Πλανητική λογιστική ρευστότητα για αφελείς και κερδοσκόπους

analyst

Χωρίς νέο χρήμα λύση δεν υπάρχει, το εάν αυτό μοιραστεί με ελικόπτερο, το εάν θα πιστωθεί στους   τραπεζικούς λογαριασμούς, το εάν προκύψει ως επιστροφή φορών  αυτό είναι αδιάφορο.

του Σαράντου Λέκκα

ΑΡΘΡΟ

Το μεγάλο πρόβλημα των κεντρικών τραπεζών είναι ότι ο μηχανισμός μετάδοσης της νομισματικής τους πολιτικής  δεν λειτουργεί και συγκεκριμένα οι καταστάσεις όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από την επταετή κρίση έχουν στην πράξη καταργήσει τους διαύλους μεταφοράς των νομισματικών εντολών στην πραγματική οικονομία.

Στην περιοχή της ευρωζώνης η αύξηση της ρευστότητας των εμπορικών τραπεζών έχει επιτελεστεί μέσω της βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης (ΤLTROs) αναχρηματοδότησης αλλά και μέσω του διευρυμένου προγράμματος αγοράς τίτλων (προϊόντων τιτλοποίησης, καλυμμένων ομολογιών, κρατικών τίτλων, εταιρικών τίτλων, κτλ), όμως αυτή η ρευστότητα δεν φθάνει στην πραγματική οικονομία και εδώ εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα.

Θεωρώντας την οικονομία ως ανθρώπινο σώμα πρέπει να πούμε ότι πέρα από την αιμορραγία η οποία αντιμετωπίζεται με μεταγγίσεις αίματος  όταν υπάρχουν προβλήματα και με τις αρτηρίες λόγω θρόμβων, στενώσεων, κτλ  οι επεμβάσεις έχουν ως σκοπό την παράκαμψη των στενώσεων.

Οι οικονομίες λόγω των προβλημάτων που έχει δημιουργήσει η επταετή κρίση δεν χρηματοδοτούνται.

Η αυξημένη ρευστότητα έχει λογιστικό χαρακτήρα αφού παραμένει στις τράπεζες  και δεν περνά στην πραγματική οικονομία.

Η θέσπιση αρνητικού επιτοκίου στην αποδοχή καταθέσεων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) δεν θα επιλύσει το πρόβλημα, όπως δεν το επέλυσε όπου και εάν χρησιμοποιήθηκε ως μέθοδος εξαναγκασμού των τραπεζών για παροχή δανείων.

Η επταετής κρίση έχει δημιουργήσει πλήθος τοξικών δανείων που φέρουν τον τίτλο μη εξυπηρετούμενα και έχουν διαμορφώσει ασφυκτικές συνθήκες στο τραπεζικό σύστημα.

Είναι τουλάχιστον περίεργο ο ελεγκτής ενός συστήματος που έχει πλήρη εικόνα για την κατάσταση του να προσπαθεί με διαφορές πρακτικές κυρίως εκβιαστικού χαρακτήρα να επιδεινώσει  το πρόβλημα.

 Η ΕΚΤ γνωρίζει ότι χωρίς σταθεροποίηση την σημερινής κατάστασης δεν μπορεί να δοθούν νέες πιστώσεις, άρα η στάση της πέρα των ερωτηματικών που προκαλεί αναδεικνύει και την αγωνία της για το αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζει.

Με δεδομένο ότι όλα κρίνονται  εκ του αποτελέσματος η μη συμβατικές πρακτικές της έχουν αποτύχει.

Η ποσοτική χαλάρωση (QE), η πιστωτική χαλάρωση (CE), τα μηδενικά επιτόκια (ZIRP) ,τα αρνητικά επιτόκια (NIRP), δεν κατάφεραν τίποτα πέρα από την τόνωση των κερδοσκοπικών παιχνιδιών στις αγορές κεφαλαίου και εμπορευμάτων.

Η ζήτηση παραμένει χαμηλή, η αβεβαιότητα την επιδεινώνει, ενώ  οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται σε ευρεία πανευρωπαϊκή  κλίμακα αποτελούν εγγύηση ότι η  ανεπάρκεια της θα έχει παρατεταμένα χρονικά χαρακτηριστικά.

Πολλοί νομίζουν ότι το μεγάλο πρόβλημα είναι ο αποπληθωρισμός, κάνουν λάθος, ο αποπληθωρισμός είναι αποτέλεσμα της ανεπαρκούς ζήτησης.

Χωρίς ζήτηση  δεν υπάρχουν κέρδη, χωρίς κέρδη δεν υπάρχει κίνητρο παραγωγής, χωρίς παραγωγή δεν υπάρχει οικονομία.

Με την απλοϊκή αυτή αλυσίδα γεγονότων πρέπει να συμβιβαστεί  η ηγεσία της ΕΚΤ αφού  χωρίς συμβιβασμό   οι μη συμβατικές της παρεμβάσεις δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Η λογιστική ρευστότητα μπορεί να ενισχύει ένα τμήμα της οικονομίας και συγκεκριμένα το πιο αντιπαραγωγικό της τμήμα  εξασφαλίζοντας μια επίπλαστη εικόνα όμως η πραγματικότητα με όρους παραγωγής δεν αλλάζει.

Η ΕΚΤ επαναλαμβάνει τις πρακτικές των άλλων ισχυρών κεντρικών τραπεζών παραγνωρίζοντας τις ειδικές συνθήκες της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Η άνοδος των τιμών της πραγματικής οικονομίας σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στις  δευτερογενείς  αγορές  δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τόνωση του μηχανισμού της ζήτησης.

Λογικά η αύξηση της ρευστότητας θα είχε  αντιμετωπίσει το πρόβλημα της ζήτησης, όμως η καταστροφή του μηχανισμού μετάδοσης της νομισματικής πολιτικής έχει εδραιώσει τις τιμές σε αρνητικά επίπεδα ενώ τείνει να εδραιώσει και τα επιτόκια σε αρνητικά πεδία.

Η παγίδα ρευστότητας και ο αποπληθωρισμός είναι συγγενή τμήματα του αδιεξόδου είτε το θέλουμε είτε όχι αφού η λογιστική ρευστότητα λειτουργεί αποπληθωριστικά επιδεινώνοντας τα φαινόμενα διάβρωσης των παραγωγικών δομών.

Το άσχημο εδώ που έχουμε φτάσει  είναι ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, το εντυπωσιακό είναι ότι την μια και μοναδική λύση έχουν αποδεχτεί και οι δυο κυρίαρχες οικονομικές αντιλήψεις.

Και η σοσιαλδημοκρατική και η φιλελεύθερη.

 Το 1936 ο Κέυνς ιέραξ των κρατικών παρεμβάσεων στην οικονομία έλεγε ότι η λύση της ανεπαρκούς ζήτησης  περνά μέσα από την έκδοση χρήματος.

Πρότεινε δε το υπουργείο οικονομικών να γεμίσει μπουκάλια με χαρτονομίσματα να τα θάψει  και να αφήσει τον κόσμο να τα ξεθάψει και μετά να τα καταναλώσει.

Το 1969 ο Φρίντμαν ιέραξ  του φιλελευθερισμού  είχε προτείνει  για την αντιμετώπιση της ανεπαρκούς ζήτησης η κυβέρνηση να τυπώσει χρήματα και να τα μοιράσει  πετώντας τα με ελικόπτερο.

Και οι δυο σχολές  προτείνουν το ίδιο, νέο χρήμα χωρίς όμως την παρέμβαση των τραπεζών.

Στόχος η ενίσχυση της ζήτησης χωρίς όμως νέα χρέη.

Στόχος η αύξηση της κατανάλωσης με καύσιμη ύλη το νέο χρήμα και χωρίς την ύπαρξη μεσαζόντων.

Η υπερχρέωση των κρατών  ως αποτέλεσμα των βαρών που υιοθετηθήκαν  από τις άπληστες πρακτικές κυβερνήσεων και τραπεζών έχει αλλοιώσει τον προϋπολογισμό των νοικοκυριών σε σημείο που το μεγαλύτερο μέρος των εισοδημάτων να κατευθύνεται στα δημόσια ταμεία ελέω φορών.

Άρα ο εν δυνάμει καταναλωτής δεν έχει την δυνατότητα να αυξήσει τα επίπεδα της  ζήτησης οπότε χωρίς την άμεση και χωρίς μεσάζοντες ενίσχυση του δεν μπορεί να υπάρξει λύση .

Όσο χρήμα του δοθεί δωρεάν τόσο το ονομαστικό ΑΕΠ θα αυξηθεί και τόσο ο πληθωρισμός σε συνάρτηση πάντα με την ανεργία θα αυξηθεί .

Χωρίς νέο χρήμα λύση δεν υπάρχει, το εάν αυτό μοιραστεί με ελικόπτερο, το εάν θα πιστωθεί στους   τραπεζικούς λογαριασμούς, το εάν προκύψει ως επιστροφή φορών  αυτό είναι αδιάφορο .

Το τεχνικό κομμάτι είναι  θέμα επιλογής η λύση όμως είναι μόνο μια : νέο χρήμα, χωρίς μεσάζοντες.