Μπορούμε να ακούμε;

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

«Μπορούμε να ακούμε»;  (τους άλλους, εννοείται: τον εαυτό μας τον ακούμε μια χαρά, ωραία και δυνατά και ξεκάθαρα και πειστικά και – συνήθως – αυτοθαυμαστικά). Υπό συνθήκες Ελλάδας του 2017, η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη: «Όχι!» . Όμως χρήσιμο θα ήταν να κάτσουμε λίγο να σκεφθούμε, μήπως θάταν καλύτερο αυτό το αυτονόητο να έκανε λίγο πίσω! Και να μαθαίναμε, ή έστω να αποδεχόμασταν να ακούμε.

Δείτε ένα πρώτο παράδειγμα: ξεκινάει, ή πάει να ξεκινήσει, η πολυσυζητημένη «έξοδος στις αγορές» - σωστότερα η επάνοδος της Ελλάδας στις αγορές μετά από 7 χρόνια απουσίας (οι δυο χλωμές προσπάθειες των ομολόγων Σαμαρά, μια πετυχημένη τον Απρίλιο του 2014 και μια άσε-καλύτερα πριν ακριβώς τρία χρόνια, ήταν και παρέμειναν δοκιμαστικές). Είχε όμως υπάρξει η παραίνεση του Κλάους Ρέγκλινγκ (του επικεφαλής του ESM, που κουβαλάει τα ¾ του χρέους μας) να μην βιαστούμε. Ύστερα, ήρθε ανάλογη από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννη Στουρνάρα, υπόδειξη/διερώτηση μήπως θα ήταν προτιμότερο να προταχθούν «κάποιες εμβληματικές αποκρατικοποιήσεις». Και η μια και η άλλη άποψη ήταν αυτό: απόψεις. (Άμα η Φρανκφούρτη διαφωνούσε αληθινά με το να βγει η Ελλάδα – ή όποια χώρα με παρελθόν Μνημονίου – στις αγορές, θα αρκούσε να το πει ευθέως και… οι αγορές θα ήταν κλειστές. Τελεία και παύλα, αρέσει/δεν αρέσει) . Ενδεχομένως – θα μας τα πει αυτά η Rothschild – η κατάσταση στις διεθνείς αγορές, η «όρεξη για ρίσκο» ή/και η αναζήτηση αποδόσεων, να είναι τέτοια που η έξοδος τώρα ή σχεδόν τώρα να έχει νόημα. Χώρια που, για να υπάρξει αληθινή επιστροφή από τα μέσα του 2018, με την «λήξη» του Προγράμματος, όντως καλό θα ήταν να δοκιμαστεί/to test the water  για πάνω από ένα χρόνο.

Όμως… γιατί τόση ενόχληση με όσα είπε είτε ο Ρέγκλινγκ, είτε ο Στουρνάρας; Για να ελαχιστοποιηθούν τα ενδεχόμενα αστοχίας μίλησαν – και την ζήσαμε την αστοχία τον Αύγουστο του 2014, ως χώρα! Μπορούμε να ακούμε – ψύχραιμα – και ύστερα να σταθμίζουμε;

Πάμε τώρα στο άλλο: την είδαμε την σύμπνοια, την συναίνεση, την ομοφωνία σχεδόν στο πολιτικό σκηνικό – όχι δε μόνον της Ελλάδας, αλλά και της Κύπρου όπου ο Νίκος Κοτζιάς (που προ μηνών είχε βρεθεί σε σχεδόν ανοιχτή σύγκρουση με τον Νίκο Αναστασιάδη, όχι;) αναμενόταν περίπου ως παράκλητος μετά την προσάραξη των διαπραγματεύσεων του Mont Pelerin και ήδη του Crans Montana – ότι η αποτυχία λύσεως στο Κυπριακό οφείλεται στην Τουρκία και μόνον. Στην αδιαλλαξία της Άγκυρας να κάνει πίσω στο θέμα των εγγυήσεων και της παραμονής στρατευμάτων στην Μεγαλόνησο. Η ωμή τοποθέτηση του Μεβλούτ Τσαβούσογλου  στην τελική φάση λειτούργησε όντως καταλυτικά. Όμως… ήδη μας φθάνουν μουρμουρητά ότι ο «διεθνής παράγων» , όπως ιδίως αναμένεται να εκφραστεί μέσω της επίσημης θέσης του ΟΗΕ για τα γεγονότα, δεν βρίσκεται ακριβώς στην ίδια γραμμή εκτίμησης. Ότι το «καλή τύχη» του Γ.Γ. του Οργανισμού, στον Νότο και τον Βορρά, κάτι παραπέρα σημαίνει.

Μήπως, λοιπόν και εδώ ακούγαμε λίγο πριν αυτοπεριχαρακωθούμε «στο δίκιο μας»; Μήπως και ξαναδιαβάζαμε – ολόκληρη – την δήλωση εκπροσώπου του Στέητ Ντηπάρτμεντ για τις έρευνες στην Κυπριακή ΑΟΖ; Και ασφαλώς καταγράφαμε την στήριξη, αλλά και διαβάζαμε/ακούγαμε την υπόδειξη για «ακριβοδίκαιη κατανομή» των πόρων – και μάλιστα στα πλαίσια μιας «συνολικής διευθέτησης»;.

kontranews