του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Βλέπαμε χθες πώς οι άνθρωποι της "Δημοκρατικής Ευθύνης", σε διοργάνωσή τους στο Ναύπλιο, προσπάθησαν να στηρίξουν το πολιτικό τους εγχείρημα σε έναν - διεξοδικό και αρθρωμένο - προγραμματικό λόγο.
Το πέτυχαν το επιδιωκόμενο; Οι ίδιοι θα το κρίνουν. Πάντως άμα κανείς παρατηρούσε "απέξω" θα διαπίστωνε ένα τουλάχιστον: όσες φορές οι τοποθετήσεις πήγαιναν σε κάτι το συγκεκριμένο ως θέση (θα δώσουμε παρευθύς παραδείγματα), τότε το πράγμα ζωντάνευε. Αλλιώς, η συνολική καταγγελτικότητα (βασικά αντι-ΣΥΡΙΖΑ, αλλά... ο ΣΥΡΙΖΑ είναι Κυβέρνηση) και η διεκτραγώδηση των αδιεξόδων της εποχής (ο Αλ. Παπαδόπουλος δεν επανέλαβε βέβαια την ατάκα "Το Πρόγραμμα δεν θα αρέσει στον λαό") είχαν την γεύση των γνώριμου. Του πολύ γνώριμου.
Πάμε τώρα στα παραδείγματα, εκείνα δηλαδή που ζωντάνεψαν την κουβέντα. Η θέση για τα λίγα και με επιτελικό ρόλο υπουργεία (από 'κει και πέρα θα λειτουργεί πλέον η Διοίκηση σε αυτονομημένες μονάδες με λογική Οργανισμών, βάσει Προγραμματικών Συμβάσεων και με Ομάδες Έργου) επαναλήφθηκε. Ομοίως η θέση για δημιουργία Γερουσίας - με την διευκρίνηση πάντως ότι δεν θα λειτουργήσει ως ησυχαστήριο/πάρκινγκ τιμημένων προσωπικοτήτων, αλλά ως "αντίβαρο" μιας Βουλής η οποία έχει - νομοθετικά πάντως - απογοητεύσει.
Η πάλιν η θέση ότι μια ευρηματική ανάγνωση-και-εφαρμογή του Άρθρου 94 παρα 3 και 4 του Συντάγματος θα μπορούσε να συγκεντρώσει όλες τις προσφυγές και εναντιώσεις σε ένα - μείζον - επενδυτικό σχέδιο, να τις εκδικάζει διοικητικά και αστικά (παρα.3) και μετά από ένα ολιγόμηνο διάστημα κρίσης να πιέζει /ωθεί/πειθαναγκάζει την Διοίκηση να συμμορφωθεί (παρα 4). Αυτή η διαδικαστική πρόταση ήρθε να δέσει με μιαν άλλη, ενός επανακατοχυρωμένου συνταγματικά συστήματος τύπου Ν.Δ. 2687/53, που όχι απλώς θα απαγόρευε επιδείνωση του φορολογικού καθεστώτος για τους επενδυτές, αλλά και θα τους εγγυώνταν την τυχόν ελάφρυνση μεταγενέστερων ευνοϊκών ρυθμίσεων (εκεί που βρισκόμαστε λογικά μόνον προς ελάφρυνση θα πορευόταν κανείς!).
Ακούστηκαν επίσης ενδιαφέροντα πράγματα για την ποινική δικαιοσύνη, όπου η πάγια αναστολή της εκτελέσεως των ποινών και/ή η εξαγορά επί πλημμελημάτων ουσιαστικά έχει καταστήσει την έννοια του ποινικού δικαίου κολοβή. Η για την αναποτελεσματικότητα της διοικητικής δικαιοσύνης (πλην ΣτΕ) όπως αυτή απονέμεται - μήπως και γι αυτόν τον λόγο να ενοποιούνταν οι δυο πυλώνες της Δικαιοσύνης;
Να δώσουμε μερικά ακόμη δείγματα στροφής στο συγκεκριμένο: στην διαπραγμάτευση των αδιεξόδων του ενεργειακού/της ΔΕΗ, πέρα από την αυτονόητη πρόταση για άμεση κατάργηση των συνεισπραττόμενων με τους λογαριασμούς ρεύματος φόρων, τελών κοκ, είχαμε έμφαση στον εξορθολογισμό της χρήσης ηλεκτρικού ρεύματος στον πρωτογενή τομέα - πώς; με στοχευμένη χρήση/"γεωργία ακριβείας' των υδάτινων πόρων, στην άντληση των οποίων χρησιμοποιείται μεγάλο μέρος της ενέργειας στον πρωτογενή τομέα. Ή πάλι, την έμφαση στο θέμα της δημογραφικής κατάρρευσης, που η Δημ. Ευθύνη δεν προσεγγίζει με την συνήθη κλάψα, αλλά με την ορθολογική ανάδειξη ότι χωρίς δημογραφικό υπόβαθρο κάθε παραγωγή στην οικονομία "λειώνει" (και όχι μόνον το συνταξιοδοτικό της).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου