Ο "παράδεισος" του ευρώ που έγινε κόλαση

του Θόδωρου Κατσανέβα

Η Ελλάδα εντάχθηκε  στη ζώνη του ευρώ τον Ιανουάριο του  2002, σε έναν υποτιθέμενο οικονομικό παράδεισο. Αλλά αποδείχτηκε ότι ήταν η κόλαση. Ζούμε σήμερα μια σύγχρονη ελληνική τραγωδία, όπως ποτέ πριν με τη δραχμή. Ναι, μέρος της ευθύνης οφείλεται στη φαυλότητα του πολιτικού μας συστήματος. Αλλά το ίδιο σύστημα, υπήρχε και κατά τη διάρκεια των χρόνων της δραχμής. Η συστημική αρνητική επίδραση του ευρώ αποδεικνύεται,εκτός των άλλων, από το γεγονός ότι στην ευρωκόλαση μας ακολουθούν και άλλες χώρες της ευρωζώνης κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο. 

Όσο για το χρέος, το μεγαλύτερο μέρος δημιουργήθηκε μέσα στην ευρωζώνη, όπως δείχνουν οι επίσημες διεθνέις στατιστικές και ειδικότερα αυτες της Eurostat. Για τους αδιάβαστους που επιμένουν ότι το χρέος το κληρονομήσαμε απο το κακό παρελθόν μας, τίθεται το ακόλουθο ερώτημα ; Πως μας ενέταξαν στην ευρωζώνη όταν βασική προϋπόθεση για αυτό είναι μια χώρα να έχει μικρό ή έστω ανεκτό χρέος ;

Σε μελέτες μας διερευνήσαμε τους βασικούς  οικονομικούς δείκτες για χώρες μέσα και έξω από την ευρωζώνη. Βρήκαμε ότι, οι GIPSI, (Ελλάδα, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, ), πορεύονται ικανοποιητικά  πριν από την ένταξή τους στο ευρώ στην περίοδο 1999-2002. Αυτό αλλάζει σταδιακά μετά την ένταξή τους στο ευρώ και τελικά  κατακρημνίζονται μετά την κρίση του 2008. 

Αντίθετα, οι περισσότερες χώρες σε όλο τον κόσμο, ύστερα από μια μικρή περίοδο κάμψης λόγω της ύφεσης του 2008, σήμερα έχουν σταθεί στα πόδια τους και πολλές αναπτύσσονται με εντυπωσιακούς ρυθμούς.Παρόμοιες μελέτε έχουν γίνει και διεθνώς, όπως αυτή του καθηγητή John Weeeks του London School of Economics που καταλήγει σε παρόμοια συμπεράσματα. 

Από την έλευση της κρίσης  το 2008, η χώρας μας έχει εισέλθει σε ένα φαύλο κύκλο σπειροειδούς ύφεσης, η διάρκεια της οποίας είναι πρωτοφανής διεθνώς. Πληρώνουμε  το τίμημα ενός παράλογου οικονομικού πειράματος, του ευρώ,  χωρίς την ύπαρξη μιας κεντρικής πολιτικής και οικονομικής ομπρέλας.

Η ευρωζώνη καταστρέφει την Ελλάδα και τον ευρωπαϊκό νότο

Το κουστούμι  του ευρώ χωρίς την ύπαρξη μιας ισχυρής εξισορροπητικής κεντρικής  πολιτικής όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ και αλλού, είναι πολύ στενό, πνίγει κυρίως τις νότιες ευρωπαϊκές οικονομίες. Ειδικά αυτό ισχύει για την Ελλάδα, η οποία βασίζεται στον τουρισμό και τη γεωργία όπου κυριαρχεί η παραγωγική διαδικασία έντασης εργασίας. 

Το κόστος εργασίας δεν μπορεί να συμπιεστεί κάτω από ένα ορισμένο επίπεδο, έτσι ώστε το συνολικό κόστος παραγωγής να είναι μικρότερο ή ίσο με εκείνο των ανταγωνιστών μας. Το δωμάτιο σε ένα ελληνικό ξενοδοχείο, κοστίζει περίπου δύο φορές περισσότερο από ότι το αντίστοιχο  στην Τουρκία, την Αίγυπτο, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία και όχι μόνο.

Κάτι ανάλογο ισχύει και με τα αγροτικά προϊόντα που έχουν γίνει πολύ πιο ακριβά από παλιά, λόγω του ακριβού ευρώ. Όπως και τα προϊόντα της ελαφριάς ελληνικής βιομηχανίας που μετακόμισε σε χώρες εκτός ευρωζώνης. Οι Έλληνες επιχειρηματίες αδυνατούν να προσφύγουν σε τραπεζική ρευστότητα και όταν το καταφέρουν, τα επιτόκια είναι υπερδιπλάσια από αυτά που ισχύουν στις βόρειες χώρες.

Η κοινή αγροτική πολιτική ειδικότερα μετά την ένταξη στο ευρώ, λειτούργησε καταλυτικά σε βάρος της ελληνικής γεωργίας, με συνέπεια το εμπορικό μας ισοζύγιο και στον τομέα αυτό να μεταστραφεί σε αρνητικό. Τα ναυπηγεία μας είναι κλειστά, αφού η Ε.Ε. δεν επιτρέπει παραγγελίες εκτός από το ελληνικό πολεμικό ναυτικό ( ! ), επειδή η ελληνική κυβέρνηση σε κάποια φάση τα υποβοήθησε, κάτι που δεν επιτρέπεται υποτίθεται από τους Ευρωπαϊκούς κανονισμούς.

Η εισαγωγή πολεμικών εξοπλισμών από τη δύση και ιδιαίτερα από τη Γερμανία, Γαλλία, Αγγλία τα τελευταία δώδεκα χρόνια, μας έχει κοστίσει περίπου 100 δισ. ευρώ, ένα ποσό σχεδόν ισοδύναμο με το αρχικό μας έλλειμμα. Η «σύμμαχός» μας στο ΝΑΤΟ Τουρκία, που έχει καταλάβει τη μισή Κύπρο σε πείσμα των αποφάσεων του ΟΗΕ, απειλεί σε μόνιμη βάση  την εδαφική μας ακεραιότητα. 

Η Ευρώπη δεν εγγυάται τα σύνορά μας που είναι και δικά της σύνορα. Επιτρέπει στον Ερντογκάν να αμας απειλεί ανοικτά με εισβολή. Μέχρι σήμερα, αδυνατούμε να ανακηρύξουμε την κατοχυρωμένη από το διεθνές δίκαιο Ελληνική και Κυπριακή ΑΟΖ, γιατί βρισκόμαστε υπό συνεχείς απειλές επίθεσης. 

Κάτι τέτοιο δεν ισχύει φυσικά για τη Γερμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, για καμιά χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απολαμβάνουν το αγαθό της διασφάλισης των συνόρων της. Για τους λόγους αυτούς, δαπανάμε σε εξοπλισμούς ποσοστά της τάξης άνω του 2% του ΑΕΠ, το μεγαλύτερο σχετικό μέγεθος διεθνώς μετά τις ΗΠΑ. Σε όλα αυτά έχει προστεθεί, εκτός των άλλων, και το βαρύ τίμημα από τις κυρώσεις της Ρωσίας σε βάρος της Ε.Ε. που πλήττει ιδιαίτερα τις ελληνικές εξαγωγές γεωργικών προϊόντων. Και έπεται συνέχεια. 

Πού βρίσκεται η αλληλεγγύη των Εταίρων μας και πόσο χρήσιμη για την Ελλάδα  είναι η  Ευρωπαϊκή Ένωση και ειδικότερα η ευρωζώνη η οποία βρίσκεται στην ουρά της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης; 

Οδός Δραχμής