του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Το περασμένο ΣαββατοΚύριακο, στο Ναύπλιο - και μάλιστα στο ιδιαίτερων συμβολισμών "Βουλευτικόν", αλλά και στο φιλόξενο ξενοδοχείο Rex - συγκεντρώθηκαν για μια αρκετά διαφορετική διοργάνωση οι (αυξανόμενοι) πιστοί της Δημοκρατικής Ευθύνης. "Του Αλέκου Παπαδόπουλου" λένε οι περισσότεροι, ο ίδιος το αρνείται διαρρήδην θεωρώντας ότι απλώς βάζει πλάτες σε μια κίνηση νέων/καινούργιων ανθρώπων (Πρόεδρος Βασίλης Παυλίδης, Γ.Γ. Θωμάς Παπαλιάγκας για όσους θέλουν να εξοικειωθούν με τα ονόματα). Στο ίδιο Ναύπλιο, θα έχει σε λίγο καιρό και την δική της συνέλευση και η Ώρα Αποφάσεων της Κίνησης των Τριών (Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Φλωρίδης), αλλ ' ας μείνουμε τώρα στην Δημοκρατική Ευθύνη.
Γιατί είπαμε ότι η διοργάνωση του Ναυπλίου ήταν αρκετά διαφορετική; Διότι η Δημοκρατική Ευθύνη σε κάθε ευκαιρία και με κάθε έμφαση τονίζει ότι θέλει να κρίνεται (και ότι εν τέλει θα κριθεί) από το Πρόγραμμά της, που έχει καταρτίσει με πολλαπλούς γύρους εσωτερικών συζητήσεων και επιδιώκει συνεχώς να επικαιροποιεί (υπάρχει στοwww.dimokratikiefthini.gr). Ξεκινώντας από 5 τομείς, έχει αισίως αναπτυχθεί φθάνοντας τους 13 - παράλληλα και με τα μέλη του κόμματος, που απο τις αρχικές 1500 υπογραφές πέρασαν στις 1800, ήδη στις 3.300. Όμως το να υπάρχει ένα Πρόγραμμα δεν χρησιμεύει και τόσο άμα όσοι εκφράζουν το κόμμα δημόσια - η Δ.Ε. έχει συγκροτηθεί σε κόμμα εδώ και κάποιον καιρό, αν και τα "μεγάλα" μέσα ενημέρωσης δεν δείχθηκαν ιδιαίτερα φιλόξενα ούτε στην παρουσία/παρουσίασή της, ούτε στους ανθρώπους της - δεν μπορούν να το απηχούν, να το υποστηρίζουν συγκροτημένα, να το προβάλλουν το εν λόγω Πρόγραμμα προς τον κόσμο, όπου τον βρουν. Προκειμένου λοιπόν να υπάρξει μια συζητημένη πρώτα-πρώτα αναμεταξύ τους "ανάγνωση" του Προγράμματος και μια λίγο-πολύ συμφωνημένη γραμμή υποστήριξής του προς τα έξω, οργανώθηκε η συνάντηση του Ναυπλίου (που, επίσης, επεκτάθηκε και σε ένα άνοιγμα προς ένα ευρύτερο κοινό).
Εξηγώντας το "γιατί" αυτής της έμφασης στον προγραμματικό λόγο - υπό συνθήκες 2017, εννοείται: αποτελεί βαθύ παρελθόν η εποχή του ΄80, όταν το ΠΑΣΟΚ τύπωνε πεντάτομο Πρόγραμμα κι όταν η Ν.Δ. επί Τίμου Χριστοδούλου και Στέφανου Μάνου δούλευε το δικό της Πρόγραμμα με πανεπιστημιακό επιτελείο οικονομολόγων - ο Βασίλης Παυλίδης κατέθεσε μια χρήσιμη ατάκα: "Η συζήτηση για το φταίξιμο είναι του χθες. Η ευθύνη είναι του αύριο". Κατ' ουσία λοιπόν, κατά αυτόν, όταν ο πολιτικός διάλογος εκτρέπεται σε κατευθύνσεις χουλιγκανισμού, ο δε λαϊκισμός "οδηγεί σε συντηρητισμό, ανεξαρτήτως ποιας απόχρωσης", ένα Πρόγραμμα δεν είναι μόνον μέσο έντιμης συνεννόησης με την κοινή γνώμη, είναι και μια εγγύηση ότι όσοι επιχειρούν το νέο "δεν θα παρασυρθούν από το παλιό". Διότι - εδώ περνούμε σε μιαν επίσης ενδιαφέρουσα ατάκα του Θ. Παπαλιάγκα - το ζήτημα είναι να μην προσέλθει ένα ακόμη πολιτικό εγχείρημα"στην συγκόλληση ή την επανασυγκόλληση σχημάτων, για την επιβίωση προσώπων ή και στρατών", ούτε να συνεχίζεται η συζήτηση για το "τίνος διάσπαση είναι κάτι στην Κεντροαριστερά". Αλλά να προκύψει εκείνο που ο ίδιος ονόμασε"διάσπαση του καναπέ". δηλαδή, άνθρωποι οι οποίοι έχουν τις δουλειές τους, το σπίτι τους, το γραφείο τους, να έλθουν στο προσκήνιο - αυτά λέει και ο Αλέκος Παπαδόπουλος - και να διεκδικήσουν με τις θέσεις που υποστηρίζουν την προσοχή σήμερα, την ψήφο αύριο των πολιτών. Ανταποκρινόμενη η Δημοκρατική Ευθύνη σε εκείνο που ο Βασίλης Φασούλας στην δική του εισήγηση ανέφερε ως "ανάγκη μετριοπάθειας", με την παρουσίαση ενός δομημένου Προγράμματος "ουσιαστικά υποβάλλει στην κρίση του κόσμου συνεχή προσχέδια εισηγητικών εκθέσεων νομοθετημάτων, που "βλέπουν" προς ΦΕΚ", όχι απλώς με ποσοτικοποιημένους στόχους αλλα και ανοιχτά για αξιολόγηση ως προς τα αποτελέσματα.
Όμως... παρασυρθήκαμε! Αύριο θα δώσουμε παραδείγματα αυτής της προγραμματικής προσέγγισης.
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου