Δικαιοσύνη – μια άλλη ανάγνωση

Νέα Πολιτική

του Αντώνη Παπαγιαννίδη*

Το σημείωμα αυτό δεν γράφεται με αντικείμενο την (προσβλητική κάθε έννοιας δικαϊικής ή και δημοκρατικής τάξεως) υπόθεση της ακραίας κακοτεχνίας που οδήγησε στην επ’ αόριστον αναβολή της δίκης για την Siemens. ούτε την μόλις λίγο λιγότερο ακραία αστοχία στην δίκη Μαντέλη. ούτε καν την (διαφορετικά επικίνδυνη: το πόσο επικίνδυνη θα δείξει το μέλλον) συνεχώς σερνάμενη εκδίκαση της υποθέσεως της Χρυσής Αυγής. ούτε τις συνεχώς επανερχόμενες αιτιάσεις περί παραδικαστικού (σαφώς και δεν αναφερόμαστε στην τζάμπα μαγκιά Πολάκη, ο οποίος έφυγε απο το προσκήνιο με μικρά πλάγια πηδηματάκια) ούτε – last but not least, που θάλεγαν και οι Άγγλοι – την απασφαλισμένη νάρκη της υποθέσεως MARFIN/ Κυπρίων/ Τσατάνη/Θάνου κοκ άνευ τέλους.

Όμως, να, γράφεται μετά απ’ όλα αυτά. Τα οποία, χύδην και ανεπεξέργαστα – ή, πολύ χειρότερα, μηντιακα και πολιτικά/κομματικά διαμεσολαβημένα – έρχονται και κατασταλάζουν την συνείδηση του μέσου πολίτη αυτής της χώρας. Ο οποίος πολίτης, γνωρίζοντας ήδη ότι με τις απεργίες των δικαστικών υπαλλήλων και των δικηγόρων (περί αποχής πρόκειται, στην περίπτωση των τελευταίων, όμως το «απεργία» ακούγεται τόσο πιο γλυκά!), με την πρακτική των ανευ τέλους αναβολών σε κάθε δίκη και με τους προσδιορισμούς χρόνια η και δεκαετία+ μετά την εκκίνηση κάθε υπόθεσης, ζούμε σε καθεστώς πάγιως αρνησιδικίας, τώρα διαπιστώνει ότι η αρνησιδικία αυτή είναι και αυτάρεσκη! Οτι βολεύει. Βολεύει καταστάσεις, αν δεν βολεύει τους πάντες – δηλαδή… όλους όσοι «μετράνε».

Αν αυτά που προηγούνται αποτελούν εισαγωγικές παρατηρήσεις, προσθέτουμε άλλη μια διευκρίνηση: Ο σύρων τις γραμμές αυτές θεωρεί ότι οι δικαστικοί πληρώνονται λίγο. επικίνδυνα πολύ λίγο. Θεωρεί ότι τα υλικά μέσα που τίθενται στην διάθεση των δικαστών είναι αδιανόητα ελλειμματικά. οι συνθήκες εργασίας τους ιδιαίτερα κακές. Θεωρεί αυτονόητο ότι η Δικαιοσύνη δικαιούται, ή μάλλον υποχρεούται, να μένει ανεξάρτητη και μακριά από κάθε λογής επέμβαση πίεση ή επιρροή – άμεση ή έμμεση (π.χ. τάξιμο αυριανής εύνοιας). Όμως…

… Όμως, ειλικρινά, φοβόμαστε ότι οι σημερινοί δικαστικοί – παραλείπουμε εκείνο το «λειτουργοί» : όποιος όντως ασκεί λειτούργημα ποτέ δεν το επικαλείται! – σπατάλησαν, βαθμιαία χάνουν αν δεν έχουν χάσει την όποια εξωθεν καλή μαρτυρία. Συμβαίνει αυτό ήδη με την αθλιότητα (συνταγματικά κατοχυρωμένη: είναι μήπως η μόνη;) του ορισμού του μισθού τους με δικές τους αποφάσεις («Μισθοδικείο»!), με την συνεπή νομολογία αυτοδικαίωσής τους στην εξαίρεση απ’ ό,τι δεινόν πίπτει επί των κεφαλών των κοινών ανθρώπων/vulgum pecus. Ύστερα με την σταθερή διεκδίκηση της ανεξαρτησίας στην πιο στραβή διάστασή της: αναβολές για να μην φορτωθούμε δυσάρεστες υποθέσεις («ου μπλέξεις»), ιδιότροπες, αυθαίρετες και διαβλητές αποφάσεις («να τα βρει το Εφετείο»), με νομολογιακές εμμονές και γαία πυρί μιχθήτω (Ε΄ Τμημα ΣτΕ).

Όταν όμως ήρθε και πρόσφατη απόφαση του ΣτΕ που… απαλλάσσει τους δικαστικούς – ειδικά τις δικαστικούς! τα αγαθά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών!- από την υποχρέωση δήλωσης των ρευστών που τυχόν διαθέτουν στο στρώμα, στο πηγάδι ή στις θυρίδες απο την ανόητη διαδικασία του «Πόθεν Εσχες», που ισχύει προκειμένου περί πολιτικών, χωροφυλάκων, δημοσιογράφων και λοιπών υπόπτων στοιχείων, κάθε πρόσχημα έστω «κύρους» της Δικαιοσύνης χάθηκε.

Τους μένει η επιβολή. Τους παρακολουθεί, όμως, η υποψία των κοινών ανθρώπων. «Του κοσμάκη». Αδικούν τον εαυτό τους οι ίδιοι οι δικαστές. Πριν την – κατά Τσίπρα – αυτοκάθαρση, οι δικαστικοί χρωστούν στον εαυτό τους να επανέλθουν στο επίπεδο των κοινών πολιτών. Δεν είναι «υπεράνω». Δεν νοείται να είναι υπεράνω: υπονομεύουν το ίδιο τους το κύρος.

*Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)