του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Στηριζόμενος στην πικρή σοφία της πολιτικής σκηνής στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης που (πλην 1981/1985, 1996 και 2015/2015) αλλάζει τις Κυβερνήσεις με βάση την εκλογική συμπεριφορά «Φύγε εσύ! Έλα εσύ!», ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέβηκε φέτος στην ΔΕΘ με την «υποχρέωση» να δείξει πειστική ετοιμότητα για διακυβέρνηση. Και τούτο μετά από ένα πέρασμα Τσίπρα που (με βάση και την εντεινόμενη εικόνα αποδοχής/στήριξης της σημερινής Κυβέρνησης από τους έξω – όλους, δε) χαρακτηρίσθηκε από μια αίσθηση «Πρόσω ήρεμα».
Στην ΔΕΘ, οι πολιτικοί αρχηγοί αναμετριούνται και κρίνονται από την συνέντευξη Τύπου. Ήδη όμως να σημειωθεί ότι στην τυπική ομιλία προς τις παραγωγικές τάξεις ο Μητσοτάκης έκανε μιαν επιλογή: να κρατηθεί όσο άντεχε μακριά από την χαλαρή υποσχεσιολογία, αλλά και να μην δώσει μεθαύριο – άμα κληθεί να κυβερνήσει, εννοείται – λαβή σε κατηγορία για αυτοδιάψευση, εύκολη τουλάχιστον. Έτσι, έδωσε ένα περίγραμμα έτοιμου/πλήρους κυβερνητικού προγράμματος (έτοιμα οργανωτικά νομοσχέδια για Κυβέρνηση και Διοίκηση, φορολογικές ελαφρύνσεις, στροφή στους νέους). Όμως για παράδειγμα, γνωρίζοντας ότι για τις επόμενες δεκαετίες η Ελλάδα θα κυβερνάται υπό επιτήρηση, πρόσεξε να μην «τάξει» επαναδιαπραγμάτευση Μνημονίων/μετα-Μνημονίων, αλλά να πει ότι θα προτείνει στους «εταίρους» – αυτός – «μια καλύτερη συμφωνία» , βασιζόμενη δε σε ρήτρα ανάπτυξης.
Ύστερα, στα καίρια φορολογικά, αναφέρθηκε βέβαια στα περί μειώσεως του ΕΝΦΙΑ κατά 30% σε δυο χρόνια, στα περί αρχικού συντελεστή εισοδήματος στο 9% και φόρου μερισμάτων στο 5%, πλην όμως τα συνέδεσε όλα αυτά τα ωραία με κάτι σαν έκκληση για φορολογική συμμόρφωση εδώ η αίθουσα του χάρισε πολύ χαλαρό χειροκρότημα), συμπληρώνοντας βέβαια παρακάτω ότι θα τιμήσει την νομολογία του ΣτΕ περί παραγραφής των φορολογικών (εδώ, το χειροκρότημα από το «ιδιαίτερο» κοινό της ΔΕΘ ζωντάνεψε).
Στον χώρο των επενδύσεων, μολονότι πολλοί στάθηκαν στην αναφορά στις εμβληματικές υποθέσεις των Σκουριών ή του Ελληνικού, περισσότερη ουσία είχε η αναφορά στην θέσπιση «αποκλειστικής προθεσμίας σε κάθε δημόσια αρχή για να ασκήσει την αρμοδιότητά της»: άξιζε να σκεφθεί κανείς μια τέτοια ρήτρα deemed approval, άμα έλθει σε επαφή, π.χ. με το ΣτΕ!… Τέλος, διάλεξε έναν τομέα, της Παιδείας, για να «σπάσει» αυγά με απόκρουση του συνολικού νομοθετικού πλαισίου στον τομέα αυτό («οι νόμοι Μπαλτά, Φίλη και Γαβρόγλου καταργούνται») κυρίως όμως με επαναφορά του θέματος ιδιωτικών Πανεπιστημίων ευθέως και χωρίς επιφυλάξεις. (Βέβαια και εδώ φρόντισε για μια κάλυψη των νώτων του – πώς; Ανοίγοντας ευθέως ζήτημα επαναθεμελίωσης της «άτακτης» ΔΑΠ, συν γενικής αλλαγής του ρόλου του φοιτητικού συνδικαλισμού).
Κάπως έτσι «έφθασε» ο Κυριάκος στην συνέντευξη Τύπου. Όπου επανήλθε (και τον επανέφεραν, σχεδόν πεισματικά οι ερωτήσεις των δημοσιογράφων) στο ζήτημα των επενδύσεων. Σ’ αυτό το σκηνικό, πλέον, επέμεινε στην ανάγκη «επενδυτικής έκρηξης», επιμένοντας ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος για απορρόφηση της ανεργίας. Διαπιστώνοντας και ο ίδιος την υπορρέουσα αμφιβολία ότι μια τέτοια προοπτική μπορεί να υπάρξει στην δεδομένη Ελληνική πραγματικότητα, προσπέρασε την (αυτο)δέσμευση για κυβερνητικό και διοικητικό συντονισμό και (α) μίλησε για επιδίωξη «μέγιστης συναίνεσης για μεταβολή στο φορολογικό σύστημα» και (β) διόρθωσε λιγάκι το περί deemed approval αναφερόμενος πλέον σε έκκληση προς την Δικαιοσύνη «να προτεραιοτητοποιήσει» την εκδίκαση των υποθέσεων που αφορούν επενδύσεις…
Θα συνεχίσουμε αύριο, όπως κάναμε την περασμένη εβδομάδα και μετά το πέρασμα Τσίπρα από την ΔΕΘ, προσθέτοντας εδώ το άνοιγμα Κυριάκου στο «θα πείσουμε, ειδικά τους πιο καχύποπτους». Θεωρούμε ότι αυτή η ατάκα ήταν ο πυρήνας της δικής του προσέγγισης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου