του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Έχει συνηθίσει σε δημόσιες καταθέσεις που κινούνται πέρα από το συνηθισμένο – καταθέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν μέχρι και ετερόδοξες - ο Νίκος Χριστοδουλάκης. Έτσι, στην συνεχώς επανερχόμενη (και συνεχώς όμως εγκαταλειπόμενη…) συζήτηση για διευθέτηση, αναδιάρθρωση, ελάφρυνση ή ο,τιδήποτε ανάλογο του Ελληνικού χρέους, έχει σταθερά ταχθεί υπέρ ενός μείγματος αναδιάταξης των λήξεων με ταυτόχρονη μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων (κατά μια ή μιάμιση μονάδα) που θα αφήνουν περιθώριο για ανάπτυξη, με «δέσμευση» του μέχρι το 3,5% του ΑΕΠ που έχει δεχθεί η Ελλάδα για επενδυτική χρήση. Αντίστοιχα, στην δημόσια συζήτηση για το μέλλον του τραπεζικού συστήματος και τον «ελέφαντα στο δωμάτιο» που αποτελούν τα κόκκινα δάνεια σταθερά επαναφέρει την καταγγελία του φαινομένου «κέρδη και περιουσίες έξω, παγωμένα δάνεια και απαιτήσεις για κούρεμά τους μέσα»
«Πετύχαμε» όμως τον Ν. Χριστοδουλάκη και σε μια άλλη δημόσια τοποθέτησή του, στην εκδήλωση της Κοινότητας Διαλόγου «Σύνθεσις». η οποία ξεκίνησε το 2014 ως πρωτοβουλία πολιτών σε αναζήτηση «σύνθεσης ιδεών, προσεγγίσεων και απόψεων μέσα από διάδραση και όσμωση όσων κινούνται στον δημιουργικό και ορθολογικό Ευρωπαϊκό χώρο», μια εκδήλωση με θέμα «Ο Γεώργιος Καρτάλης και η τρέχουσα κρίση».
Στην εκδήλωση αυτή, ήδη ο μελετητής της Οικονομικής Ιστορίας Ανδρέας Κακριδής (μόλις προ μηνών παρουσίασε την βιογραφία του Κυριάκου Βαρβαρέσου) είχε καταθέσει μια καίρια παρατήρηση: εκείνο που λειτούργησε αποφασιστικά στην απόφαση για τον πυρήνα σταθεροποίησης Καρτάλη - επι Κυβερνήσεως Πλαστήρα - ήταν η αιφνίδια και για εσωτερικούς Αμερικανούς λόγους απόφαση του Κογκρέσου για απότομη περικοπή της βοήθειας/των κονδυλίων του Σχεδίου Μάρσαλ, τα οποία ουσιαστικά κρατούσαν όρθια την Ελλάδα του 1951: όταν τα 250 εκατομμύρια δολάρια της βοήθειας περικόπηκαν σε... 182 εκατομμύρια, οι μεν Αμερικανοί της Βοήθειας έμειναν εμβρόντητοι, το δε τότε Ελληνικό πολιτικό σύστημα κυριολεκτικά πάγωσε. Εκείνο λοιπόν που πιστώνεται υπ’ αυτές τις συνθήκες ο Γ. Καρτάλης ήταν ότι, πέρα από τις διαμαρτυρίες και τις παραστάσεις, έστησε όρθια μια εις βάθος δημοσιονομική ανασυγκρότηση. Με αυξήσεις αμέσων φόρων (έως τότε μόνον οι έμμεσοι λειτουργούσαν), με ριζοσπαστικές ριζικές μειώσεις δαπανών, με κινήσεις ελευθέρωσης της οικονομικής δραστηριότητας. Ο Καρτάλης, δηλαδή, άντεξε να σηκώσει το βάρος της σταθεροποίησης. Αλλά και δεν περιορίστηκε σε εύκολα/οριζόντια μέτρα αλλά, γνωρίζοντας την πραγματική λειτουργία της οικονομίας, πρόκρινε στοχευμένες παρεμβάσεις...
Χτίζοντας, τώρα, επάνω σ’ αυτόν τον καμβά ο Νίκος Χριστοδουλάκης - με την δίδυμη εμπειρία του θεωρητικού/πανεπιστημιακού οικονομολόγου και του ασκήσαντος οικονομική πολιτική την κρίσιμη περίοδο των χρόνων της εισόδου της Ελλάδας στην Ευρωζώνη - ήρθε να διατυπώσει μιαν εν μέρει ετερόδοξη θέση. Ότι δηλαδή, την χρυσή εποχή της ανάπτυξης στην Ελληνική οικονομία, δεν θάπρεπε να την συνδέουμε τόσο με την υποτίμηση Μαρκεζίνη/του 1953 (έστω και επί βάσεως της σταθεροποίησης Καρτάλη) όπως έχει καθιερωθεί να λέγεται. Γι αυτόν, η υποτίμηση εκείνη άφησε πίσω της ίχνος πληθωριστικό, άσχετα αν αυτό παρέμεινε κρυφό/suppressed inflation (πώς; γιατί; λόγω διοικητικών ελέγχων σε τιμές και πιστώσεις και λόγω αστυνόμευσης των αμοιβών της εργασίας) μέχρι την δεκαετία τού 70. Δεν πιστώνεται συνεπώς η υποτίμηση την αναπτυξιακή έκρηξη της «χρυσής εποχής» της Ελληνικής οικονομίας. Η οποία, αντιθέτως, «ανήκει» στην κυρίως σταθεροποίηση Καρτάλη, αλλά και στην θεσμική κατοχύρωση των επενδύσεων στο Σύνταγμα του 1952 (και στο βάσει αυτού Ν.Δ. 2687/53).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου