του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Με τέσσερα ατού ανεβαίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ΔΕΘ. Τα δυο αποτελούν γι αυτόν – αλλά και για την έννοια της αντιπολιτευτικότητας στην Ελλάδα του 2017: όθεν και αυτό το σημείωμα – παγίδα/ευκαιρία αυτοπαγίδευσης. Τα άλλα έχουν πιο ευθύγραμμη λειτουργία.
Το πρώτο είναι η δημοσκοπική, σταθερή αν και σιγά-σιγά «ταβανωμένη», προπόρευση της Ν.Δ. Που δίνει έναν αέρα σε ό,τι θα αποφασίσει να υποστηρίξει στην επίσημη τοποθέτησή του (στην οποία αντιλαμβανόμαστε ότι στηρίζονται πολλές προσδοκίες) κι ακόμη περισσότερο στην συνέντευξη Τύπου του ο Κυριάκος. Γιατί το λέμε αυτό; Διότι όποιος έχει – ή θεωρεί ότι έχει - αέρα νίκης, εκείνος και μπαίνει στο στόχαστρο. Παλιότερα των προσδοκιών, πιο πρόσφατα (με τις «παροχές» να είναι έννοια του παρελθόντος) των ισοδύναμων ή όπως αλλιώς (π.χ. «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης») τολμά να τα παρουσιάσει κανείς. Εδώ, στην δημοσκοπική προπόρευση, υπάρχει παγίδα: όχι επειδή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο ιδρυτής της Ν.Δ., γενάρχης κοκ) έλεγε ότι η κάλπη (η αληθινή, όχι η δημοσκοπική…) είναι σαν την έγκυο γυναίκα – κανείς δεν είναι καλό να αναλύει τι θα βγάλει. αλλ’ επειδή η υπερβολική βεβαιότητα επικράτησης φορές-φορές τυφλώνει. Εκτρέπει σε τοποθετήσεις που προκαλούν προβλήματα. Δημιουργεί οίηση του «περιβάλλοντος» (αρχηγικού, βαρόνων, οργανωτικού), που προκαλεί απόνερα. Που θεωρείται ότι απαλλάσσει από την ανάγκη σαφών θέσεων και ξεκάθαρης υπεράσπισής τους.
Το δεύτερο είναι η μετακίνηση όλης της δημόσιας συζήτησης – του κέντρου βάρους, των επιλογών, των αυτοματισμών της κοινής γνώμης, των συνειδητοποιήσεων – προς τα δεξιά. (Όποιος δεν αντέχει την διχοτομία δεξιά/αριστερά, ή προσεύχεται να θεωρηθεί η διχοτομία αυτή παρωχημένη, ας το πει προς «τα συντηρητικότερα» ή προς τα – ανύπαρκτα… – «νεοφιλελεύθερα»). Όλη η συζήτηση έχει πάει εντυπωσιακά δεξιά: δικαιώματα; ασφάλεια; εργασιακά/ελαστικοποίηση των πάντων; Εδώ το πράγμα είναι ευαίσθητο: η κίνηση της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, πάντως μετά το υπέρθερμο καλοκαίρι του 2015, ασφαλώς και είναι μη-αριστερή, οπότε όσοι επιχειρούν να στήσουν στρατηγική στην ΝΔ (ή: να κάνουν τακτικές κινήσεις που ενδύονται τον μανδύα στρατηγικής) φθάνουν να θεωρούν ότι «τους έχει πλησιάσει η ιστορία». Εδώ η μικρή παγίδα είναι ποια; Ότι τα «δεξιότερα» αντανακλαστικά στην Ν.Δ. εύκολα αναφλέγονται Και σπρώχνουν το κόμμα αυτό προς τα δεξιά άκρα του χώρου – ό,τι κι αν υποτεθεί ότι πρεσβεύει ο σημερινός ηγέτης του. Και εκεί, στην Δεξά τούνδρα, δεν φύονται ψήφοι και αποδοχή. αλλά μόνον παλιά, καλή φανατίλα και οπαδισμός.
Το τρίτο ατού το οφείλει η Ν.Δ. στην Κυβέρνηση. Και- κυρίως – στην ευκολία με την οποία εκείνη έπεσε στην δική της την παγίδα να «ανεβάσει» το (εκδοχής 2017) success story. Πείτε το Grinvest, πείτε το έξοδο στις αγορές, πείτε το υπεραπόδοση στα πλεονάσματα, πείτε το αναγνώριση από Μακρόν και λοιπούς, ή/και από θετικά σχόλια στον διεθνή Τύπο, πάντως θυμίζει σπαρακτικά 2014. Δηλαδή; Δηλαδή αγνοεί ότι σε κάθε στροφή – όπως τώρα, με την δημοσιονομική υποαπόδοση του Αυγούστου βγαίνουν στην επιφάνεια δράκοι. Επίσης, αγνοεί τα βαρύτατα που έχουν συμφωνηθεί: 3,5% πρωτογενές για το 2018-21, προνομοθετημένα για 2019-20… Κυρίως όμως, δίνει στους κυβερνητικούς ένα ύφος, ένα τουπέ που μόνον βλάπτει. Εδώ, ο Μητσοτάκης εισπράττει: έρχεται και μια πετρελαιοκηλίδα, ή όποιο άλλο ατύχημα (και η δημόσια ζωή πάντα έχει ατυχήματα, και αυτά πάντα χρεώνονται στις Κυβερνήσεις) και…
Το τέταρτο, τέλος, είναι το γνώριμο «Φύγε εσύ! Έλα εσύ!». Που, πλην 1977-1985-2007 είναι η πάγια ψηφολογική συμπεριφορά στην Μεταπολίτευση (το 2000 ήταν διαφορετική υπόθεση, αλλά για άλλη φορά…) . Με αυτά οπλισμένος ανεβαίνει ο Κυριάκος στην ΔΕΘ. Να τον δούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου