του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη
Αν οι πολιτικές εξελίξεις - περισσότερο δηλαδή οι ζυμώσεις στην σημερινή κυβερνητική παράταξη και τα τραντάγματα στις σχέσεις της Ελλάδας του 2017-18 με τους "εταίρους", παρά ο,τιδήποτε άλλο... - και οι κάλπες, όχι δε οι δημοσκοπήσεις που ούτως ή άλλως παγίωσαν την ετυμηγορία τους, αποφασίσουν και περάσουν την ευθύνη των πραγμάτων στον Κυριάκο Μητσοτάκη οπότε και η Ν.Δ. θα βρεθεί στην ανάγκη να κυβερνήσει, τότε αν η τελική έκβαση επιχειρηθεί να μην είναι η "δεξιά παρένθεση", οι τοποθετήσεις ενός μικρού βιβλίου θα γίνουν ιδιαίτερα επίκαιρες.
Τιτλοφορημένο "Μέση Γη" (ο τυχόν οικείος με τους θρύλους του J.R.R. Tolken δεν θα αντισταθεί στην μεταφορά στην Middle-Earth/Endor και την παράξενη πραγματικότητά της), το βιβλίο αυτό του Θοδωρή Πελαγίδη, γνωστότερου από την "Στιγμή της Στροφής για την Ελληνική οικονομία" (στις αρχές της κρίσης) και από την "Προσοδοθηρία και Μεταρρυθμίσεις" (προτού η κρίση εκδηλωθεί) καθώς και με την συμπόρευσή του με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, δηλώνει ευθέως την πολιτική στόχευση: "Η επιστροφή του πολιτικού Κέντρου". Με την περαιτέρω διευκρίνηση ότι εισφέρει και θεωρία αλλά και προτάσεις οικονομικής πολιτικής "για την ανασυγκρότηση της αστικής δημοκρατικής παράταξης".
Εκείνο που διαγιγνώσκει - και εν συνεχεία επιχειρεί να αξιοποιήσει - ο Πελαγίδης, είναι ότι η διάκριση Δεξιάς/Αριστεράς (γι αυτόν πλημμελούς Κεντροδεξιάς/Κεντροαριστεράς) που κουβάλησε στην Μεταπολίτευση το δίπολο Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ έχει εξαντλήσει την αναλυτική της χρησιμότητα. Οτι, δηλαδή μπορεί μεν να ορίζει "διακριτές πολιτικές φυλές" αλλά - ιδίως μετά την κρίση και (θα προσθέταμε) την ισοπεδωτικότητα των διαδοχικών Μνημονίων - δεν δίνει πλέον μια διαφοροποίηση πολιτικής ή/και αντιπροσώπευσης διακριτών κοινωνικών συμφερόντων όπως τις πρώτες δεκαετίες Μεταπολίτευσης. Γι αυτόν, "η βαθιά αντίθεση που διαπερνά τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου ήταν ανέκαθεν ανάμεσα στον παλαιοκομματισμό και στην πρόοδο".
Αν ο μακαρίτης Κ. Καραμανλής δεν τα κατάφερε "να κινηθεί στο Ευρωπαϊκά προσανατολισμένο Κέντρο του πολιτικού συστήματος", αυτό ήταν κατά Πελαγίδη λόγω "του κανιβαλισμού και του φατριασμού των παραγόντων αυτής της πολιτικής περιοχής". Τώρα, μετά την πικρή ωρίμανση που έφεραν τα Μνημόνια, προκύπτει μια επιθυμία για "αλλαγή με περιεχόμενο" που να αγκυρώνεται στην Ευρωπαϊκή προοπτική αλλά και να έχει έναν κρατικό μηχανισμό "που διευκολύνει ή αφήνει [τους πολίτες] ήσυχους να ζήσουν την ζωή τους, παρά να τους ενοχλεί κάθε τόσο". Εκεί, λοιπόν, ο Θ. Πελαγίδης θεωρεί ότι η (απρόσμενη) εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Ν.Δ. έδωσε σε μιαν ολόκληρη κατηγορία ψηφοφόρων κάτι πέρα από την "κανονική Ν.Δ.". Κάτι που ενσωματώνει τους κεντρογενείς ψηφοφόρους.
Έως εδώ, η ανάλυση αυτή μάλλον επαναλαμβάνει την αναζήτηση ενός Κέντρου - άντε και μια αναζήτηση "νέας πολιτικής διαίρεσης". Εκεί που το "Μέση Γη" του Πελαγίδη έρχεται να προσφέρει στον χώρο που περιγράφει κάτι το λειτουργικό, είναι οι κατευθύνσεις δημόσιων πολιτικών που χαράζει: από ευκαιρίες απασχόλησης μέχρι Παιδεία και Υγεία, από Μεγάλα Έργα, επενδύσεις και βιομηχανία μέχρι χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχουμε πεισθεί ότι η τομή Δεξιάς/Αριστεράς - ή έστω ΚεντροΔεξιάς/ΚεντροΑριστεράς - έχει φύγει από την Ελληνική πολιτική πραγματικότητα. Όμως, αν στην Ν.Δ. του Κυριάκου (και στην ΔηΣυμπ όπως τελικά την επικυριαρχεί ο Βαγγέλης) το πιστεύουν, κι αν δέχονται το δύσκολο άθλημα της ανάγνωσης, τότε θα ωφεληθούν πολύ από την "Μέση Γη" του Θ. Πελαγίδη. Αν μη τι άλλο, για να ξεκόψουν από το με παιδική επαναληπτικότητα "Εκλογές! Εκλογές! Εκλογές!" . Και να πάνε στο "Εκλογές για κάτι".
kontranews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου