Βατερλώ Ρέντσι, κλονίζεται το ευρώ

iskra

Το «ΟΧΙ» του ιταλικού λαού πολιτικός σεισμός για την Ιταλία και «βόμβα»για το ευρώ. Ο Ρέντσι παραιτήθηκε. Το κατεστημένο της ΕΕ συνετρίβη και δεν έχει κανένα μέλλον. Άμεση και επείγουσα η ανάγκη στην Ελλάδα για ένα μεγάλο μέτωπο όλων, χωρίς εξαίρεση, των αντιμνημονιακών δυνάμεων με αιχμή την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και την θεσμοθέτηση εθνικού νομίσματος στη βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος για μια βιώσιμη προοπτική ανασυγκρότησης της χώρας.

Τη μεγαλύτερη κρίση στην ΕΕ μετά το βρετανικό δημοψήφισμα υπέρ τουBrexit πυροδοτεί το πολιτικό Βατερλώ του Ματέο Ρέντσι. Ο Ιταλός πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί ύστερα από τη συντριπτική επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε, με ποσοστό59,1% έναντι 40,9%. Μεγάλος ωφελημένος από το δημοψήφισμα είναι το Κίνημα Πέντε Αστέρων (Μ5S) που πρωταγωνίστησε στην εκστρατεία του ΟΧΙ και τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής νέου δημοψηφίσματος για την έξοδο της Ιταλίας από την ευρωζώνη. Σε περίπτωση πρόωρων εκλογών, είναι πολύ πιθανό ότι το Μ5S θα έρθει πρώτη δύναμη, κάτι που, με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο, θα το φέρει στην κυβέρνηση. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος αποτελεί άλλο ένα ισχυρό ράπισμα για την ηγεμονική Γερμανία, η οποία, διά στόματος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, έκανε καμπάνια υπέρ του Ρέντσι και του ΝΑΙ, εξοργίζοντας ακόμη περιοσσότερο την πλειονότητα των πολιτών.

Οι κυρίαρχες τάξεις στην ιμπεριαλιστική Δύση εμφανίζουν το ιταλικό ΟΧΙ ως άλλο ένα σύμπτωμα μιας ξαφνικής «τρέλας», που μοιάζει να έχει προσβάλει τους λαούς, ενισχύοντας «λαϊκιστικές- εθνικιστικές» δυνάμεις τύπουΤραμπ, Λεπέν και πάει λέγοντας. Πρόκειται για σύμπτωμα εθελοτυφλίας ενός συστήματος που κλονίζεται, χωρίς να διαθέτει έξοδο κινδύνου. Αν και είναι αλήθεια ότι δεξιές δυνάμεις, όπως η Forza Italia του Μπερλουσκόνι και η ξενοφοβική Λέγκα του Βορρά τάχθηκαν για τους δικούς τους λόγους υπέρ του ΟΧΙ, δεν αποτέλεσαν τους μόνους, ούτε καν τους καθοριστικούς παράγοντες. Η Confindustria, δηλαδή ο ιταλικός ΣΕΒ, τάχθηκε υπέρ του ΝΑΙ, ενώ τα εργατικά συνδικάτα, συμπεριλαμβανομένης της γενικής συνομοσπονδίας CGIL, τάχθηκαν αναφανδόν με το ΟΧΙ, όπως έκαναν ηSinistra Italiana (Ιταλική Αριστερά), η κομμουνιστική Αριστερά και η ιστορική εφημερίδα Il Manifesto. Το ίδιο το Μ5S, παρά την αντιφατικότητά του και την ιδεολογική πανσπερμία που το χαρακτηρίζει, γενικά υιοθετεί προοδευτικές θέσεις τόσο για τα οικονομικά και κοινωνικά θέματα, όσο και για τα θέματα εξωτερικής πολιτικής.

Ο βασικός παράγοντας που τροφοδότησε το ρεύμα του ΟΧΙ ήταν η αγανάκτηση της πλειονότητας των Ιταλών εναντίον της ασφυκτικής λιτότητας που υπαγορεύει η γερμανική ΕΕ και υλοποιούσε ο πιστός υπηρέτης της, Ματέο Ρέντσι. Καθοριστικό ρόλο στην πτώση του Ρέντσι ήταν ο νόμος που πέρασε το 2014 για το εργασιακό (Jobs Act) κατ’ επιταγήν της Μέρκελ, απελευθερώνοντας τις απολύσεις και την επισφαλή εργασία. Ο νόμος αυτός πυροδότησε κύμα εργατικών κινητοποιήσεων (στη Ρώμη οι διαδηλωτές έφτασαν το ένα εκατομμύριο) και διάσπαση του Δημοκρατικού Κόμματος, με 30 βουλευτές να αποχωρούν και να σχηματίζουν την Ιταλική Αριστερά. Το μεγάλο κόστος του δικού του αντεργατικού νόμου Ελ Κομρί πλήρωσε και ο Γάλλος κεντροαριστερός πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, μηνύματα που δεν πρέπει να διαφεύγουν από τον Αλέξη Τσίπρα, που ετοιμάζεται να περάσει τη δική του, αντεργατική «μεταρρύθμιση» στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης.

Ασφαλώς, το αποτέλεσμα του ιταλικού δημοψηφίσματος δεν σημαίνει ότι η χώρα θα βγει αύριο- μεθαύριο από την ευρωζώνη. Πρώτα απ’ όλα, το ερώτημα του δημοψηφίσματος δεν αφορούσε τις σχέσεις της Ιταλίας με την ΕΕ αλλά ένα εσωτερικό ζήτημα, σχετικά με την (αντιδημοκρατική) συνταγματική αναθεώρηση που επιζητούσε ο Ρέντσι. Έπειτα, δεν αποκλείεται το πολιτικό πρόβλημα που δημιουργήθηκε χθες το βράδυ να λυθεί, έστω προσωρινά, από την παρούσα Βουλή, η θητεία της οποίας λήγει το 2018. Θα μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση με άλλο πρωθυπουργό από το Δημοκρατικό Κόμμα, ή κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού» Κεντροδεξιάς- Κεντροαριστεράς, όπως ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση Λέτα, ή ακόμη και κυβέρνηση τεχνοκρατών, κατά το πρότυπο της κυβέρνησης Μόντι.

Σε κάθε περίπτωση, θα πρόκειται, πιθανότατα, για βραχύβια κυβέρνηση, με αποστολή την ψήφιση του προϋπολογισμού και ενός νέου εκλογικού νόμου που θα δυσκολεύει το σχηματισμό κυβέρνησης από το M5S, ώστε να οδηγηθεί στη συνέχεια η Ιταλία σε εκλογές. Οποιαδήποτε άλλη λύση θα ισοδυναμούσε με ξεκάθαρο συνταγματικό πραξικόπημα, καθώς η Ιταλία θα αποκτήσει τον τέταρτο κατά σειρά πρωθυπουργό που δεν θα έχει εκλεγεί από το λαό. Μια εξέλιξη που θα εκτοξεύσει στα ουράνια την επιρροή του Μ5S και άλλων δυνάμεων που εμφανίζονται να αντιπαλεύουν το ιταλικό κατεστημένο.

Ο άμεσος κίνδυνος είναι να αποκτήσει, λόγω της πολιτικής αστάθειας, εκρηκτικό χαρακτήρα η ήδη σοβούσα κρίση του εξαιρετικά ευάλωτου ιταλικού τραπεζικού συστήματος, στο οποίο αντιστοιχεί το ένα τρίτο των κόκκινων δανείων ολόκληρης της ΕΕ. Κάτι τέτοιο θα προκαλέσει μια νέα κρίση της ευρωζώνης, ενώπιον της οποίας το ελληνικό πρόβλημα θα μοιάζει με τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι οι αντι- ΕΕ διαθέσεις κερδίζουν ταχύτατα έδαφος σε ολόκληρη την Ευρώπη και ότι η ευρωζώνη, με τη μορφή που την ξέρουμε, μπορεί να καταρρεύσει, ανεξάρτητα από τη βούληση των υποταγμένων στο Βερολίνο κυβερνήσεων. Ποτέ δεν ήταν περισσότερο επείγουσα η ανάγκη προβολής ενός πειστικού, αριστερού Σχεδίου Β, από ένα ισχυρό συνασπισμό δυνάμεων που θα διεκδικήσει τολμηρά την ηγεμονία στα λαϊκά στρώματα.

Υ.Γ. Καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, ραδιοφωνικός παραγωγός στον σταθμό ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ παπαγάλιζε το ρεφρέν όλων των συστημικών μέσων «συννεφιά στη Ρώμη, λιακάδα στην Αυστρία». Αποτελεί πραγματική κατάπτωση για ανθρώπους που θέλουν να λέγονται αριστεροί να αναπαράγουν το δόγμα «ό,τι είναι καλό για την ΕΕ, είναι και για την Ελλάδα» και να βιώνουν ως καταστροφή για τους ίδιους το ιταλικό ΟΧΙ, που, αν μη τι άλλο, ενισχύει τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας. Όσο για την Αυστρία, ασφαλώς αποτελεί θετική εξέλιξη η νίκη ενός Πράσινου απέναντι σε έναν νεοφασίστα. Ωστόσο, αυτό δεν μεταφράζεται καθόλου σε δικαίωση του φιλοευρωπαϊκού κατεστημένου. Και οι δύο εκπρόσωποι αυτού του κατεστημένου στον πρώτο γύρο των αυστριακών προεδρικών εκλογών, τον περασμένο Απρίλιο, δηλαδή οι υποψήφιοι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς, κατατροπώθηκαν με ποσοστό 11%, που τους έφερε στην τέταρτη και πέμπτη θέση. Επομένως, μαύρη καταχνιά και στην Αυστρία για τις συστημικές, φιλοΕΕ δυνάμεις.