Στρώνουν τον δρόμο για νέα μέτρα και τέταρτο μνημόνιο

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση

του Γιώργου Κρεασίδη

Κοινωνική λεηλασία μακράς διάρκειας μέχρι τον Δεκέμβρη του 2023 και …βλέ­πουμε, συμφώνησαν κυβέρνηση Τσίπρα και Τρόικα, οι «θεσμοί» της μνημονιακής προπα­γάνδας! Για έξι (τουλάχιστον) χρό­νια θα απαιτούνται πρωτογενή πλε­ονάσματα της τάξης του 3,5%, ένας στόχος που μοιάζει ανέφικτος, αλλά θα λειτουργήσει σαν μοχλός αφαί­μαξης και κοινωνικής καταβύθισης.

Ουσιαστικά, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έκλεισε μια συμ­φωνία που ξεκινά με σκληρά μέτρα από σήμερα και περιλαμβάνει ολό­κληρη την τετραετή θητεία της επό­μενης βουλής που είναι προγραμ­ματισμένη να εκλεγεί το 2019! Η ΝΔ ήδη επαναλαμβάνει τα γνωστά παραμύθια για τη συνέχεια του κρά­τους και την υπογραφή της χώρας που θα την τιμήσει, δεσμευόμενη να εφαρμόσει τα πάντα, αν βγει στην κυβέρνηση. Η «αντιπολίτευση του βασιλέως» εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι ακίνδυνη, καθώς δεν προτείνει σε καμιά περίπτωση να μην προχωρή­σει η κυβέρνηση στην ψήφιση και υλοποίηση των μέτρων. Το επίσημο πολιτικό σκηνικό, μαζί με ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, Λεβέντη, είναι πειθαρχημέ­νο στην εφαρμογή της συμφωνίας.

Σε πρώτο επίπεδο, η συμφω­νία που καταλήχτηκε στη Μάλτα προβλέπει η συμφωνημένη από το 2015 απαίτηση για πρωτογενές πλε­όνασμα 3,5% για το 2018, να επε­κταθεί μέχρι το 2023. Αυτό φέρ­νει στο προσκήνιο τη φορομπη­ξία των λαϊκών στρωμάτων, το χτύ­πημα μισθών και συντάξεων, αλ­λά και των κοινωνικών δαπανών του κρατικού προ­ϋπολογισμού. Ένας «κόφτης» διαρκείας, δηλαδή. Παράλλη­λα, θα ψηφιστούν στο δεύτερο δεκα­ήμερο του Μάη το τσεκούρι στο αφο­ρολόγητο και τις συντάξεις, αν και η κυβέρνηση αρχικά ήθελε να το καθυστερήσει για λό­γους προπαγάνδας.

Αυτά τα στοιχεία έχουν τη σφρα­γίδα της ΕΕ και της γερμανικής κυ­βέρνησης, αλλά η «ενεργός συμμε­τοχή» του ΔΝΤ δε θα μείνει στα τυπικά. Αφορά την επιβολή μιας ημερήσιας διάταξης που ζητά άμε­σα την υπερφολόγηση των συντάξε­ων και μέτρα για τα εργασιακά, βου­τιά στην ελαστικοποίηση και περιο­ρισμούς στη συνδικαλιστική οργά­νωση της εργασίας.

Όμως, η συμφωνία της Μάλτας και τα σφαγιαστικά μέτρα που προ­βλέπει, σε καμιά περίπτωση δεν μπο­ρεί να θεωρηθούν το τελευταίο πι­κρό ποτήρι. Η εφαρμογή της και η εκταμίευση της δόσης προϋποθέ­τουν επίσης μέτρα για να εξυπηρετη­θεί το χρέος μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου. Μετά το καλοκαίρι, λοι­πόν, ανοίγει νέα συζήτηση για μέτρα, καθώς μπροστά είναι η τρίτη αξιολό­γηση του Οκτώβρη, ο νέος προϋπο­λογισμός, ενώ αναμένεται το ΔΝΤ να επικαλεστεί τους αναπτυξιακούς δείκτες που προβλέπονται χαμηλό­τεροι, ως συνήθως, από τις επίσημες στοχεύσεις και εκτιμήσεις.

Κρίσιμη καμπή θα είναι το 2019, μια χρονιά που προβλέπεται να πληρωθούν στους δανειστές 20,5 δισ., γεγονός που δημιουργεί τους όρους ενός νέου εκβιασμού για το επόμενο, τέταρτο μνημόνιο. Η κυ­βέρνηση Τσίπρα θα επιχειρήσει να εμφανίσει κέρδη μετά από την ολο­κληρωτική συνθηκολόγηση, για άλ­λη μια φορά, απέναντι στην Τρόι­κα. Όμως, τα λεγόμενα «αντίμε­τρα» προϋποθέτουν την επιτυχημέ­νη εφαρμογή των μέτρων, δηλαδή την υποταγή της κοινωνίας από τη μια και το να πια­στούν οι δεδηλω­μένοι δημοσιονο­μικοί στόχοι που ποτέ δεν είναι ρε­αλιστικοί, ώστε να δικαιολογούνται τα επόμενα μέτρα, από την άλλη.

Το περίφημο επενδυτικό πακέτο ύψους ενός δις ευρώ της Ευρωπα­ϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (EIB), με την πιθανή συμμετοχή του ESM, είναι πραγματικά ψίχουλα και φυ­σικά θα καταλήξει στα ταμεία κά­ποιων μονοπωλίων. Το δάνειο που ετοιμάζεται να ζητήσει η κυβέρνη­ση από την Παγκόσμια Τράπεζα, με την προϋπόθεση της συμφωνί­ας των «θεσμών», ώστε να πάρει μέ­τρα για την ανεργία, συζητιέται με την προϋπόθεση ότι δε θα πάει ού­τε σε επιδοματική πολιτική ούτε καν σε μισθούς ή εισφορές για θέσεις εργασίας, αλλά σε προγράμματα κατάρτισης. Δηλαδή για προσωρι­νές λύσεις με ένα ξεροκόμματο και «δουλειές» για το κύκλωμα κατάρ­τισης που πίσω τους δεν αφήνουν ούτε μια θέση εργασίας. Τι άλλο θα μπορούσε να προσφέρει η Παγκό­σμια Τράπεζα που συνδέεται με το ΔΝΤ και δανειοδοτεί την υλοποίη­ση της ιδιωτικοποίησης των αερο­δρομίων και την ανακεφαλαιοποί­ηση των τραπεζών…

Αυτό το εφιαλτικό τοπίο κατα­δεικνύει ότι, ήδη από το πρώτο ολέ­θριο μνημόνιο του 2010, κάθε μέτρο που εφαρμόζεται δεν είναι μόνο μια πληγή στο σώμα της κοινωνίας, αλ­λά και ένα βήμα για το επόμενο μνη­μόνιο. Εξάλλου αυτή η στρατηγική, η οποία περιγράφεται και στο Δημο­σιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας της ΕΕ, είναι το κόστος για την πα­ραμονή σε ευρώ και ΕΕ. Η αποκά­λυψη όσων σχεδιάζονται και η οργά­νωση της κοινωνικής αντίστασης και ανατροπής αυτών των μέτρων είναι αναγκαίες όσο η αναπνοή για να επι­βιώσουν οι εργαζόμενοι και ο λαός.

Κάθε πολιτική πρωτοβουλία έξω αυτό το πλαίσιο είναι καταδικασμένη.

ΠΡΙΝ