Μήπως να χαμηλώναμε τους τόνους – όλοι!

του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Απ’ όλους παρα-ανέβηκαν οι τόνοι στην διαμάχη – διότι περί αυτού πρόκειται – μεταξύ Εκτελεστικής Εξουσίας και Δικαιοσύνης. Και στις μεν τουϊττερικές ή φεϊσμπουκικές επιδόσεις εθνικών μας καυγατζήδων όπως του Παύλου Πολάκη θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ότι χωρεί κάποιου είδους επικοινωνιακή ετεροδικία.  Όμως όταν έχουμε προσερχόμενο στην αρένα τον βετεράνο και του εισαγγελικού κλάδου αλλά και ευαίσθητων τομέων σε διαδοχικές (μην το παραβλέπουμε) και αντιμαχόμενες (κυρίως) Κυβερνήσεις Δημήτρη Παπαγγελόπουλο να εγκαλεί την Ένωση Εισαγγελέων και τις δικαστικές ενώσεις για «έντονα αντικυβερνητική διάθεση και εξίσου έντονη συντεχνιακή νοοτροπία» , ή και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό μαχητικό (με την αναφορά του σε «θεσμικά εμπόδια» που πρέπει να παρακαμφθούν), το πράγμα θέλει προσοχή. Ακόμη περισσότερο όταν, με έντονη γλώσσα και με σχεδόν ομόθυμη επιλογή, οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικρατείας («αστοιχείωτη κριτική προσφέρει κακές υπηρεσίες στον τόπο») και ήδη η Ένωση Εισαγγελέων («επιθέσεις προερχόμενες από φορείς ταγμένους να προστατεύουν την Δημοκρατία συνιστούν φαινόμενο λυπηρό και επικίνδυνο γι αυτήν») σηκώνουν το γάντι.

Και δεν λέμε τίποτε για το τι έχει επακολουθήσει και από εμάς – του Τύπου, των Μέσων Ενημέρωσης – κι ακόμη πιο ακραία από την πυκνή ζούγκλα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, όπου η εξαλλοσύνη και το «ο,τιδήποτε» αποτελεί καθημερινή και καταξιωμένη πρακτική.

Ξέρουμε ότι θα ακουστεί υπερβολικά διδακτικό το ύφος, αλλά… μήπως να χαμηλώναμε τους τόνους, όλοι μας; Οι Αγγλοσάξωνες λένε εν προκειμένω ένα ωραίο: δεν είναι καλό να ρίχνεις πέτρες μέσα σε σπίτι με γυάλινους τοίχους! Η Κυβέρνηση, ετούτη σήμερα, άλλη αύριο, δεν έχει να κερδίσει μακροπρόθεσμα από σταθερή και επανερχόμενη αντιπαράθεση με την Δικαιοσύνη. Ασφαλώς και οι εκάστοτε δικαστικές αποφάσεις κρίνονται, αλλά η «εύκολη» στοχοποίηση όσων μας πάνε κόντρα οδηγεί σε αδιέξοδα. Ή και σε γκρεμούς.

Όμως και η Ελληνική Δικαιοσύνη, αν κρατούσε λίγο πιο ψύχραιμες διατυπώσεις, στον εαυτό της προεχόντως θα έκανε καλό. Πέρα από την άσχημη εικόνα ενός σώματος Ελλήνων πολιτών (γιατί πολίτες είναι και οι θεμιστοπόλοι, όχι;) το οποίο καλύπτεται πίσω από μίαν προσβλητική συνταγματική πρόνοια ώστε να αυτοκαθορίζει μισθούς και συντάξεις του, ή που πήγε να ερμηνεύσει ευρηματικά το ίδιο Σύνταγμα conta Constitutionem για να συνεχίσει να υπηρετεί μετά τα 67 έτη ηλικίας (να υποθέσει κανείς ότι γι αυτήν της την πρωτοβουλία η κυρία Βασιλική Θάνου ανέλαβε – δωρεάν, βέβαια - τα ηνία του Νομικού Γραφείου Τσίπρα;) έχουμε κι ένα άλλο, εισαγόμενο, «βαρίδι» να κρέμεται πάνω από το κεφάλι της Ελληνικής Δικαιοσύνης (παρέα και με το πολιτικό σύστημα στην προκείμενη περίπτωση). Αναφερόμαστε στην ασυνήθιστα δριμεία έκθεση της Ομάδας Κρατών κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης, γνωστότερης και με το ακρωνύμιο GRECO, που μας έχει θέσει – ως χώρα, όχι ως Κυβέρνηση ή ως δικαστικό σύστημα – υπό παρακολούθηση. Θεωρώντας ότι στα ζητήματά της (της διαφθοράς, εντάξει;) κύριες εστίες εντοπίζονται στις τάξεις των βουλευτών, των δικαστών και εισαγγελέων.

Αυτά, προ αρκετού καιρού (2015 αλλά και τέλος 2016). Δεν έχουμε την αίσθηση να συνταράχθηκε έκτοτε η Ελληνική ευταξία… Η αλήθεια είναι πως η ηγεσία του υπουργείου Δικαιοσύνης πιο πρόσφατα είχε συναντήσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης (αυτή κωδικοποιείται ως CCJE) του Συμβουλίου της Ευρώπης. Εδώ, όμως, το αντικείμενο δείχνει να ήταν το σύννεφο από καταδίκες της Ελλάδας ενώπιον του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για την πάγια βραδύτητα στην απονομή της Δικαιοσύνης – μέσα σε 42 χρόνια λειτουργίας του ΕΔΑΔ, «εισπράξαμε» 400τόσες καταδίκες διασυρμού για την de facto αρνησιδικία που επικρατεί στην ωραία μας χώρα. Οπότε… λίγη αυτοσυγκράτηση!

kontranews