Με θέμα τις δαιμονοποιήσεις – και τα επερχόμενα

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Δεν είναι πολύ ευγενικό, στις στήλες ενός εντύπου να ασχοληθεί κανείς διεξοδικά με κείμενο που φιλοξενείται σε εντελώς άλλο περιβάλλον. Όμως, η φιλοξενία το «Βήμα» της τοποθέτησης με την οποία ο Νίκος Μουζέλης απευθύνθηκε στα μέλη της (πρώην) «Κίνησης των 58» με τους οποίους είχε συμπορευθεί στην προσπάθεια δημιουργίας σχηματισμού ΚεντροΑριστεράς/Σοσιαλδημοκρατίας, επεξηγώντας όχι απλώς την συμμετοχή του στην Επιτροπή Διαλόγου για την Αναθεώρηση του Συντάγματος, αλλά ευρύτερα/ουσιαστικότερα το πώς «βλέπει» τον ΣΥΡΙΖΑ στην τωρινή φάση της πολιτικής ζωής, έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Γιατί ο Μουζέλης, από τις ώρες πρώτης δημιουργίας της πορείας προς εκείνο που ονοματίστηκε Εκσυγχρονιστικό ρεύμα του ΠΑΣΟΚ, μετέπειτα κυρίαρχο επί Κώστα Σημίτη, υπήρξε, ως πανεπιστημιακός στο LSE αλλά και ως εκλαϊκευτής μιας κοινωνιολογικής αναζήτησης στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα, σημαιοφόρος – αν και πάντα διακριτικός και χαμηλότονος – μιας γνήσιας αναζήτησης Ελληνικής εκδοχής της σοσιαλδημοκρατίας.

Για να φθάσει να εξηγήσει ότι «ό,τι κι αν έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός δημιουργώντας την Επιτροπή Συνταγματικής Αναθεώρησης, πρόκειται για μια κίνηση εκδημοκρατισμού του πολιτεύματος» και να ταχθεί εναντίον της ιδέας πως «μόνον οι βουλευτές να έχουν το δικαίωμα να χειριστούν το θέμα της αναθεώρησης σε μια χώρα όπου βασιλεύει η κομματοκρατία είναι λάθος», κάνει πρώτα μια θεμελιακή αποτίμηση του που είναι σήμερα το στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ.

Θεωρεί ότι «παρόλα τα λάθη που έχει κάνει [ο ΣΥΡΙΖΑ], είναι η μόνη δύναμη που μπορεί σε αυτήν την συγκυρία να φέρει εις πέρας το δύσκολο έργο που άρχισε, από την στιγμή που ο πρωθυπουργός αποφάσισε να ακολουθήσει τον ευρωπαϊκό δρόμο […]. Μέχρι να πετύχει η σημερινή Κυβέρνηση την έξοδό μας στις αγορές, πρέπει να στηριχθεί απ’ όλους που δεν επιθυμούν το Grexit».

Το ότι ο Μουζέλης φθάνει να αντιπαραθετεί με το εμμονικό αίτημα της αντιπολίτευσης για εκλογές έχει περιορισμένο ενδιαφέρον, σε σύγκριση πάντως με τον τρόπο με τον οποίο – ήπια απόλυτος, κατά την συνήθειά του – αποκρούει την εσφαλμένη «δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, κυρίως την εσφαλμένη ιδέα πως έχει σαν στόχο την κατάλυση του δημοκρατικού πολιτεύματος». Αποκαλεί «ακραία κασσανδρική φαντασίωση την ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σαν στόχο να καταστεί μόνιμα το κυρίαρχο κόμμα, δημιουργώντας ένα καθεστώς αυταρχικού τύπου Πούτιν ή Ερντογάν». Με την μνήμη, ίσως, των όσων λέγονταν και διεκτραγωδούνταν αντίστοιχα για τις προθέσεις του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981-83, ο Μουζέλης συνεχίζει: «Ο Τσίπρας ούτε το θέλει, ούτε μπορεί να μείνει στην Ευρωζώνη αν το επιχειρήσει».

Ο αντίλογος – που ήδη διακινείται διαδικτυακά – είναι γνωστός; ότι ο απώτερος στόχος ΣΥΡΙΖΑ κρυφός κλπ. είναι το Grexit. Θα καταθέσουμε εδώ μιαν συγκλίνουσα με του Μουζέλη εκδοχή: ασχέτως Ευρώπης και ασχέτως προθέσεων, στην Ελλάδα – την έστω και περιθωριοποιημένη – παρόμοιες κινήσεις με απόληξη αυταρχισμού δεν χωρούν. Για αυτό, μάλλον θα ισχύσει η Μουζέλεια πρόγνωση, περί του ΣΥΡΙΖΑ ως πόλου «ενός μελλοντικού δίπολου (Ν.Δ. ΣΥΡΙΖΑ) που θα μοιάζει με το προηγούμενο δίπολο (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ)».

Βέβαια, η γεωπολιτική αστάθεια στην περιοχή – και δεν αναφερόμαστε μόνον στην Εγγύς Ανατολή, εννοούμε την εντελώς άμεση και εντεινόμενη για μας διαταραχή λόγω Τουρκίας – δεν επιτρέπει καμιά ασφαλή πρόγνωση. Όμως, μ’ αυτήν μόνο την εξαίρεση, θα συνιστούσαμε να προσεχθεί η προσέγγιση Μουζέλη για τα επερχόμενα.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (δημοσιεύθηκε στο kontra news)