οι αγορές, μετά την προγραμματιζόμενη έξοδο από την τρίτη δανειακή σύμβαση.