του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Ξεκινήσαμε χθες να αναφερόμαστε σε μιαν συζήτηση-διαφωνία που άνοιξαν προ εβδομάδων σχετικά με την σκοπιμότητα ή μη να γίνουν βήματα για τον προσδιορισμό της Ελληνικής ΑΟΖ, με τρόπο πολιτισμένο αλλά με σαφή την αντιπαράθεση ο Αγγελος Συρίγος και ο Χρήστος Ροζάκης, αρθρογραφικά (από στηλών Καθημερινής). Πήγαμε όμως την αναζήτηση μέσω Κύπρου (αυτό υπαινίσσεται το ΑΟΖ+ του τίτλου, καθώς εμείς γενικώς συζητάμε ενώ οι Κύπριοι από τις αρχές της δεκαετίας πράττουν ), πράγμα πλέον «αναγκαστικό» καθώς η Κυπριακή Δημοκρατία ήδη ανακοίνωσε δια το ΥΠΕΞ της Γιαννάκη Κασουλίδη, ο οποίος διευκρίνισε τοποθετήσεις του Προέδρου Αναστασιάδη, ότι ήδη προχωρεί σε ολοκλήρωση της ΑΟΖ της καταθέτοντας συντεταγμένες στον ΟΗΕ.
Αντίστοιχη κίνηση από ελληνικής πλευράς διετύπωσε την άποψη ο Αγγελος Συρίγος ότι πρέπει να προωθηθεί ώστε, μαζί και με τις Κυπριακές κινήσεις ,να τεθούν οι βάσεις για συνολικό καθορισμό των θαλασσίων ζωνών στην Ανατολική Μεσόγειο. (Όπως έχει ήδη προχωρήσει με την χάραξη ή την προώθηση χάραξης ορίων μεταξύ Κύπρου, Ισραήλ, Αιγύπτου και Λιβάνου ανατολικότερα).
Στην επιχειρηματολογία αυτή αντιτάχθηκε ο Χρήστος Ροζάκης, επισημαίνοντας ότι η Σύμβαση του Montego Bay για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS, υπόθεση του 1982, ήδη) δυσπιστεί προς τις μονομερείς κινήσεις σε περιοχές όπου οι θαλάσσιες ζώνες είναι στενότερες των 400 μιλίων – δηλαδή του διπλασίου του ανώτατου ορίου των 200 μιλίων για τις ΑΟΖ – και ωθεί τις χώρες, αντιθέτως, προς διμερείς συμφωνίες οριοθέτησης. Πέρα από την νομική προσέγγιση, το επιχείρημα Ροζάκη έχει ρίζα στην διακινδύνευση Τουρκικής επιθετικότητας – που την έχουμε δει, δα, να εκτυλίσσεται όλο αυτόν τον καιρό! – εφόσον υπάρξει μονομερής Ελληνική κίνηση. (Δεν μπορεί, εδώ, να παραβλεφθεί η εκ μέρους της Μεγάλης Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης αναφορά σε casus belli – τον Ιούνιο του 1995 – σε περίπτωση που η Ελλάδα ασκήσει στο Αιγαίο το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 μίλια, αντί των 6 μέχρι τώρα, με βάση πάλι την UNCLOS).
O Συρίγος επανήλθε, εδώ, με την θέση ότι ακόμη κι αν δεν προχωρήσουν Ελλάδα και Κύπρος σε οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ μέχρι κοντά στο τριεθνές όπου συναντώνται Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος σε θαλάσσιες ζώνες, πάντως θάπρεπε να καταθέσουν συντεταγμένες στον ΟΗΕ. Τέτοια κίνηση έχει γίνει στην Μεσόγειο, χωρίς να υπάρξουν προστριβές, από χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή η Κροατία (χώρες που, βέβαια, δεν ενδιαφέρουν εν προκειμένω…), το Ισραήλ (το 2011, όμως το Ισραήλ … είναι το Ισραήλ), ακόμη και τον Λίβανο (επίσης το 2011). Για τον Συρίγο, κάθε προσδοκία διμερούς καθορισμού είτε ΑΟΖ είτε υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας είναι φρούδα – πέντε φορές από το 1999 μέχρι τώρα (τελευταία από το 1999και έως σήμερα, αδιαλείπτως) επιχειρήθηκε το γύμνασμα, χωρίς κατάληξη. Συνεπώς, η μη-άσκηση δικαιώματος από Ελληνικής πλευράς (όταν ακόμη και η μικρή Κύπρος το τολμάει και το βγάζει πέρα) καταλήγει σε φαταλισμό και παραίτηση.
Το ερώτημα που μας απομένει – και γι αυτό διστάζαμε, φίλε αναγνώστη, να προτείνουμε μιαν τοποθέτηση επι του θέματος – είναι αν η συζήτηση σήμερα, οι πρωτοβουλίες αύριο (ή μήπως χθες; αυτά φορές-φορές μαθαίνονται ex post ότι μεθοδεύονταν) αποτελούν διπλωματικό/πολιτικό/στρατιωτικό σχεδιασμό με βάση συμμαχίες. Ή σχοινοβασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου