Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Από μια κρίση βγαίνεις με μιαν άλλη, μεγαλύτερη


του Αντώνη Δ. Παπαγιαννίδη

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν που δίδασκε –και, κυρίως, το εφήρμοζε στην πράξη– ότι από μια κρίση βγαίνεις μόνον προκαλώντας μιαν άλλη, μεγαλύτερη. Ή αποδεχόμενος μιαν άλλη, επερχόμενη κρίση μεγεθύνοντάς την τεχνητά και "κουβαλώντας" το κύμα που αυτή προκαλεί.

Βέβαια, τότε υπήρχαν άλλες/άλλης μορφής σταθερότητες. Υπήρχε εν πρώτοις εθνικό νόμισμα, συνεπώς ανεξαρτησία οικονομικής πολιτικής (υπό τα στενά όρια της σχετικής φτώχειας, της εποχής, βέβαια). Υπήρχε επίσης η γεωπολιτική ισορροπία "των δυο κόσμων", οπότε μπορούσε κανείς να δημιουργεί ή, πάντως, να εκμεταλλεύεται ισορροπίες. Δεν υπήρχε, δε, (σημαντικό κι αυτό) ισχυρός ρόλος επιβολής της "Ευρώπης". Αυτά επέτρεπαν το παιχνίδι της αντιμετώπισης κρίσης με κρίση, υπό καθεστώς σχετικής ασφάλειας. Τώρα;

Τώρα ζούμε π.χ. τον διαφαινόμενο νέο εκτροχιασμό από το συνεχές σκοτσέζικο ντους στη διαβόητη δεύτερη αξιολόγηση του Μνημονίου-3, που υποτίθεται ότι είναι απόλυτη προϋπόθεση για να ξεκινήσει οτιδήποτε για το χρέος. Συν οι "συσκέψεις για την Ελλάδα χωρίς την Ελλάδα" που πολλαπλασιάζονται, αναγγέλλονται, αναβάλλονται, ξανααναγέλλονται, μετατίθενται, προχωρούν.


Έρχεται να προστεθεί, σχετικά πρωτοβουλιακά η εμπλοκή στο Κυπριακό, όπου η νεο-πατριωτική στάση του υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά υπόσχεται/επιβάλλει αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη-Ακιντζή. Παραπέρα το Προσφυγικό που πάει να ξαναξεκινήσει, με τα hotspot να αναφλέγονται στα νησιά το ένα μετά το άλλο. Με τις επ' αυτού απειλές Ερντογάν –με φόντο αναθεωρητισμό της Συνθήκης Λωζάννης– να "συμπληρώνουν" την διακηρυκτική μεν, υπαρκτή δε απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου για πάγωμα των διαπραγματεύσεων Ε.Ε./Τουρκίας.

Πόσο την επέμβαση της μιας κρίσης μέσω της άλλης την επιδιώκουμε, ή πάμε να αξιοποιήσουμε τη συγκυρία, είναι ένα ζήτημα. Όμως, η δεκαετία του 2010 δεν είναι ούτε εκείνη του ’70, ούτε το ’80. Ούτε καν του ’90...


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου