Η σοσιαλδημοκρατική τραγωδία

analyst

του Ιάκωβου Ιωάννου

Αυτός που εγκαινίασε την κυριαρχία του ακραίου νεοφιλελευθερισμούστην Ευρώπη, δεν είναι άλλος από τον σοσιαλδημοκράτη καγκελάριο Schroeder – με την «ατζέντα 2010» που επέβαλλε το 2000. Μέσω αυτής οι γερμανοί εργαζόμενοι έπαψαν να συμμετέχουν μισθολογικά στην αύξηση της παραγωγικότητας τους – ενώ η κυρία Merkel, όπως επίσης ο υπουργός οικονομικών της, απλά εφαρμόζουν το πρόγραμμα του κ. Schroeder, επιβάλλοντας το επί πλέον στα άλλα κράτη με τη βοήθεια της κρίσης χρέους που η Γερμανία τροφοδότησε με την πολιτική της (ανάλυση).

Αυτός που δρομολόγησε την καταστροφή της Ελλάδας, την υπαγωγή της στην Τρόικα οπότε την επιβολή των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και την επίσημη χρεοκοπία της με το PSI, δεν ήταν άλλος από το σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Παπανδρέου – με τη βοήθεια των δύο επίσης σοσιαλδημοκρατών υπουργών οικονομικών του κκ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλου. Αυτός που ολοκλήρωσε τώρα τη δολοφονία της χώρας μας, υφαρπάζοντας επίσης με ψευδείς υποσχέσεις την εξουσία, δεν ήταν άλλος από τον αριστερό και στη συνέχεια σοσιαλδημοκράτη κ. Τσίπρα – ο οποίος εφάρμοσε ακόμη πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα, δρομολογώντας τη λεηλασία της ιδιωτικής και δημόσιας περιουσίας των Ελλήνων, οπότε την εξαθλίωση και υποταγή τους.

Αυτός που έθεσε τις βάσεις για την εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων μέτρων που ψηφίστηκαν πρόσφατα στη Γαλλία, από τον προστατευόμενο του κ. Σόιμπλε, τον κ. Macron, δεν ήταν άλλος από το σοσιαλδημοκράτη κ. Hollande – ο οποίος είχε επί πλέον το αξίωμα του υποτελούς «δεξιού» χεριού της καγκελαρίου. Τέλος, το μοναδικό κόμμα σήμερα που υποστηρίζει την παραμονή της Ιταλίας στο ευρώ ως έχει, είναι η παράταξη του σοσιαλδημοκράτη κ. Renzi – η οποία άλλωστε συνέβαλλε τα μέγιστα στην υπερχρέωση της γειτονικής χώρας, κυρίως όσον αφορά τις τράπεζες.

Εύλογα λοιπόν αναρωτιέται κανείς γιατί είχε αυτήν την κατάληξη μία πολιτική ιδεολογία, η οποία οδήγησε στο παρελθόν την Ευρώπη στην εποχή της μεγαλύτερης ευημερίας της – έχοντας τελικά ηττηθεί από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό της ασύδοτης, ανεξέλεγκτης αγοράς, στην οποία πλέον κυριαρχεί απολυταρχικά το χρηματοπιστωτικό τέρας (ανάλυση). Ακόμη περισσότερο, με ποιο πολιτικό σύστημα θα μπορούσε να αμυνθεί η πλειοψηφία των ανθρώπων, για να αποφύγει την πλήρη εξαθλίωση της – μεταξύ άλλων μέσω της σκλαβιάς του χρέους.

Δυστυχώς η απάντηση δεν είναι καθόλου εύκολη, αφού το σύστημα έχει πλέον επιβληθεί χωρίς να φαίνεται κάποιο άλλο που θα μπορούσε να το ανταγωνιστεί – εκτός ίσως από τις, σε μεγάλο βαθμό, κεντρικά κατευθυνόμενες οικονομίες της Ρωσίας και της Κίνας. Πολύ χειρότερα, έχει καταστήσει την πολιτική εξουσία ανεξαρτήτως ιδεολογίας έμμισθο υποχείριο του, ενώ συνεχίζει να εξελίσσεται ανεμπόδιστο– προωθώντας μεταξύ άλλων με βίαιο τρόπο τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες που διασφαλίζουν την εξουσία του (Σουηδία). Εκτός αυτού την πλήρη κατάργηση των συνόρων (ΕΕ, παγκοσμιοποίηση), καθώς επίσης των διαφορετικών ελεύθερων νομισμάτων (Ευρωζώνη) – χωρίς να αφήνει καμία απολύτως διέξοδο, όπως φαίνεται από την ερμητικά κλεισμένη φυλακή του ευρώ.

Ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης που διαφαίνεται τώρα είναι οι κοινωνικές εξεγέρσεις, όταν οι πλειοψηφία των Πολιτών κατανοήσει πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα να παραμείνει αξιοπρεπής και ελεύθερη στο μέλλον – κάτι που αφενός μεν είναι επικίνδυνο για τις κοινωνίες, αφετέρου θα συμβεί μόνο όταν ένα «κρίσιμο μέγεθος», άνω του 50%, χάσει ότι έχει και δεν έχει. Ακόμη όμως και τότε, η χειραγώγηση που ασκείται στους ανθρώπους, ο πόλεμος με τα όπλα της τέταρτης γενιάς, ίσως καταφέρει να καταπνίξει τις υγιείς αντιστάσεις τους – οπότε είναι πολύ δύσκολες οι προβλέψεις.