Το νέο δόγμα πολιτικής: να φεύγει ο χρόνος (και η εικόνα)

Νέα Πολιτική

 του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Είναι να ελπίζει κανείς να μην αληθεύει τώρα η πληροφορία ότι «απαγορεύθηκε» (ή: πήγε να απαγορευθεί) η λήψη φωτογραφιών στον προσφυγικό καταυλισμό της Μόριας, στην Λέσβο. Όπου, όταν ήδη το απόγευμα της Κυριακής άρχισαν να πληθαίνουν οι πληροφορίες – σωστότερα: να πυκνώνει η συνειδητοποίηση! – ότι οι εκατοντάδες των προσφύγων εκεί, κάπου στις 4.300 είναι επισήμως, πλησιέστερα προς 3.500 στην πραγματικότητα: σε 3 ή 4 καταλύματα με θέρμανση χώρεσαν πάνω από 1000 άτομα, οι υπόλοιποι την πέρασαν όπως-όπως, έζησαν υπό εφιαλτικές συνθήκες, και αυτονόητα στράφηκε εκεί το ενδιαφέρον. (Παρενθετικά: προσπάθειες να σταλούν στο νησί καράβια, ώστε να διανυκτερεύσουν σε ασφάλεια και με συνθήκες βιώσιμες όσοι το πήραν πόδι ή με αυτοκίνητα προς την Μυτιλήνη, για να μην παγώσουν, δεν κατέληξαν πουθενά. Άλλες προσπάθειες, να στεγασθούν σε ξενοδοχεία, «προσέκρουσαν σε αντιδράσεις»). Όμως η ιδέα και μόνον ότι, με την απαγόρευση ή έστω την αποθάρρυνση της φωτογράφησης – όταν τα κινητά λειτούργησαν από την πρώτη ώρα! – πήγε να ασκηθεί κάποια στιγμή «πολιτική» προσφυγικού, αληθινά ζαλίζει. Πάλι καλά που το κατάλαβαν, αφού και η ΕΡΤ έδωσε εικόνα.

Όμως ήδη ο πειρασμός της άσκησης πολιτικής «δια παράλειψης» αρχίζει να φαίνεται να σαγηνεύει όλο και περισσότερο σ’ αυτήν την φάση. Αν η απουσία εικόνας είναι μια πλευρά του φαινομένου, η οχύρωση πίσω από το αποδιωξιμο του χρόνου είναι μια άλλη.

Δείτε για παράδειγμα προς Γενεύη μεριά: αν ο κάβος του Κυπριακού προσπεραστεί άμεσα, τώρα, με διαδικασίες αναβολής/διωξίματος στο μέλλον, όλοι θα μπορέσουν να φύγουν με έναν αναστεναγμό ανακούφισης αφήνοντας τον ενεργό κίνδυνο για αργότερα.

Ή κοιτάξτε προς την άλλη πλευρά: στην υπόθεση της έκδοσης των 8 Τούρκων φυγάδων, όπου το καθεστώς Ερντογάν ανεβάζει τους τόνους αλλ’ ήδη η δική μας κοινή γνώμη αντιδρά (και μας βομβαρδίζουν και οι «έξω» με καθρέφτες για να βλέπουμε την συνείδησή μας…), ακουγόταν η πατέντα να «ωθηθεί» μεν η  – ανεξάρτητη, ανεπηρέαστη κλπ. – Δικαιοσύνη να απορρίψει τις προσφυγές τους, αλλά … να μην εκτελεσθεί απόφαση μέχρι να πάνε στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να ζητήσουν, εκεί, προστασία. Να φύγει ο χρόνος και σ’ αυτό!

Αλλά και στο μέτωπο της διαβόητης δεύτερης αξιολόγησης του Μνημονίου-3, όπου υπήρχε σπαρμένη επί καιρό η προσδοκία για «γρήγορο κλείσιμο», ήδη ξεφτίζει η διαδικασία. Το θέμα δείχνει να «αφήνεται» και από τους δικούς μας αλλά και από τους «εταίρους». Σ εμάς, βέβαια, θα έχουμε τώρα τις αλληλοκατηγορίες εσωτερικού – ότι η Κυβέρνηση βαλτώνει αυτάρεσκα την οικονομία, ότι η Αντιπολίτευση λειτουργεί ως πέμπτη φάλαγγα και άλλα παραδοσιακά. Στους «εταίρους», όμως, θα παίζονται δικά τους προεκλογικά παίγνια (ιδίως των Γερμανών) με βάση τα αδιέξοδα της Ελλάδας, ή πάλι με τις διαφωνίες ΔΝΤ-Γερμανίας. Όμως, αφού δεν προκύπτει αδιέξοδο στην αποπληρωμή Ελληνικού χρέους μέχρι το καλοκαίρι, αφήνεται ο χρόνος να φεύγει, μέχρι να σφίξει αληθινά η κατάσταση.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο kontra news)