Τι κρύβεται πίσω από το επιδιωκόμενο αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης

Του Διονύση Χιόνη*

Στο σημείο που έχουμε φτάσει όλα τα σενάρια είναι πιθανά. Είναι χρήσιμο λοιπόν με υποθέσεις εργασίας να προσαρμόσουμε τις πολιτικές. Ας ξεκινήσουμε από το ενδεχόμενο αδιέξοδο των συνομιλιών.

Σε αυτό το πλαίσιο διαπράττουν συστημικό λάθος όσοι  πιστεύουν ότι το διαφαινόμενο αδιέξοδο στις συνομιλίες με τους θεσμούς αφορά σε ένα παιχνίδι τακτικής και σε ένα  déjà vu διαπραγματεύσεων.

Με άλλα λόγια έχουμε μια επανάληψη της πολιτικής όπου το αδιέξοδο εξυπηρετεί την πάγια μαξιμαλιστική τακτική των θεσμών να θέτουν εξ αρχής υπερβολικούς στόχους προκειμένου να πετύχουν τους υποδεέστερους.

Αυτή την φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αν παρακολουθήσει κανείς  τις τοποθετήσεις και τις απαιτήσεις των θεσμών  σε συνδυασμό με την σύγχυση-διαφωνίες που υπάρχουν μεταξύ των μελών της τρόικα εύκολα μπορεί να καταλήξει  στο συμπέρασμα ότι το επιδιωκόμενο είναι να οδηγηθούν οι συζητήσεις σε αδιέξοδο. Αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα των παραπάνω είναι η εμμονή στην απαίτηση για πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει οικονομολόγος σε οπουδήποτε μέρος του κόσμου που να θεωρεί  ότι είναι εφικτός αυτός ο στόχος. Επομένως η εμμονή για την επίτευξη αυτού του στόχου υποκρύπτει κάτι διαφορετικό.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι επιδίωξη είναι η πολιτική αλλαγή.  Με το αδιέξοδο των διαπραγματεύσεων θα διευκολυνθεί η ήττα του Σύριζα ώστε να περάσουμε σε πολιτική αλλαγή.

Δυστυχώς ούτε και αυτή η εξήγηση είναι ικανοποιητική μια και θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να μπορέσει η οποιαδήποτε κυβέρνηση  να υλοποιήσει αυτά τα ζητούμενα. Επιπρόσθετα, θεωρώ αρκετά επικίνδυνο να επιδιωχθεί μια πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα ταυτόχρονα με τις εξελίξεις στην γείτονα Ιταλία. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στις 4/12 διεξάγεται το ιταλικό δημοψήφισμα και στις 5/12 το Eurogroup.

Με την εις άτοπον απαγωγή οδηγούμεθα στην τρίτη διαθέσιμη λογική εξήγηση η οποία δεν είναι άλλη από την επιδίωξη των θεσμών  το αδιέξοδο των ελληνικών διαπραγματεύσεων να λειτουργήσει και αυτό ως θρυαλλίδα για την μετεξέλιξη της ΟΝΕ.

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο στις Βρυξέλλες, την Φρανκφούρτη καθώς και οπουδήποτε αλλού ασχολούνται με τα ευρωπαϊκά θέματα ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν στον τρόπο λειτουργίας της ΟΝΕ. Και αυτή η αλλαγή πρέπει να προηγηθεί των εκλογών και των πολιτικών εξελίξεων που έχουν δρομολογηθεί σε πολλές χώρες της ΕΕ. 

Αν πραγματοποιηθεί μεταγενέστερα της διαμόρφωσης του νέου ευρωπαϊκού status quo τότε ίσως είναι δώρον άδωρο.

Το πραγματικό ή τεχνικό αδιέξοδο των ελληνικών διαπραγματεύσεων θα δημιουργήσει μια επώδυνη πραγματικότητα για αλλαγή πλεύσης στο ελληνικό πρόγραμμα κυρίως όμως θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια αναθεώρηση των πολιτικών της ΟΝΕ.    

*O κ. Χιόνης είναι Καθηγητής Οικονομικών ΔΠΘ στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών

Πηγή liberal