Προσφυγικό: πώς θα πάνε τώρα οι διαχωριστικές γραμμές

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Στο κλείσιμο της περασμένης εβδομάδα, στο Μέγαρο Μαξίμου στο οποίο κρίθηκε χρήσιμο να οργανωθεί η ιδιότυπη χοροεσπερίδα των βουλευτών της Κυβέρνησης που έδωσε την ευκαιρία στον Κώστα Ζούραρι να επιδείξει τις πιανιστικές του ικανότητες (για όποιον τον γνωρίζει, το «καρφί» Τσίπρα ότι στο ίδιο πιάνο είχε διακριθεί ο Γιάνης – με ένα «ν» – Βαρουφάκης, χωρίς όμως Γαλλικά όπως ο Ζουράρις συμπληρώνουμε, ελάχιστα ετάραξε τον Κώστα – μην τον ευχαρίστησε κιόλας από την πρόδηλη αντίθεση! ) πραγματοποιήθηκε πολύωρη και πυκνή σύσκεψη όσων ενέχονται στην διαχείριση του Προσφυγικού (7ωρης διάρκειας για όσους τα μετράνε, αυτά).

Απ’ ό,τι διέρρευσε από την συνάντηση – που δεν ήταν από εκείνες που γίνονται για να υπάρξουν διαρροές, αλλά από τις άλλες, που προκύπτουν επειδή απαιτείται να μοιραστούν σωστά ή πάντως ανεκτά οι επερχόμενες ευθύνες – στον πυρήνα της συζήτησης δεν ήταν καν το ενδεχόμενο κατάρρευσης της (κακής, στρεβλής πλην υπαρκτής) Συμφωνίας ΕΕ/Τουρκίας, ούτε η ανάγκη για Σχέδιο Β (το οποίο όλοι αναζητούν, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει). Ήταν τα πολλά τεχνικά που δεν παύουν να «κολλάνε»: από την βραδύτητα της διεκπεραίωση των αιτημάτων στις Επιτροπές Ασύλου, από την αστοχία στην απορρόφηση των (διαθέσιμων αλλά τραγικά γραφειοκρατικών) Ευρωπαϊκών πόρων μέχρι την δι-επαφή με τις τοπικές κοινωνίες. Κάποια χαμόγελα επετράπησαν από την πληροφορία ότι ήδη από Δευτέρα 11/10 αρχίζουν οι σχολικές τάξεις για προσφυγόπουλα, καθώς οι αντιδράσεις γονέων έχουν συρρικνωθεί και κάποιος εθελοντισμός από την εκπαιδευτική κοινότητα βοηθάει.

Όμως και πάλι, η αίσθηση εγκαταστάθηκε ότι ο συντονισμός που στην αρχική υπέρθερμη φάση είχε περπατήσει ανεκτά (όσα κι αν διεκτραγωδούσαν τα μήντια, ιθαγενή και εισαγόμενα…) υπό τον Γιάννη Μουζάλα και με την εξαιρετική συνεισφορά τόσο των διαφόρων δομών, ΜΚΟ κι αλληλέγγυων (ναι, ναι, με παρατράγουδα: αλλά χωρίς αυτούς θάχαμε φρίκη) όσο και του Στρατού (ναι, του Στρατού: των φαντάρων, των δομών του Μηχανικού, της ισορροπίας Καμμένου/Βίτσα), ο συντονισμός αυτός στην τωρινή φάση χαλάει αντί να εμπεδωθεί.

Για λόγους «πολιτικής ορθότητας» δεν αγγίχτηκε το άλλο σώου – εκείνο των εγκαινίων της «Ευρωπαϊκής ΣυνοριοΑκτοφυλακής» , εγκαινίων που φυσικά έγιναν στο μόνο «εύκολο» σημείο, στα ΤουρκοΒουλγαρικά σύνορα, με την αυτονόητη δοξαστικότητα Δημήτρη Αβραμόπουλου. Και με πολυ-πολυ-πολυ προσεκτική παρασιώπηση του ότι ναι μεν η ΣυνοριοΑκτοφυλακή «παρεμβαίνει μετά από πρόσκληση του εμπλεκόμενου Κράτους» (πχ. της Ελλάδας…), πλην άμα «διαπιστώνεται» ότι δεν υπάρχει συνεννόηση με τους Κοινοτικούς, τότε «μπορεί»να παρέμβει και αυτοτελώς.

Όμως το πραγματικό σύννεφο που επλανάτο πάνω από την σύσκεψη για το Προσφυγικό, ήταν η διαφαινόμενη τάση να προκύψει ένα διαφορετικό είδος διαχωριστικών γραμμών μ’ αυτό το αντικείμενο στην δημόσια ζωή/στο πολιτικό σύστημα. Υπάρχει ήδη μια αναθάρρηση/επανεμφάνιση της Χρυσής Αυγής με τα γνώριμα καλούδια του μίσους. «Απέναντι» οργανώνονται αντι-εκδηλώσεις συλλαλητηριακές, τοπικών παραγόντων ή αλληλέγγυων. Το πιο βιτριολικό, όμως, είναι άλλο: όσο οι κοινωνίες που κουβαλάνε το πρόβλημα περνούν σε αναβρασμό – από την Λέσβο, περισσότερο την Χίο, μέχρι το όποιο Ωραιόκαστρο – ή ανασαλεύουν χωρίς να κουβαλάνε κάτι – η Κρήτη, π.χ. – τόσο αρχίζει το κυνηγητό της δυσαρέσκειας τώρα, της ψήφου αύριο.

Προσοχή! Αν αυτό, τώρα, οδηγήσει στο να χρησιμοποιηθεί αυτό το φαινόμενο προκειμένου να μετακινηθούν οι διαχωριστικές γραμμές από εκεί που μπήκαν αρχικά, με την Χρυσή Αυγή και τους λιγοστούς αντίστοιχους σε περιθώριο, προς μια κατεύθυνση «υπέρ» ή «κατά» των προσφύγων/μεταναστών, θαχει γίνει ένα πολιτικό έγκλημα. Που ήδη το ζούμε στην «πολιτισμένη Ευρώπη»!

 Θέλει εσωτερική αντίσταση, αυτό. Και μη-εκμετάλλευση εύκολων ταυτίσεων.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο kontra news)