Σάββατο 30 Απριλίου 2016

Η Ανάσταση θα καθυστερήσει φέτος


Aκόμα και συμβολικά, μοιάζει σαν να είναι η υπογραφή της απόλυτης αποτυχίας μας. Ακριβώς 6 χρόνια μετά το Καστελόριζο του πρώτου μνημονίου, η κυβέρνηση φέρνει το τρίτο μνημόνιο. Η κυβέρνηση των κομμάτων που κατάκτησαν την εξουσία υποσχόμενα το «σκίσιμο» των μνημονίων. Και για να γίνει ο εξευτελισμός τέλειος, για πρώτη φορά έρχεται ένα ακόμα «προληπτικό μνημόνιο» μαζί, το τέταρτο. Τώρα τα ψηφίζουν δυο-δυο. Το τουίτερ κάνει πάρτι με το «μνημόνιο κάβα», αλλά τα πράγματα δεν είναι καθόλου αστεία. Το προληπτικό μνημόνιο για το 2018 δηλώνει εκ των προτέρων τη σίγουρη αποτυχία. Η ίδια συνταγή θα φέρει τα ίδια αποτελέσματα και μάλιστα κάθε φορά χειρότερα γιατί πια έχει εξαντληθεί η δυνατότητα της οικονομίας να ανταποκριθεί στη φοροεπιδρομή. Η κυβέρνηση το ξέρει και γι’ αυτό προσπαθεί για να παραμείνει στην εξουσία περισσότερο, να υπογράψει τα πάντα μεν, αλλά να εφαρμοστούν σε μεταγενέστερο χρόνο.

Το «σκίσιμο των μνημονίων» ήταν η πιο χυδαία εξαπάτηση που εφαρμόστηκε εις βάρος των ασθενέστερων στρωμάτων της κοινωνίας. Ακόμα και σήμερα, για πολλούς συμπολίτες μας, μνημόνιο σημαίνει «μέτρα». Και δεν μπορούν καν να καταλάβουν τι συμβαίνει και γιατί όλοι οι πρωταγωνιστές αλλάζουν πολιτική, γιατί όλοι κάνουν τα αντίθετα απ’ όσα έλεγαν. Τα μνημόνια δεν είναι μέτρα, είναι λεφτά. Δεν μας ζητούσαν μέτρα, εμείς ζητούσαμε λεφτά. Όπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, εδώ και λίγες βδομάδες η κυβέρνηση μαζεύει το ρευστό από τα ταμεία και τα νοσοκομεία, για να πληρώσει τα έξοδα του κράτους. Όταν τελειώσουν θα «υποχωρήσει».

Όταν η χώρα σου έχει γίνει προτεκτοράτο, στις εκλογές κάνεις αποχή

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση


Η πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας έχει διδάξει πως χρειάζεται κάθε φορά μια νέα κυβέρνηση για να περάσει το νέο Μνημόνιο. Η κυβέρνηση Παπανδρέου πέρασε το Μνημόνιο και έπεσε στις εκλογές. Η κυβέρνηση Σαμαρά πέρασε ένα Μνημόνιο και έπεσε στις εκλογές.
Η κυβέρνηση Τσίπρα πέρασε ένα Μνημόνιο και θα πέσει στις επόμενες εκλογές, για να έρθει μια νέα κυβέρνηση να περάσει το νέο Μνημόνιο.
Το θέμα είναι πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές.
Το γεγονός πως οι πάντες έχουν αντιληφθεί πια πως δεν έχει απολύτως καμία σημασία ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση, μπορεί και να δώσει χρόνο στον Αλέξη Τσίπρα.
«Αφού δεν έχει καμία σημασία ποιος είναι στην κυβέρνηση, άσε τον Τσίπρα και την παρέα του να υποδύονται την κυβέρνηση γιατί τους άλλους τους φάγαμε και σαράντα χρόνια στη μάπα».
Δεν αμφιβάλλω πως πολλοί Έλληνες σκέφτονται έτσι. Είναι ολοφάνερο πως οι Έλληνες έχουν παραιτηθεί.
Από την άλλη, αντίθετα με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εξαιρετικός σύμμαχος του Τσίπρα.
Αφενός ο Μητσοτάκης έχει είναι μνημονιακότερος του Μνημονίου και αφετέρου είναι τόσο γελοίος που κάνει τον Τσίπρα να μοιάζει συμπαθής.

Η απόλυτη αποβιομηχανοποίηση της Ελλάδας στα χρόνια του ευρώ


Στα χρόνια του ευρώ έχει συντελεστεί μεταξύ πολλών άλλων και η απόλυτη αποβιομηχανοποίηση και αποεπένδυση της χώρας μας σε έκταση που δεν έχει προηγούμενο στο παρελθόν. Ο τεράστιος αριθμός των επιχειρήσεων που έκλεισαν από το 2008 δεν αντικατοπτρίζει στο πλήρες εύρος του το πλήγμα στην οικονομική δραστηριότητα. Και αυτό διότι πολλές επιχειρήσεις που παραμένουν ανοικτές, περιορίζουν τα μεγέθη τους κλείνοντας παραγωγικές μονάδες ή και συρρικνώνοντας τα δίκτυα πωλήσεών τους.σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat,από το 2008 έχουν κλείσει 244.000 επιχειρήσεις και έχουν χαθεί 842.000 θέσεις εργασίας. Χιλιάδες επιχειρήσεις μετακομίζουν στο εξωτερικό, οι μικρομεσαίες κυρίως στη Βουλγαρία και στην Κύπρο και οι μεγαλύτερες σε Ευρωπαϊκές χώρες. 

Η βαριά βιομηχανία και της χώρας βρίσκετε σε πορεία εξαφάνισης. Μεγάλες
μονάδες όπως το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στην Ελευσίνα, η χαλυβουργίαHellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής Ilva, η Konti Steel της Arcelor Mittal, το εργοστάσιο τσιμέντου στη
Χαλκίδα της ΑΓΕΤ και η Χαλυβουργική διέκοψαν εντελώς ή περιόρισαν δραστικά τη λειτουργία τους. Το ίδιο συνέβη και με το εργοστάσιο της Αλουμύλ στην Ξάνθη, τη σωληνουργία ΒΕΤ Α.Ε., τις μεταλλικές κατασκευές της ΒΙΟΜΕΚ, το εργοστάσιο των Ελληνικών Σωληνουργείων Χαλκίδας της Μηχανικής. Τους τελευταίους λίγους μήνες έκλεισαν και το εργοστάσιο ελαστικών προϊόντων τηςContitech ΙΜΑΣ στον Βόλο, η βιομηχανία συσκευασίας ΒΙΣ στην ίδια πόλη και, βέβαια, η χαρτοβιομηχανία Softex. Είχαν προηγηθεί λουκέτα στην χαρτοποιία Θράκης και μονάδες της SCA Hellas. Οπως και στο εργοστάσιο της Pepsico-ΗΒΗ στο Λουτράκι. Στα brands που εξέλειψαν από την ελληνική αγορά ή αποτελούν πλέον σκιά του εαυτού τους περιλαμβάνονται πολλοί ακόμα όπως ηNeoset, η Shelman και η Nutriart.

Η αναγκαιότητα της δημιουργίας κρίσεως για επίτευξη αντικειμενικών στόχων

Νέα Πολιτική


του Ιπποκράτη Δασκαλάκη*
Αναμφισβήτητα, η δυσμενής κατάσταση στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια η χώρα, περιορίζει δραστικά τις πρωτοβουλίες και κινήσεις στις οποίες θα μπορούσαμε να προχωρήσουμε. Βέβαια, αντίστοιχη ατολμία υπήρχε και τις προηγούμενες «καλές» ημέρες των ψευδαισθήσεων και δανεικών. Πολύ δε περισσότερο υπάρχει σήμερα που σταδιακά μεταβαλλόμαστε σε μια χώρα περιορισμένης κυριαρχίας, όχι τόσο λόγω της οικονομικής εξάρτησης στην οποία ευρισκόμαστε, αλλά λόγω πολιτικών επιλογών. Φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στην παρούσα διακυβέρνηση αλλά στο σύνολο σχεδόν των μεταπολεμικών ηγεσιών που άσκησαν την εξουσία χωρίς όραμα, συνέχεια και τόλμη και συναίσθηση των ευθυνών τους. Η παντελής μάλιστα αδυναμία πειστικής αντίδρασης μας έχει ωθήσει ισχυρούς και αδύναμους γείτονες, οργανώσεις και αλληλέγγυους, άτομα και περιθωριακές ομάδες, να διεκδικούν περιορισμό των κάθε φύσεως κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Ενίοτε, οι παράλογες αυτές απαιτήσεις βρίσκουν υποστήριξη από κάθε είδους ύποπτα στοιχεία και αλλοπρόσαλλα πρόσωπα που έχουν διεισδύσει (εδώ και χρόνια) στον ευρύτερο κρατικό μηχανισμό. Άνθρωποι απάτριδες, διχασμένες και διαταραγμένες προσωπικότητες, φανατικοί, ανίδεοι και άσχετοι θεωρούν ότι οδηγούν τη χώρα στην πραγμάτωση μιας διεθνούς κοινότητος αλληλεγγύης, χωρίς σύνορα και μηχανισμούς καταπίεσης. Όλα αυτά σε ένα περιβάλλον αυξημένης αστάθειας και με την αρχήν της «αυτοβοήθειας» των κρατών να εκτοπίζει όνειρα και ευγενείς επιδιώξεις ολοκλήρωσης και κοσμοπολιτισμού. Το χειρότερο δε είναι ότι η μειοψηφία αυτών των ανθρώπων έχει καταφέρει να  ελέγχει σημαντικούς τομείς της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής και να αυτοπαρουσιάζεται (με επιτυχία) ως η επικρατούσα τάση της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δυστυχώς οι συμπατριώτες μας, αντιμετωπίζοντας καθημερινά το άγχος της ανεργίας και ανέχειας, βομβαρδίζονται συγχρόνως και με σωρεία διεθνών εξελίξεων και γεγονότων που επηρεάζουν άμεσα την ασφάλεια και το μέλλον μας. Η μεγαλύτερη απειλή προέρχεται από την επεκτατική πολιτική της γειτονικής Τουρκίας. Μια απειλή βασισμένη σε πολύχρονο σχέδιο και που εξελίσσεται με συνέπεια από «κακούς» στρατιωτικούς, «καλούς» πολιτικούς και «ειρηνόφιλους» ισλαμικούς ηγέτες. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε την πορεία προς μια ακόμη εθνική ταπείνωση ευελπιστώντας στη σταδιακή «εξημέρωση» και «ωρίμανση» του απειλητικού γείτονα. Συγχρόνως, σταδιακά απεμπολούμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα, ενώ εχθροί και φίλοι διακρίνουν την κούραση και ατολμία μας.

Κρατική Δημιουργία Χρήματος εναντίον Eκμοντερνισμού του Χρήματος


To πρόβλημα σχετικά με το πώς δημιουργούνται τα χρήματα μας:
Επί του παρόντος, υπάρχουν δύο πηγές χρήματος στην οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου:
1. To χρήμα που δημιουργείται από τις τράπεζες, όταν αυτές χορηγούν δάνεια. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται επί το πλείστον το χρήμα στην οικονομία.
2. Το χρήμα που δημιουργεί η Τράπεζα της Αγγλίας εκ μέρους της κυβέρνησης. Προς το παρόν αυτό είναι ένα μικροσκοπικό ποσοστό της συνολικής ποσότητας χρήματος της οικονομίας.
Το πρόβλημα που τώρα αντιμετωπίζουμε είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν είναι πρόθυμες να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους να δημιουργούν χρήμα προς το συμφέρον των πολιτών. Αντιθέτωςστηρίζονται στις τράπεζες, οι οποίες προκάλεσαν την χρηματοοικονομική κρίση, για την δημιουργία χρήματος. Το μεγαλύτερο όμως μέρος των χρημάτων που δημιούργησαν οι τράπεζες, πήγε
  • στη στεγαστική φούσκα (το 40% της συνολικά νεοεκδοθήσας ποσότητας χρήματος τα 10 χρόνια που προηγήθηκαν της χρηματοοικονομικής κρίσης)και
  • στις χρηματοοικονομικές αγορές (το 37%), ενώ
  • μόνο ένα μειοψηφικό ποσοστό (13%) κατέληξε στην πραγματική οικονομία.

Πού οφείλεται η προσέγγιση Ορθόδοξης και Καθολικής Εκκλησίας

Νέα Πολιτική


του Μελέτη Η. Μελετόπουλου*
Όταν ο πατριάρχης Αθηναγόρας συναντήθηκε με τον πάπα Παύλο στις 5 Ιανουαρίου 1964 στο Όρος των Ελαιών στα Ιεροσόλυμα, κάποιοι θυμήθηκαν ότι ο Χριστός δεν ήταν ούτε Καθολικός ούτε Ορθόδοξος. Από θεολογική άποψη, είναι όχι μόνον ευπρόσδεκτη αλλά και επιβεβλημένη η προσέγγιση μεταξύ των προκαθημένων της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας. Οι διαιρέσεις και τα ρήγματα είναι αντίθετα στην χριστιανική διδασκαλία.
Γεωπολιτικοί, όμως, και όχι θεολογικοί, ήταν οι λόγοι που οδήγησαν σε ρήξη και τελικά στο Σχίσμα του 1054 τις δύο εκκλησίες. Αλλά και σήμερα, η επαναπροσέγγιση είναι απότοκος εξελίξεων στο πεδίο της πραγματικότητας και όχι της θεωρίας. Η Καθολική εκκλησία έχει απωλέσει το ποίμνιό της στην ραγδαία αποχριστιανιζόμενη Ευρώπη, ενώ τα σκάνδαλα παιδεραστίας έχουν πλήξει καίρια το κύρος της. Βρίσκεται σε αδυναμία και στο βάθος ελλοχεύει ο κίνδυνος να εκφυλιστεί από πανίσχυρο και πολιτικοϊδεολογικά κυρίαρχο οργανισμό σε μη κυβερνητική οργάνωση. Πραγματική επιρροή διαθέτει κυρίως στην Λατινική Αμερική, εξ ού και η ανάδειξη Αργεντίνου πάπα.  Αλλά και εκεί υφίσταται ισχυρές πιέσεις από την δράση των αμερικανικών προτεσταντικών οργανώσεων. Οπότε αναζητείται στήριξη στην προσέγγιση με τον Ορθόδοξο κόσμο.
Η Ορθόδοξη εκκλησία αντιμετωπίζει άλλης τάξεως προβλήματα. Η πνευματική της επιρροή είναι ακμαία και δεν πλήττεται από τις συνήθως μη πραγματοποιούμενες πολιτικές εξαγγελίες εκσυγχρονιστικών και νεομαρξιστικών κυβερνήσεων. Οι ορθόδοξες κοινωνίες επεβίωσαν άλλωστε ολοκληρωτικών αθεϊστικών καθεστώτων, όπως και του σύγχρονου υπερκαταναλωτικού υλισμού.

«Οι κρίσεις των άλλων»: τα διδάγματα της Πορτογαλίας

Βλέπαμε χθες πώς, στα πλαίσια της εκδήλωσης του ΙΟΒΕ στο Cotsen Hall της Γενναδείου για τις "Κρίσεις των άλλων" παρουσιάστηκε η περίπτωση της Ιρλανδίας. Ας δούμε σήμερα την κατάθεση, για την Πορτογαλία του Ricardo Reis - Καθηγητή στο Columbia και το LSE και Fellow στην Bank of England (ακόμη πιο "βαρύς" τίτλος: Chief Editor στο Journal of Monetary Economics).
του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Βλέπαμε χθες πώς, στα πλαίσια της εκδήλωσης του ΙΟΒΕ στο Cotsen Hall της Γενναδείου για τις "Κρίσεις των άλλων" παρουσιάστηκε η περίπτωση της Ιρλανδίας. Ας δούμε σήμερα την κατάθεση, για την Πορτογαλία του Ricardo Reis - Καθηγητή στο Columbia και το LSE και Fellow στην Bank of England (ακόμη πιο "βαρύς" τίτλος: Chief Editor στο Journal of Monetary Economics).
Ο Reis ξεκίνησε την δική του εισήγηση "προσγειώνοντας" στο ότι ο τρόπος με τον οποίο κινήθηκε η Ευρωζώνη μέχρι την εκδήλωση της κρίσης - δηλαδή το 2009-10 - με τις ροές κεφαλαίων από την Γερμανία προς τις χώρες του Νότου (Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία) να ισοσταθμίζονται, με τα Γερμανικά δηλαδή πλεονάσματα να αντιστοιχούν με τα "Νότια" ελλείμματα και με τα spreads να ελαχιστοποιούνται ενώ το χρέος του Νότου χρηματοδοτούνταν μέσω των τραπεζών, ήταν... "ό,τι είχε θεωρηθεί σωστό ως λειτουργία της Ευρωζώνης". Μόνο που δεν διήρκεσε, αφότου παρουσιάστηκε ένα εξωγενές σοκ! Για τον Reis, η κρίση υπήρξε κρίση χρέους - τόσο δημόσιου όσο και ιδιωτικού. "Προτού εμφανισθεί η κρίση χρέους χωρών (όπως στην Πορτογαλία ή την Ελλάδα) είχε απότομα στερέψει η ροή των ιδιωτικών κεφαλαίων". Πίσω από την κρίση χρέους, βρίσκονταν οι τράπεζες - ιδίως του Βορρά - που είχαν διαμεσολαβήσει στην ροή κεφαλαίων προς τον Νότο. Συνολικά πάντως, η ύφεση που εκδηλώνεται από το 2010 και μετά δείχνει ότι "είχε υπάρξει λάθος κατανομή/misallocation πόρων τόσο μεταξύ τομέων (προς μη-διεθνώς εμπορεύσιμα αγαθά, προς τα ακίνητα κοκ) όσο και στο εσωτερικό των τομέων (ανά επιχειρήσεις)."

Τα ερωτηματικά της δραχμής – απάντηση

analyst

Προηγείται η επίσημη δήλωση της χρεοκοπίας της Ελλάδας, εν πρώτοις εντός της Ευρωζώνης, για να προστατευθεί από τους δανειστές της – επίσης ένα σχέδιο ανάγκης, για την ακούσια ίσως υιοθέτηση του εθνικού νομίσματος  
του Βασίλη Βιλιάρδου
Κατ’ αρχήν δεν είμαστε δογματικά υπέρ του ευρώ, έχουμε αναφέρει πολλές φορές ότι πρόκειται για έναθνησιγενές νόμισμα, καθώς επίσης ότι δεν θα επιβιώσει η Ευρωζώνη, εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά και πολιτικά. Επίσης πως δεν έπρεπε να είχαμε μπει στην Ευρωζώνη, αφού το επιχειρήσαμε ήμασταν υποχρεωμένοι να λάβουμε τα μέτρα μας και δεν το κάναμε, ενώ σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι – ειδικά μετά την υπογραφή του PSI, μετά από την οποία έχουν κλείσει όλες οι έξοδοι κινδύνου.
Περαιτέρω, δεν γνωρίζουμε δυστυχώς ποιό είναι το «μη χείρον βέλτιστο» σήμερα (το παρελθόν δεν επιστρέφει) –το εάν θα μας κοστίσει δηλαδή περισσότερο η παραμονή μας στην Ευρωζώνη ή η μονομερής έξοδος μας από την ΕΕως απαραίτητη προϋπόθεση εξόδου από το κοινό νόμισμα (ανάλυση μας ήδη από το 2009). Αυτή είναι άλλωστε η αιτία, λόγω της οποίας ξεκινήσαμε το διάλογο της δραχμής – ελπίζοντας να βρεθούν οι πλέον ορθολογικές, ρεαλιστικές απαντήσεις σε ένα θέμα που ασφαλώς απασχολεί πολλούς Έλληνες.
Στα πλαίσια αυτά, ο κ. Ιγγλέσης ήταν ο δεύτερος που είχε την προθυμία να απαντήσει στις απορίες που αναφέραμε με το άρθρο μας «Τα ερωτηματικά της δραχμής» – ενώ ο πρώτος διαμαρτυρήθηκε, επειδή δεν επιτρέψαμε τις κομματικές αναφορές, όπως άλλωστε είχαμε παρακαλέσει στον επίλογο του κειμένου μας, με αποτέλεσμα να μην αναρτήσουμε τελικά την ενδιαφέρουσα άποψη του.
Φυσικά θα επιθυμούσαμε μία αναλυτική απάντηση κάτω από την εκάστοτε απορία μας και όχι τη σημείωση/αναφορά, σύμφωνα με την οποία δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο ένα περιορισμένο άρθρο – αφού δεν θέσαμε κανένα όριο, όσον αφορά την έκταση του. Σεβόμαστε βέβαια την άποψη του συγγραφέα, όσον αφορά τον τρόπο της απάντησης, την οποία όμως δεν θα υιοθετήσουμε – έτσι ώστε να είμαστε περισσότερο σαφείς. Ως εκ τούτου, επιλέξαμε να τοποθετηθούμε με πλάγια γράμματα, κάτω από τα βασικά στοιχεία του άρθρου, τα οποία προσθέτουμε ξανά – είναι δε τα εξής:

Οι θλιβεροί άνθρωποι της κατάρρευσης


Είναι καιρός οι ευρωπαϊκές και δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας να συγκροτήσουν ενιαίο μέτωπο και να πάρουν το πηδάλιο του σκάφους στα χέρια τους

του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου

Το σκάφος πάει φουλ στα βράχια, αλλά κανείς δεν δείχνει να ανησυχεί γι αυτό. Παράλληλα, στο εσωτερικό της, η χώρα γνωρίζει πρωτοφανή κατάρρευση θεσμών και αξιών, με την προοπτική της αυτοαναίρεσής της να είναι επί θύραις. Την ίδια στιγμή, η κοινή γνώμη, δηλαδή οι πολίτες, αποκαρδιωμένοι και απογοητευμένοι παρακολουθούν την πορεία προς το μηδέν και βεβαίως εφαρμόζουν το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». 

Όλα αυτά, ως φαίνεται, δεν ενοχλούν ιδιαίτερα την κυβέρνηση, η οποία, αντί να μεριμνά πώς θα βοηθήσει την χώρα να βγει από τον δρόμο της κατάρρευσης, ενδιαφέρεται να καλλιεργεί μίση και διχόνοιες. Ανίκανη να κυβερνήσει και να προωθήσει βασικές μεταρρυθμίσεις, προσπαθεί να βρει πολιτικές λύσεις σε ένα τεράστιο πρόβλημα που είναι πρωτίστως διαρθρωτικό και θεσμικό. 

Η φαυλοκρατική Ελλάδα της μεταπολιτεύσεως ή θα αλλάξει, ή θα βουλιάξει. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Και αυτό θα πρέπει πρώτοι να το καταλάβουν οι προνομιούχοι του συστήματος, ήτοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι συντεχνίες και οι κομματικές νομενκλατούρες.

Θα πρέπει, όμως, να το καταλάβει και ένας λαός απαίδευτων και κοντόθωρων ανθρώπων, που διέπονται από συμπλέγματα κατωτερότητος, μανία καταδιώξεως, ψευτοπροσκόλληση στις ρίζες και γελοίες ιδεοληψίες. Ο λαός αυτός μπορεί να βολεύεται από την αμορφωσιά του Τσίπρα και των περισσότερων στελεχών του, πλην όμως οι ιδιότητες αυτές έχουν ολέθριες συνέπειες.

Γράφει, πολύ σωστά, η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου:

«Για να προχωρήσουν οι κοινωνίες, οι ηγεσίες τους πρέπει να βρίσκονται σε κάποιου είδους πρωτοπορία: να έχουν, λόγου χάρη, οράματα και προγράμματα που δεν μπορούν, εκ των πραγμάτων, να έχουν οι μάζες. Στον πλανήτη του υπερπληθυσμού και των ΜΜΕ, ο πολίτης είναι το ανενημέρωτο μέλος μιας τεράστιας, δυσκίνητης και συχνά απαθούς μάζας. Όταν αναδεικνύουμε στην ηγεσία ανθρώπους της μάζας –όχι πολιτικούς με προωθημένα οράματα και προγράμματα– οι κοινωνίες ακινητοποιούνται ή οπισθοχωρούν. 

Κρατήστε την αναπνοή σας και καλή εκτόξευση!


Ξανά μανά τα ίδια! Ψηφίζουν τα μέτρα, δεν τα ψηφίζουν, εκλογές, δημοψήφισμα. Ο αριστερός βουλευτής δεν μπορεί να ψηφίσει μνημόνια δίχως μελόδραμα. Οι άλλοι τα ψήφιζαν από σαδισμό! Ο Αλέξης, πάντως, έχει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά. Για κάθε σενάριο διαθέτει κι ένα καλό αφήγημα...

Οι πιθανότητες να πάμε σε εκλογές είναι ίδιες με εκείνες που θέλουν τον Ευκλείδη να παρακαλάει γονατιστός τους... θεσμούς να δεχτούν την υπογραφή της κυβέρνησης. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει διάφορες εισηγήσεις στο γραφείο του και είναι αφελής όποιος πιστεύει ότι δήθεν αιφνιδιάστηκε από τις εξελίξεις. Είχε τον χρόνο να μελετήσει καλά όλα τα ενδεχόμενα. Αν έχει κάνει και την σωστή επιλογή, αυτό είναι κάτι που θα το κρίνουμε έπειτα από καιρό.

Η κατάσταση στην Οικονομία είναι από τραγική ως πολύ τραγική. Το έργο δεν βγαίνει και χρειάζεται μία ριζική αλλαγή του μείγματος της συνταγής που ακολουθείται μέχρι σήμερα. Το ερώτημα είναι ποιος θα το κάνει. Διότι η Τασία και οι άλλες κυρίες του φιλανθρωπικού σωματείου του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν! Η οικονομική τους σκέψη θέλει την Ελλάδα της κρίσης να σώζει το... ΔΝΤ! Να μην μιλήσουμε και για τα γεμιστά της κυρίας Φωτίου. Θα κινδυνεύσουμε να κατηγορηθούμε για μισογυνισμό...

Ο κ. Τσίπρας ξέρει ότι με φόρους της τάξης του 80% και του 90% στους ελεύθερους επαγγελματίες η χώρα θα κάνει ένα άλμα στον χρόνο και θα βρεθεί στην εποχή της Αλβανίας του Χότζα. Έχει τρεις επιλογές:

Ο πονοκέφαλος με τα 500ευρα - Η απόσυρση των μεγάλων χαρτονομισμάτων δεν είναι τόσο εύκολη όσο ακούγεται

Το Ποντίκι


του Βασίλη Γαλούπη
Οι σκέψεις της ΕΚΤ, οι ανακοινώσεις της 1ης Μαΐου και τι συμβαίνει με τα άλλα "μεγάλα" χαρτονομίσματα στον κόσμο
Την 1η Μαϊου η ΕΚΤ πρόκειται να ανακοινώσει στους υπουργούς Οικονομικών της Ευρωζώνης τα αποτελέσματα της έρευνας που άρχισε στις αρχές Φεβρουαρίου πάνω στις χρήσεις των χαρτονομισμάτων των 500 ευρώ. Η ΕΚΤ, όμως, δεν είναι μόνη. Σε πολλά μέρη του κόσμου υπάρχει μια διαφορετική αντιμετώπιση των υψηλής αξίας χαρτονομισμάτων.
Στην Ελβετία, για παράδειγμα, μπορεί κανείς να δει αναρτημένες πινακίδες σε μαγαζιά με την εικόνα ενός χαρτονομίσματος των 1.000 φράγκων με το γνωστό απαγορευτικό κόκκινο σύμβολο "Χ". Αν και πολλοί έμποροι δεν τα δέχονται, το χαρτονόμισμα των 1.000 ελβετικών φράγκων αποτελεί το 60% όλου του ελβετικού ρευστού σε κυκλοφορία.

Η δραχμή δεν είναι στόχος αλλά το μέσο για την ανόρθωση της χώρας


Το υπερτιμημένο, σκληρό ευρώ, σε συνδυασμό με την πολιτική της αυστηρής και αντιαναπτυξιακής λιτότητας στα οποία επιμένει το Βερολίνο, ευθύνονται κυρίως για την περιδίνηση ύφεσης και φτώχειας, στη δραματική μείωση του ΑΕΠ της  Ελλάδας και κατά δεύτερο λόγο των χωρών της νότιας κυρίως ευρωζώνης. Αλλά και για το γεγονός ότι ολόκληρη η ευρωζώνη, βρίσκεται στην ουρά της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης.Η απαλλαγή από το μνημόνιο, η έξοδος από την κρίση, η ανάταξη της ελληνικής οικονομίας, αυτή η ίδια η ύπαρξη της χώρας, δεν μπορούν να γίνουν παρά μόνο με τη συντεταγμένη  μετάβαση στη δραχμή. Η υπόθεση ότι το Μνημόνιο μπορεί
να ανατραπεί χωρίς απαλλαγή από το καταστροφικό ευρώ, είναι ένα πολιτικάντικο ψέμα. Το ευρώ είναι απόλυτα αλληλένδετο με το μνημόνιο και τη σύγχρονη ελληνική τραγωδία, τη δραματική συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας και των εισοδημάτων που δεν έχει τέλος που δεν έχει τέλος.

Αν το ευρώ είναι ταμπού, τότε και το μνημόνιο είναι ταμπού. Η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η εξόντωση των συντάξεων, των μισθών, των γεωργοκτηνοτρόφων, των ελληνικών επιχειρήσεων, η υπέρπτηση της ανεργίας, η ρίψη των ΑΜΕΑ στον Καιάδα, το ξεπούλημα της χώρας, με την παράδοση των τραπεζών, των κόκκινων δανείων, των σπιτιών, του ΤΑΙΠΕΔ και ότι άλλο συνολικής αξίας εκατοντάδων δις, οφείλεται σε ένα κεντρικό αίτιο. 

Στην προσήλωση  των κυβερνώντων στη θρησκοληψία του «πάση θυσία στο ευρώ» που αποτελεί την άλλη όψη του Θατσερικού δόγματος της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative - Δεν Υπάρχει Εναλλακτική). Αυτή η ιδεοληπτική εμμονή οδηγεί στο αναπόφευκτο. Σε συνεχείς υποχωρήσεις που επιβάλλουν οι δανειστές, ανοιγοκλείνοντας ανάλογα την κάνουλα της ρευστότητας σε ευρώ. 

Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

«Για ανέργους να μιλούμε τώρα!..»


του Χρήστου Γιανναρά
Π​​έντε χρόνια τώρα (από το 2012), ένα ποσοστό του πληθυσμού της Eλλάδας που ξεπερνάει το 25% των ικανών για εργασία είναι χωρίς δουλειά, άνεργοι. Eνα ποσοστό, περίπου 60%, των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστερήσεις από 2 έως 15 μηνών. Eνα επίσης μεγάλο μέρος των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα εργάζονται ανασφάλιστοι. Oι αμοιβές εργασίας έχουν μειωθεί δραματικά, το κόστος των εντελώς αναγκαίων για την επιβίωση αγαθών και υπηρεσιών είναι απρόσιτο σε πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού, η στέρηση και το μαρτύριο των ψυχολογικών της επιπτώσεων δεν προσεγγίζονται από τις στατιστικές.
Tην ίδια στιγμή το υπόλοιπο του πληθυσμού δίνει την εικόνα και εντύπωση ευζωίας ανέγγιχτης από την «κρίση»: Πολυτελή εστιατόρια κατάμεστα, οι καφετέριες σφύζουν από ξέγνοιαστη νεολαία, οι «μπουτίκ» πολυτελείας απτόητες, η ανανέωση του στόλου των ιδιωτικών αυτοκινήτων συνεχής και εντυπωσιακή. H φτώχεια καταμετρείται αλλά κρύβεται, η άνεση αδικαιολόγητη, σχεδόν αινιγματική, εμφανίζεται και προκαλεί.

Η “νομιμοποιημένη” διαφθορά ως επιτομή της εποχής μας: Οργιο αδιαφάνειας και δόλου…


ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
To μείζον ζήτημα που προκύπτει, από τις έστω -και τις  μέχρι τώρα- επιλεκτικές και αποσπασματικές αποκαλύψεις από τα γνωστά πλέον “Panama Papers”, είναι πώς και με ποιούς τρόπους “το χρήμα ρέει στο χρήμα” έτσι ώστε -αθροιστικά και σε βάθος χρόνου- το 1% του πληθυσμού της γης να έχει υπό, τον έλεγχό του και εν έτη 2016 -κατά την ανθρωπιστική οργάνωση Oxfam- τόσο πλούτο όσο το υπόλοιπο 99% . 

Αναζητώντας  μια λαβή για να προσεγγίσω το όλο θέμα  “έπεσα” πάνω σε μια καταπληκτική φωτογραφία  συνυφασμένη, εκ των υστέρων, με τα “Panama Papers”. Είναι μια φωτογραφία του Carlos Jasso (Reuters) που συνοδεύει σχετικό κείμενο του Avaneesh Pandy,  “Richest 1% Will Have More Wealth Than Remaining 99% By 2016: Oxfam Study” (ibtimes.com, 19/1/15). 

Η φωτογραφία, τραβηγμένη το Σεπτέμβρη του 2013, απεικονίζει μια παραγκούπολη ή αλλιώς “φαβέλα”, στον Παναμά, που είναι γνωστή ως Boca la Caja. Η παραγκούπολη,  βρίσκεται στην παραλία και έχει ως φόντο, την πρωτεύουσα Panama City με τους αμέτρητούς  της ουρανοξύστες. Εκεί, στην Panama City, είναι που εδρεύει  και η περιβόητη, πλέον, Γερμανό-Παναμέζικη δικηγορική εταιρία “Mossack Fonseca”, από την οποία υπεξαιρέθηκαν  τα 11 και πλέον εκατομμύρια έγγραφα – ντοκουμέντα μέσω των οποίων τεκμηριώνεται ένα διεθνές κύκλωμα φοροδιαφυγής και  ξεπλύματος μαύρου χρήματος. Η φωτογραφία συμβολίζει το απόλυτο: τα 99% δίπλα στο 1%. 

Από τον Αλέξιο Δ΄ Άγγελο, στον Αλέξιο Τσίπρα, τον αριστερό

ardin-rixi

Σκίτσο του Ηλία Μακρή στην Καθημερινή
Του Παντελή Σαββίδη από το pontos-news.gr
Πριν από λίγες μέρες ο πρωθυπουργός Αλέξιος Τσίπρας άρχισε μια περιοδεία στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αναζητώντας συμμάχους στην προσπάθειά του να πείσει τους δανειστές να ολοκληρώσουν την αξιολόγηση της χώρας χωρίς άλλα μέτρα. Λίγο νωρίτερα, οι υπουργοί του ήρθαν σε ρήξη με τους εκπροσώπους των δανειστών και ο κ. Τσίπρας κατέφυγε στην τελευταία λύση που είχε. Την ικεσία. Η Ελλάδα, χωρίς να ευθύνεται αποκλειστικά γι’ αυτό ο κ. Τσίπρας (αλλά έχει μεγάλη συμβολή), βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στο ναδίρ της παγκόσμιας εκτίμησης.
Βεβαίως, τόσο ο Γάλλος πρόεδρος όσο και ο Αμερικανός ομόλογός του προσφέρθηκαν να παράσχουν υποστήριξη.
Ο κ. Ομπάμα, μάλιστα, θα συναντηθεί με την κ. Μέρκελ στις 24 Απριλίου, για να συζητήσουν και το θέμα της Ελλάδας, κι αυτό αναπτέρωσε τις ελπίδες των Ελλήνων αριστερών: η κορυφαία έκφραση του διεθνούς καπιταλισμού ανέλαβε την προστασία μας. Και αυτό, φαντάζομαι, πρέπει να ήταν ένα διαχρονικό όνειρο της ελληνικής Αριστεράς. Αλλά όταν αρχή σου είναι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», αυτά είναι λεπτομέρειες. Πληθώρα θεωρητικών θα προσφερθεί να αναλύσει πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις ως ενδιάμεσο στάδιο τον καπιταλισμό και τις παραφυάδες του προκειμένου να φτάσεις –αν ποτέ φτάσεις, και αν φυσικά θέλεις να φτάσεις– στο σοσιαλισμό.

Αντίπας Σηφάκης: Τώρα τρέχουν για βίζες σε Ρώσους

Νέα Κρήτη


Περίπου 50 χιλιάδες Ρώσοι για τον μήνα Μάιο θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι έχουν χαθεί από την Ελλάδα και ειδικά την Κρήτη, σε ένα σύνολο κλειστών πακέτων κοντά στις 80 χιλιάδες, δήλωσε στον 9.84 ο αντιπεριφερειάρχης  και τουριστικός επιχειρηματίας Αντύπας Σηφάκης, εξαιτίας της απρονοησίας του ΥΠΕΞ  να στελεχώσει έγκαιρα με ικανό αριθμό προσωπικού τα προξενεία μας στη Ρωσία, παρότι 5 μήνες πίσω είχε ενημερωθεί ότι η νεα βιομετρική βίζα είναι χρονοβόρα και απαιτεί περίπου 200 υπαλλήλους ώστε να εξυπηρετούν καθημερινά μία ζήτηση που φτάνει 12 χιλιάδες ενδιαφερόμενους.
Ο κ. Σηφάκης αποκάλυψε επίσης ότι εν μέσω έναρξης σεζόν  το ΥΠΕΞ ανακοίνωσε ότι αλλάζει του χρόνου πάροχο για την έκδοση βίζας, με συνέπεια ο παλιός να μην ενδιαφέρεται να επενδύσει για λίγους μήνες σε υποδομή βιομετρικής βίζας. Ευτυχώς που έστω και από "συμπόνια" οι Ρώσοι, δείχνουν να κατανοούν την ελληνική ανετοιμότητα.
Ο κ. Σηφάκης, αν και δήλωσε απογοητευμένος για το μήνα Μάιο, είπε πως αν η δήλωση του αναπληρωτή ΥΠΕΞ Νίκου Ξυδάκη στον 9.84 ότι μέχρι 20 Μαΐου τα προξενεία στη Ρωσία θα έχουν κοντά στις 180 υπαλλήλους, τότε το πεντάμηνο μέχρι τον Οκτώβριο μπορεί και να φτάσουμε σε αύξηση 80% των Ρώσων στην Ελλάδα σε σχέση με το 2015.

Τέρμα Αριστερά

ardin-rixi

προεκλογική αφίσα από το πρόσφατο παρελθόν 
Του Κώστα Ανετάκη από το Άρδην τ. 103 
Η προηγούμενη χρονιά, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ίσως η πιο περιεκτική, από πλευράς σημαντικών πολιτικών εξελίξεων, σ’ όλη τη διάρκεια της Τρίτης Ελλαδικής Δημοκρατίας, την οποία ακόμα μέχρι σήμερα εξακολουθούμε να ονομάζουμε Μεταπολίτευση.
Κεντρικό ρόλο σε τούτη την τρίλια του διαβόλου, στους μαρτυρικούς μήνες ανάτασης και καταβαράθρωσης που βιώσαμε, έμελλε να παίξει η Αριστερά, όχι μόνο ως συγκεκριμένη πολιτική παράταξη, αλλά γενικότερα ως πολιτικός όρος. Πρώτη φορά Αριστερά, αριστερή παρένθεση, Αριστερά γνήσια και μεταλλαγμένη, αριστερή κυβέρνηση, αριστερά μέτρα, μέχρι και αριστερό μνημόνιο, έφτασαν ν’ αποτελούν ψωμοτύρι σε κάθε συζήτηση, προφορική ή διαδικτυακή.
Μέσα από τούτη την κατάχρηση του όρου, ήρθε στην επιφάνεια ένα στοιχείο που στο προηγούμενο διάστημα είχε περάσει εν πολλοίς απαρατήρητο: κανένας δεν γνωρίζει συγκεκριμένα και με ακρίβεια τι ακριβώς σημαίνει αυτός ο πολιτικός όρος ή αφορισμός, αφού, ανάλογα με το συγκείμενο, λαμβάνει κάθε φορά διαφορετική σημασία.
Δεν πρόκειται ουσιαστικά για πολιτικό ορισμό, ούτε σηματοδοτεί κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία –Κομμουνισμός; Σοσιαλισμός; Σοσιαλδημοκρατία; Ευρωλαγνεία με ανθρωπιστικό πρόσωπο; Συμπονετικός Νεοφιλελευθερισμός; Μαρξισμός; Κεϋνσιανισμός; Στην πραγματικότητα είναι ένα μόρφωμα του φαντασιακού, με ιδιαίτερα συγκεχυμένα χαρακτηριστικά και ουδεμία εννοιολογική σαφήνεια, παρότι η αυτοαναφορικότητά του αξιώνει διαρκώς το προνόμιο της ιδεολογικής καθαρότητας, το γλαφυρά λεγόμενο «αριστερόμετρο».

Σαουδική Αραβία: σύμμαχος της Δύσης ή εξαγωγέας φονταμενταλισμού;

Νέα Πολιτική


του Χαρίτου Αναστασίου* 
Τόπος γέννησης του Ισλάμ καθώς και της δράσης του προφήτη του Ισλάμ Μωάμεθ, η περιοχή της Αραβικής Χερσονήσου υπήρξε το πρώτο κέντρο του Χαλιφάτου που μέσα στους επόμενους αιώνες εξαπλώθηκε από τις Ινδίες και τη Τουρκμενία μέχρι τις ακτές της Αφρικής στον Ατλαντικό και την Ιβηρική χερσόνησο. Οι δύο ιερότερες πόλεις του Ισλάμ η Mecca, τόπος γέννησης του προφήτη και παγκόσμιος προορισμός του ετήσιου προσκυνήματος και η Medina, τόπος μετεγκατάστασης αυτού και έναρξης του ισλαμικού κινήματος, βρίσκονται εντός του εδάφους του μεγαλύτερου παγκοσμίως παραγωγού και εξαγωγέα αργού πετρελαίου καθώς και του πλέον θεοκρατικού ισλαμικού αναγνωρισμένου καθεστώτος στον πλανήτη: τη Σαουδική Αραβία.
 Μακριά από τον έλεγχο των Οθωμανών το εσωτερικό της Αραβικής χερσονήσου αποτέλεσε περιοχή συγκρούσεων μεταξύ των διαφόρων φυλάρχων. Μια οικογένεια εξ αυτών, οι Saud, με επίκεντρο τη περιοχή της σημερινής πρωτεύουσας Riyadh ένωσε το 1744 τις δυνάμεις της με αυτές του θρησκευτικού ηγέτη Muhammad ibn Abd al-Wahhab, πατέρα του Ουαχαμπικού Ισλάμ, και αγωνίστηκε να ενώσει τη χερσόνησο και να καταλάβει την έκταση της Χετζάζης και τις εκεί ιερές πόλεις απασχολώντας για τα επόμενα 150 χρόνια τους Οθωμανούς. Η προσκόλληση αυτή της μετέπειτα βασιλικής οικογένειας στην πλέον φονταμενταλιστική εκδοχή του Ισλάμ αποτέλεσε τον κύριο γνώμονα των μετέπειτα πολιτικών του βασιλείου.

Η απόλυτη παράνοια της νεοφιλελέ εικονικής πραγματικότητας

Ελευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση


Και ξαφνικά βγήκε η Eurostat μιλώντας για “… πρωτογενές πλεόνασμα 0,7% του ΑΕΠ, ή1,1 δισ. ευρώ, έκλεισε το 2015 σύμφωνα με την έκθεση της Eurostat – μια έκθεση, που διαψεύδει ξανά τις προβλέψεις του ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση το διατυμπανίζει λέγοντας πως το ΔΝΤ έπεσε πάλι έξω, αλλά …έχει καμία σημασία πλέον; Με αυτά που έχει κάνει το ΔΝΤ, με τις καταστροφικές συνταγές, με τα «λάθη» σε πολλαπλασιαστές και με τόσα άλλα, θα έπρεπε κανονικά να έχει φύγει με τις κλοτσιές. Για να μην αναφερθούμε στις τελευταίες αποκαλύψεις με την «λύση» ενόςπραξικοπήματος τύπου Ντράγκι που σκέφτονταν ο Τόμσεν με την Βελκουλέσκουστους περίφημους διαλόγους που διέρρευσαν μέσω WikiLeaks.
Αν ήταν στην αντιπολίτευση, η «Αριστερή» κυβέρνηση θα έλεγε το αυτονόητο: δεν έχει καμία σημασία το ΑΕΠ, το χρέος, ή, το πρωτογενές πλεόνασμα, αφού ηπραγματικότητα που βιώνουν εκατομμύρια Έλληνες συνεχώς χειροτερεύει.
Η σχιζοφρένεια του κυρίαρχου δόγματος προσπαθεί να φτιάξει εικονικέςπραγματικότητες μέσω των αριθμών, επιχειρώντας να πείσει για την καπιταλιστική «ευημερία«, που θεωρείται η μοναδική εναλλακτική απέναντι σε κάθε άλλο σύστημα, ακόμα και σε μια σουηδικού τύπου σοσιαλδημοκρατία. Ακόμα και κει όμως, πολλές φορέςαποτυγχάνει οικτρά.

Ποσοτική θεωρία χρήματος και κατοχικός υπερπληθωρισμός 1941-1944 (Β΄ μέρος)


Πώς υλοποιήθηκε η νομισματική λεηλασία με την δραχμή να καταρρέει;
Ήταν σημαντικό για την επιτυχία του εγχειρήματος, οι επιτάξεις των ελληνικών εμπορευμάτων—διότι περί επιτάξεων επρόκειτο—να γίνονται ομαλά, με τους παραγωγούς και τους εμπόρους να θεωρούν ότι πρόκειται περί συνήθους εμπορίου. Στο πρώτο διάστημα (Απρίλιος-Ιούλιος 1941) οι κατοχικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν δικά τους πιστωτικά γραμμάτια για τις πληρωμές τους, τα οποία οι έμποροι εν συνεχεία αντάλλασσαν έναντι φρέσκων δραχμών στην ΤτΕ.
Από τον Αύγουστο του 41, οι δυνάμεις κατοχής συμφώνησαν να χρησιμοποιούν απευθείας την δραχμή για τον σκοπό αυτό. Κατέληξαν δε να «παραγγέλνουν» δραχμές από την ΤτΕ, και όταν η προμήθεια εξαντλήθηκε, να επιστρατεύσουν ιδιωτικά τυπογραφεία (Παπαχρυσάνθου, Ασπιώτη-ΕΛΚΑ, Καρύδη, Πεχλιβανίδη).
Καθώς λοιπόν η δραχμή συνέχιζε να χάνει την αξία της και οι τιμές να ανεβαίνουν, οι Γερμανοί χρειάζονταν ολοένα και περισσότερες δραχμές για να υλοποιούν το «εμπόριο» τους. Προέβαιναν δε σε ολοένα μεγαλύτερες αναλήψεις από την ΤτΕ, αυξάνοντας την νομισματική κυκλοφορία. Όπως μαρτυρεί και ο Χρηστίδης: «οι αναλήψεις αυξαίνουν από μήνα σε μήνα, όσο αυξάνονται όλα τα είδη, που άλλωστε υψώνονται γοργότερα» (Χρηστίδης 1971, 306, έμφαση δική μου).

Περιμένοντας την Ανάσταση


Από την έντυπη έκδοση
Της Εφης Τριήρη
etriiri@naftemporiki.gr 
Σε λίγες ημέρες ο Ορθόδοξος κόσμος θα γιορτάσει την Ανάσταση του Χριστού με την κορύφωση του Θείου Δράματος που στόχο έχει να οδηγήσει τον άνθρωπο στην κάθαρση και στην αυτογνωσία. Γεγονότα που κρατούν ίσως ελάχιστα, γιατί ποιος άνθρωπος έχει την εσωτερική προσμονή να εστιάσει σε αυτά σε έναν κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται, γίνεται πολυφυλετικός, επικίνδυνα εχθρικός;
Και σ’ όλα αυτά, ένας ακήρυχτος πόλεμος, της τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού, που έρχεται να σου θυμίσει τα μοιραία σφάλματα πολιτικής, την απουσία ασφάλειας, τις «ακυβέρνητες πολιτείες και τα σκοτεινά τρένα της φυγής», όπως λέει και ο Σεφέρης για την «Ιερουσαλήμ, την πολιτεία της προσφυγιάς». Όλοι μέσα μας γνωρίζουμε ότι «πρέπει να αλλάξουν πολλά, για να μην αλλάξει όμως στο τέλος τίποτε». Αυτή είναι η μοίρα της ανθρώπινης φύσης; Είμαστε υποταγμένοι σε ένα θρησκευτικο-κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό γίγνεσθαι; 
Οι ελλείψεις είναι περισσότερο από εμφανείς στο σημερινό περιβάλλον των πολλαπλών κρίσεων, στην οικονομία, στη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, στην τραπεζική ενοποίηση, στην ασφάλεια, στις διεθνείς συμφωνίες. Πόσες χώρες χρησιμοποίησαν τις τρομοκρατικές επιθέσεις για να επικαλεστούν πιο αυστηρή πολιτική συνόρων και να αποποιηθούν το μερίδιο προσφύγων που τους αναλογεί να φιλοξενήσουν; 

«Οι κρίσεις των άλλων»: τα διδάγματα της Ιρλανδίας


του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εκδήλωση - και δυνητικά χρήσιμη, αν και δεν είδαμε να προσέρχονται π.χ. κυβερνητικοί υπεύθυνοι ή και αντιπολιτευτικοί αστέρες! - διοργάνωσε, στο Cotsen Hall της Γενναδείου, το ΙΟΒΕ. Θέμα της: "Οι κρίσεις των άλλων: η Ελλάδα και η περιφέρεια της Ευρωζώνης" και επιδίωξή της να καταδείξει πώς "οι άλλοι", δηλαδή οι χώρες της περιφέρειας, έζησαν τα δικά τους Μνημόνια (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος) ή και χωρίς "επίσημο" Μνημόνιο (Ισπανία) και κατόρθωσαν, ή έδειξαν να κατορθώνουν να ξεφύγουν.
 Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στο Μιχάλη Ντακόλια, ο οποίος υπήρξε απο τους πρώτους στο ΔΝΤ που λειτούργησε ως επικεφαλής της υπηρεσίας Σταθεροποιητικής Πολιτικής, θεωρούμενος "γκουρού της conditionality". Σύμβουλος εξ αποστάσεως ακόμη και του Ξενοφώντα Ζολώτα, άνθρωπος με "αδιαφανείς τοποθετήσεις, σαν χρησμούς"/opaque oracle-like pronouncements, πεισματικός και μαχητικός στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις στο Ταμείο, θα ήταν ενδιαφέρον να έβλεπε κανείς πώς θα προσέγγιζε την σημερινή Ελληνική περιπέτεια.

Η λύση των δωρεάν χρημάτων

analyst

Επειδή η υπερχρέωση συνεχίζεται με τρομακτικό ρυθμό, αναζητείται ένα καινούργιο φάρμακο, όπως η “ρίψη χαρτονομισμάτων από το ελικόπτερο” – κάτι απόλυτα αναγκαίο, εάν ο πλανήτης θέλει να αποφύγει έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο
«Η δομική συγκέντρωση της αμερικανικής βιομηχανίας έχει συνεχιστεί τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ταυτόχρονα, η οικονομική ισχύς των Η.Π.Α. έχει επίσης γίνει πιο συγκεντρωμένη στο ατομικό επίπεδο, με έναν μικρό αριθμό οικογενειών να κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου – παρέχοντας ένα υψηλό ποσοστό των χρημάτων τους σε πολιτικές εκλογικές εκστρατείες.
Το συνδυασμένο αποτέλεσμα αυτών των συνθηκών είναι το ότι, οι Η.Π.Α. ελέγχονται σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό από μία αμοραλιστική ολιγαρχία, η οποία διέφθειρε βαθμιαία την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα – συμπεριλαμβανομένων των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας.
Αυτή η πολιτική διαφθορά αύξησε με τη σειρά της την ισχύ των πλουσίων, ειδικά του χρηματοοικονομικού τομέα – με αποτέλεσμα να έχει μετατραπεί στον κύριο συντελεστή της οικονομικής και κοινωνικής παρακμής της υπερδύναμης (όπως ακριβώς στην Ελλάδα, αφού αυτό αποτελεί τη βασική αιτία τηςχρεοκοπίας, καθώς επίσης της κατάρρευσης της ανταγωνιστικότητας της).
Οι πλούσιοι δεν είναι μόνο ασφαλείς μέχρι στιγμής από τις επιπτώσεις αυτής της παρακμής, αλλά έχουν επί πλέον ωφεληθεί – επειδή διαθέτουν τις δεξιότητες, την περιουσία, την κινητικότητα, καθώς επίσης την πολιτική δύναμη. Ταυτόχρονα, εν μέρει ως αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών, τα φτωχότερα δύο τρίτα του αμερικανικού πληθυσμού, είναι πλέον λιγότερο μορφωμένα, λιγότερο ενημερωμένα, λιγότερο εύπορα, πιο θυμωμένα και ακόμη πιο κυνικά για την πολιτική τους ηγεσία – χωρίς όμως να αντιδρούν, αποδεχόμενα την αδυναμία τους.

Οι εχθροί της παγκοσμιοποίησης παίρνουν τώρα εκδίκηση


Στο Δυτικό κόσμο και ειδικότερα στην Ευρώπη οι ψηφοφόροι στρέφονται κατά της παγκοσμιοποίησης. Τι δείχνει η μεταστροφή του κοινού έναντι της συμφωνίας TTIP. Η λάθος συνταγή για μεταρρυθμίσεις και η άνοδος των λαϊκιστών.

του Wolfgang Munchau
Η παγκοσμιοποίηση αποτυγχάνει στις ανεπτυγμένες δυτικές κοινωνίες, όπου μια διαδικασία που κάποτε χαιρετιζόταν για τα παγκόσμια οφέλη της τώρα αντιμετωπίζει πολιτικές αντιδράσεις. Γιατί; Η κατεστημένη άποψη, τουλάχιστον στην Ευρώπη, είναι ότι τα κράτη αμέλησαν να σφυρηλατήσουν τις απαραίτητες οικονομικές μεταρρυθμίσεις για να μας καταστήσουν ανταγωνιστικότερους παγκοσμίως.
Θα ήθελα να προσφέρω μια εναλλακτική άποψη. Η αποτυχία της παγκοσμιοποίησης στη Δύση στην πραγματικότητα οφείλεται στην αποτυχία των δημοκρατιών να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές αναταράξεις που αναπόφευκτα επιφέρει η παγκοσμιοποίηση -όπως είναι η στασιμότητα του πραγματικού μέσου εισοδήματος για δύο δεκαετίες. Μία ακόμη ανατάραξη έχει σταθεί η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση -μια συνέπεια της παγκοσμιοποίησης- και ο μόνιμος αντίκτυπός της στη μακροπρόθεσμη οικονομική ανάπτυξη.
Σε μεγάλες περιοχές της Ευρώπης, ο συνδυασμός της παγκοσμιοποίησης και της τεχνικής προόδου κατέστρεψε την παλιά εργατική τάξη και τώρα απειλεί τις εξειδικευμένες θέσεις εργασίας των χαμηλών στρωμάτων της μεσαίας τάξης. Επομένως, η εξέγερση των ψηφοφόρων δεν είναι ούτε σοκαριστική, ούτε παράλογη. Γιατί οι Γάλλοι ψηφοφόροι να χαίρονται για μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, αν αυτές μπορεί να οδηγήσουν στην απώλεια της δουλειάς τους και μάλιστα χωρίς ελπίδα για να βρουν νέα;

Oι νέοι νόμοι της οικονομίας και οι ελληνικές... μπαρούφες!


Όλες οι παραδοσιακές βεβαιότητες καταρρέουν και ενώ ο καπιταλισμός δείχνει βαθύτατη μετάλλαξη, στη χώρα μας κάποιοι οραματίζονται επιστροφή στον 19ο αιώνα. Tα προβλήματα των αναπτυσσόμενων οικονομιών και η έλλειψη ζήτησης. 
Γράφει ο Α. Παπανδρόπουλος.
Το αρειμάνιο στυλ του παντογνώστη, εκτός Ελλάδος, έχουν αρχίσει να το χάνουν. Είναι αρκετά ξύπνιοι και ψάχνονται. Οι «πολλά βαρείς» Κρούγκμαν, Στίγκλιτς, Ρουμπίνι και λοιποί Πικετί καταλαβαίνουν ότι κάποια πράγματα αλλάζουν. Προς τα πού, όμως; Ιδού το ερώτημα, θα έλεγε ο συγγραφέας του «Οθέλου». Ωστόσο, στην καθ' ημάς Ανατολή όλα αυτά δεν ισχύουν.
Η έξοδος από τα κατασκότεινα υπόγεια του χυδαιοποιημένου μαρξισμού και του επίπεδου κεϋνσιανισμού είναι πολύ δύσκολη για τους εγχώριους φορείς της πολιτικής και οικονομικής μπαρουφολογίας. Και όμως, γυρίζει, θα έλεγε ο Γαλιλαίος...
Ο καθηγητής Ζαν Πισανί Φερρύ, πρόεδρος της Λέσχης France Strategie -που είναι και ο κύριος σύμβουλος του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ– είναι ξεκάθαρος:
«Έχουμε να κάνουμε με πρόωρες, πολύπλοκες και ως εκ τούτου δυσεπίλυτες καταστάσεις. Η παγκόσμια οικονομία βιώνει ανατροπές που ξεφεύγουν από τα γνωστά αντιληπτικά όρια. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και για την ευρωζώνη», μάς λέει ο Ζαν Πιζανί Φερρύ και δεν κρύβει τον προβληματισμό του.
Το ίδιο συμβαίνει και με την κυρία Κατρίν Μαν, επικεφαλής των οικονομολόγων του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Αναπτύξεως (ΟΟΣΑ), που βλέπει πολλούς μηχανισμούς να καταρρέουν και κάποιους οικονομικούς νόμους να μη λειτουργούν. Αναρωτιέται, έτσι: Γιατί η πτώση της ανεργίας σε Αμερική και Ηνωμένο Βασίλειο, τη στιγμή που πλησιάζει την πλήρη απασχόληση, δεν οδηγεί και σε άνοδο των αμοιβών της εργασίας; Γιατί τα μηδενικά επιτόκια που ισχύουν στον δυτικό κόσμο δεν συνεπάγονται άνοδο των επενδύσεων; Γιατί οι υποτιμήσεις νομισμάτων δεν τονώνουν τις εξαγωγές; Πώς γίνεται και η πτώση της τιμής του πετρελαίου δεν μεταφράζεται σε ανάπτυξη στις καταναλώτριες χώρες;

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΠΥΛΕΣ ΑΝΕΞΗΓΗΤΟΥ





ΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Cretetv Antitheseis


Συνέντευξη του κορυφαίου έλληνα εκλογικού αναλυτή και πολιτικού επιστήμονα Ηλία Νικολακόπουλου

Ο «ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΙΘΗΚΩΝ» ΤΗΣ ΝΕΟΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑΣ


Η κοινωνία απορρίπτοντας την εκφυλισμένη εκφορά της μοναρχευομένης ολιγαρχίας δεν απορρίπτει τη δημοκρατία. Αυτήν φρόντισε η κομματική νομενκλατούρα να την εκτοπίσει από τη νεοτερικότητα, μεταβάλλοντας τη γη σε «πλανήτη των πιθήκων»
Τέτοια παραχάραξη των εννοιών δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει άλλη φορά η Ιστορία και διακινείται από την εμπροσθοφυλακή των ιδεολόγων της άρχουσας Αριστεράς και την εν γένει κρατική διανόηση. Ο πρωθυπουργός είναι μονάρχης με θητεία που κατέχει όλες τις εξουσίες και όλα τα προνόμια και ασυλίες που είχε ο απολυταρχικός μονάρχης. Αν συγκρίνει κανείς το πολιτικό σύστημα της απολυταρχίας και το πολιτικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, θα διαπιστώσει ότι είναι ως προς τη φύση του ένα και το αυτό.
Μας λένε ότι το σημερινό σύστημα είναι αντιπροσωπευτικό. Αν ήταν αντιπροσωπευτικό, δεν θα ο ίδιος ο πρωθυπουργός και εντολέας και εντολοδόχος, δηλαδή πολιτικά κυρίαρχος. Το σύστημα της πολιτικής κυριαρχίας είναι απολυταρχικό. Και σε κάθε περίπτωση, οφείλουν κάποτε οι ιδεολόγοι της μοναρχευομένης ολιγαρχίας να συνομολογήσουν ότι αντιπροσώπευση και δημοκρατία είναι δύο φύσει αντιλεκτικά συστήματα.