του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Η κρίση των Μέσων Ενημέρωσης – εντύπων και ηλεκτρονικών – είναι κάτι που έχει προ πολλού πάψει να αντιμετωπίζεται με την ελαφρότητα ή και τον φαταλισμό παλαιότερων εποχών στην ευφροσύνη χώρα μας. Η κατάρρευση κραταιών συστημάτων όπως του ΔΟΛ ή του Πήγασου (με επανεκκίνησή τους μετά από βίαιους κραδασμούς) και τώρα η απειλούμενη οριστική έκλειψη του MEGA (που κι αυτό ανάγεται στο μηντιακό Ancien Regime), όσο κι αν χρονικά/συμβολικά απέχει π.χ. από το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας ή του Ελεύθερου Τύπου ή και την βύθιση του ALTER, δημιούργησε συνειδητοποιήσεις. Ο καθένας μπορεί να πάει το επιχείρημα εκεί που θέλει, πάντως υπήρξε αξιοσημείωτο το nostra culpa από τους συντελεστές του αποχαιρετιστήριου (;) Δελτίου Ειδήσεων του MEGA, Μιχάλη Ιγνατίου/Ναταλί Κάκκαβα: «Θυμώσαμε τον κόσμο και έχει δίκιο που μας γύρισε την πλάτη. Κάναμε λάθος».
Χωρίς να επιχειρεί κανείς ανάλογους συσχετισμούς, στο ΒΗΜΑ (πάντως) και στα ΝΕΑ (μάλλον) μια σχετική σταθεροποίηση εικόνας και «γραμμής» οδήγησε σε κάτι σαν επαναφορά των κυκλοφοριών, μετά από τις πικρές και στιγμές-στιγμές ζαλιστικές αλλαγές προσανατολισμού, πρακτικές πολιτικής επιθετικότητας, μεταστροφές – τα γνωστά. Το ΒΗΜΑ βρέθηκε, μετά από πολύν καιρό, σε απόσταση αναπνοής από την προπορευόμενη/πρώτη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ μετά από πολύμηνο διάστημα καταβύθισης. Αλλά και τα ΝΕΑ έδειξαν να προσπαθούν να διορθώσουν – αν και, πάλι, δεν μπορεί να πει κανείς ότι προσάρμοσαν την πολιτική τους, τουλάχιστον, γραμμή αντιπολίτευσης. όμως «μάζεψαν» κάπως τους τόνους.
Ερχονται όμως τώρα τα ΝΕΑ και, με την ένθεση στο περασμένο φύλλο του Σαββατοκύριακου ενός ιδιαίτερου βιβλίου (και, αν καταλάβαμε καλά, στο επόμενο Σ/Κ ενός ακόμη πιο ιδιαίτερου), επιχειρούν να πάνε κάπως παραπέρα στην προσπάθεια επανασύνδεσης. Επανασύνδεσης με τι/με ποιον; Με ένα αναγνωστικό κοινό της παραδοσιακής ΚεντροΑριστεράς: Φιλελεύθεροι/ΕΠΕΚ/Ενωση Κέντρου/ΠΑΣΟΚ/Εκσυγχρονισμός (κάποιοι την θέλησαν «Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη», αλλά εκείνη η μεγαλοστομία κατέρρευσε μετ’ ου πολύ…). Το οποίο κοινό – τα στοιχεία κυκλοφορίας των τελευταίων δυο χρόνων, ας πούμε, το δείχνουν. όμως το δύσκολα μετρήσιμο μέγεθος που λέγεται «απήχηση», ακόμη παραπάνω το λεγόμενο «κύρος» το αφήνει να αναδειχθεί – δεν φάνηκε να συμβιβάζεται (όσο ελπιζόταν από το εκδοτικό τημ) με την στροφή στην ρομφαιοφόρο Κέντρο(Αντι)Αριστερά.
Δείτε λοιπόν τώρα: ένθεση στα ΝΕΑ ενός βιβλίου με το οποίο – μισομελετητικά/μισοπολιτικά – μπήκε ο Ανδρέας Γ. Παπανδρέου, στα πλαίσια των «Οικονομικών Μονογραφιών» του αρτισύστατου τότε ΚΕΠΕ στην δημόσια συζήτηση το 1962. «Στρατηγική Οικονομικής Αναπτύξεως της Ελλάδας». Μια σκέψη κριτική, με ευρύτητα/ άνοιγμα και με ματιά στο μέλλον – που όποιος την διαβάσει με την γνώση όσων ακολούθησαν «αναγνωρίζει» το στίγμα του Ανδρέα. Και την μετέπειτα καθοριστική παρέμβασή του. Εκείνο που ίσως ξαφνιάσει στο βιβλίο αυτό, είναι η εικόνα ενός Ανδρέα υπερμάχου της συνειδητής πορείας της Ελλάδας προς την (τότε) ΕΟΚ. Αυτή η «επαναφορά» της φιγούρας του Ανδρέα Παπανδρέου, συνοδεύεται – καθώς φαίνεται – από κάτι ακόμη πιο σπάνιο την επόμενη εβδομάδα: Γεώργιος Παπανδρέου του 1941, πριν καν γράψει το «η ταυτότης συμφερόντων Ελλάδας και Αγγλίας για πρώτη φορά στην ιστορία είναι απόλυτος». Η πρωτοβουλία του, επανακάμπτοντος, Γιώργου Μαλούχου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου