Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017

Διαβάζοντας Παύλο Γερουλάνο


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Κάθε φορά που γίνεται συζήτηση για ένα νέο κόμμα, για μια νέα δραστηριοποίηση, για «κάτι» στον δημόσιο χώρο, αν η συζήτηση θέλει να είναι ειλικρινής και να έχει νόημα χρειάζεται να απαντά στο ερώτημα: «ποιών τις ανάγκες, ποιών τα συμφέροντα πάει αυτή η δραστηριοποίηση να υπηρετήσει; τι/ποιους φιλοδοξεί να εκφράσει;». Αλλιώς, πρόκειται για αναστοχασμό κατά την φοράν των αναμνήσεων (όπως τώρα με την γλυκόπικρη συζήτηση περί ΚεντροΑριστεράς, που μπατάρει χαρωπά δεξιά χωρίς να δείχνει να συνειδητοποιεί τι της συμβαίνει), ή για προβολή προσωπικών φιλοδοξιών και προσαρμογή πολιτικών διαδρομών (όπως πάλι συμβαίνει στην καημένη την ΔηΣυμπ, όπου όμως… too many chiefs, too few Indians: πήξαμε στους αρχηγούς με πλουμιστά καλύμματα κεφαλής, μόνον οι Ινδιάνοι πολεμιστές μας λείπουνε), ή έστω για προσπάθειες να βγάλουμε κάποιο ξύγκι από ιδεολογικές συζητήσεις καφενείου (συγγνώμη για την διατύπωση, όμως… έτσι είναι).
Αυτή η εξαιρετικά απλή, πλην σπάνια στην πολιτική μας πρακτική των τελευταίων χρόνων, διαπίστωση βρίσκεται στον πυρήνα μιας ανάλυσης που δημοσίευσε – στον ιστότοπο του Γιώργου Λακόπουλου anoixtoparathyro.gr – ο Παύλος Γερουλάνος. «Άνθρωπος του ΓΑΠ» έχει καταγραφεί στην εποχή των υπεραπλουστεύσεων, πάντως δεν ακολούθησε στην διαδρομή του Κι.Δη.Σο. άνθρωπος των μηχανισμών δεν καταγράφεται.  στην κυλιόμενη συζήτηση της ΔηΣυμπ δεν τον πολυείχαμε δει να σούρνεται.

Πήρε λοιπόν την πρωτοβουλία να πει μερικά πράγματα κοφτά, που ενδεχομένως τραυματίζουν τους σχεδιασμούς οι οποίοι με τόση έμφαση στην διαδικαστικότητα προχωρούν. Ότι δηλαδή η ΔηΣυμπ «χαραμίζεται σε ανούσιες κοινωνικές ζυμώσεις με κόμματα και πολιτικά μορφώματα που κυρίως προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ». Ότι «πολιτική δουλειά δεν γίνεται- και κόμμα που δεν δουλεύει πολιτικά δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες της κοινωνίας».
Αλλά και ότι «η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το θεωρεί μικρό, τοξικό και τελειωμένο» - δίπλα, αυτό, σ’ εκείνο που καταγράφει ως «πολιτική ανυπαρξία της ΔηΣυμπ».
Από την προσέγγιση αυτή, ο Γερουλάνος βγάζει συμπεράσματα και για την δική του πορεία αλλά και για το σύνθεμα αυτό της ΚεντροΑριστεράς που θα επιχειρηθεί. Όμως, επιμένουμε, το ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού – και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον! Βρίσκεται στην επισήμανση, ή μάλλον στην ανάδειξη της άποψης ότι «η δημιουργία [θα διορθώναμε: η ανασύσταση, όχι όμως «αμυντικά», με μάχες οπισθοφυλακών και κεκτημένων, αλλά με διάθεση δημιουργίας] μιας δυνατής και δυναμικής μεσαίας τάξης δεν είναι οικονομική. Είναι πολιτική. Και πρέπει να ξεκινήσει τώρα, ακόμη και με αρνητικούς ρυθμούς ανάπτυξης». Για να γίνει κάτι τέτοιο, ο Γερουλάνος θέτει – και δεν είναι εύκολο αυτό, στην Ελλάδα του 2017 – ως προϋπόθεση την υποχώρηση του Κράτους «από γραφειοκρατία που υπηρετεί κατά κύριο λόγο τον εαυτό της και τους λίγους, σε αποτελεσματικές υπηρεσίες που [να]διασφαλίζουν τα δικαιώματα όλων μας». Αλλιώς, ούτε επενδύσεις ούτε επανεκκινήσεις της οικονομίας θα φέρουν θετικό αποτέλεσμα, ει μη για λίγους.
Θαρρούμε πως η βουτιά του Γερουλάνου στην διαδρομή του ΠΑΣΟΚ αναδεικνύει το πώς – στην πραγματικότητα – το κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου που ξεκίνησε γύρω από τους «μη – προνομιούχους» εκείνο που ιστορικά άφησε πίσω του στην μεταπολεμική Ελλάδα, συνολικά, ήταν ακριβώς μια μεσαία τάξη. Η οποία τώρα, σ’ αυτό το πέρασμα, ξηλώνεται. Όχι μόνο από την κρίση, αλλά και από την ευκολία που χαρακτηρίζει το πολιτικό μας σύστημα.
Να είμαστε ειλικρινείς: δεν δίνει συνεκτική πρόταση του πώς κείμενό του – όμως τουλάχιστον δείχνει μια κατεύθυνση που θάξιζε να κοιταχτεί. Αλλιώς, το «να σκαρφιστούμε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα ή να διαπραγματευθούμε μια νέα αναπτυξιακή ενίσχυση» δεν θα αρκέσει. Πάλι.

kontranews

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου