Πελατειακές σχέσεις και Κυπριακό: Τελικός σκοπός η τουρκοποίηση της Κύπρου;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΕΙΟΥ: Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Αχμέτ Νταβούτογλου. PHOTO EPA, STEPHANIE LECOCQ

Του Δρα Παναγιώτη Κ. Αυξεντίου
Ομότιμου Καθηγητή των Οικονομικών
του Πανεπιστημίου Calgary – Canada

Εκτός ελαχίστων περιπτώσεων αναρχικών εξτρεμιστών, η χρησιμότητα του κυβερνητικού τομέα είναι γενικά αποδεκτή και θεωρητικά απαραίτητη. Διαφωνίες ανέκαθεν υπήρχαν για τον καθορισμό του ρόλου και του μεγέθους του κυβερνητικού τομέα, αλλ’ όχι για την καθηκόντως άνευ διακρίσεων και σπατάλης εκτέλεση του κυβερνητικού έργου.

Το πάθος εξασφάλισης και διατήρησης της εξουσίας απεδείχθηκαν εχθροί της χρηστής διοίκησης με πρωταγωνιστές τις πελατειακές σχέσεις τις οποίες αγκάλιασαν όλα τα κυπριακά κυβερνητικά κομματικά σχήματα. Το επακόλουθο καρκίνωμα διαφθοράς συνοψίζεται στον κυνισμό δήλωσης κομματάρχη, ότι «μόνον αν δεν βρούμε δικό μας θα κοιτάζουμε εξωκομματικό» και στην κοινή διαπίστωση ότι «πάντα βρίσκουν τον δικό τους» για όλες τις κενές και τις θέσεις που δημιουργούν. Η ανοδική πορεία συνεχίζεται με μείωση μόνο του ρυθμού της ανάλογα με τις εκάστοτε συγκυριακές μεταβολές είτε σοβαρής εσωτερικής οικονομικής ύφεσης, είτε εξωτερικών πιέσεων από δανειστές.

Σε σύγκριση με τον καρκίνο (εξαιρουμένου του γονιδιακού) ο οποίος εξαφανίζεται με τον θάνατο, οι πελατειακές σχέσεις τείνουν προς την μακροβιότητα διά της κληρονομιάς από γονιό σε παιδιά και συγγενείς των συγγενών, αλλά όχι απαραιτήτως προς την αθανασίαν. Αποτελούν μετά θάνατον κληρονομιά, η οποία αντιστοιχεί με τη μετάσταση του καρκίνου, και όπως οι πλείστες μορφές καρκίνου οδηγούν στο θάνατο, έτσι και οι πολυκλαδικές πελατειακές παραλλαγές καταλήγουν στην εξάρθρωση, παρακμή και ολική καταρράκωση εάν αφεθούν ανεμπόδιστες στην καταστροφική τροχιά τους.

Στο παρόν δημοσίευμα γίνεται συνδυασμός πελατειακών σχέσεων και λανθασμένης πολιτικής τακτικής στο Κυπριακό, που ενοχοποιεί ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ. Και τα δύο κόμματα πιστεύουν ότι τελικός σκοπός της Τουρκίας είναι η τουρκοποίηση της Κύπρου που μπορεί να αποφευχθεί μόνο με συμφωνία ομοσπονδίας δύο συνιστώντων κρατών. Εφόσον ουσιαστικά το Τουρκοκυπριακό κράτος δεν θα υφίσταται, η συμφωνία θα είναι μεταξύ Τουρκίας και Ελληνοκυπριακού κρατιδίου. Σε μελλοντικές συγκρούσεις θα είναι αστείο να αναμένεται η επικράτηση της Ελληνοκυπριακής πλευράς. Αν δεν απομακρυνθεί πλήρως η Τουρκία, καμία συμφωνία δεν πρέπει να υπογραφεί, λαμβανομένης υπόψη όχι μόνο της διαφοράς εκτοπίσματος των δύο πλευρών, αλλά ιδιαίτερα της ιστορικής Τουρκικής πρακτικής να μη σέβεται ποτέ τις συμφωνίες που υπογράφει. Όταν ακόμα και οι Ηνωμένες Πολιτείες έπεσαν θύματα της ανατολικής δολιότητας, τι να περιμένει η Ελληνοκυπριακή πλευρά; Παράνομη στα πάντα κρίνεται όλη η συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Κύπρου. Δυστυχώς η παρανομία υπήρξε αποδοτική γιατί μετά την εισβολή-κατοχή η ειρηνική κατάκτηση των επιδιώξεων της επετεύχθη με δικές μας υποχωρήσεις. Το προπέτασμα ειρηνικής κατάκτησης δεν θα υπάρχει λόγος να χρησιμοποιηθεί μετά τις συμφωνίες που ονειρεύεται το δίδυμο ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ. Ακόμα λίγη υπομονή δεν θα στενοχωρήσει τον εκάστοτε νεοσουλτάνο, όταν μάλιστα έχει τόσα άλλα μέσα και πιο αποτελεσματικά όπλα πίεσης στη διάθεσή του.

Ευεργέτης και ευεργετούμενος είναι περισσότερο ευδιάκριτοι στις συνήθεις πελατειακές σχέσεις από τις αδιαφανείς παρασκηνιακές και δαιδαλώδεις διαδικασίες της πολιτικής. Η σύμπνοια ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ θεωρητικά δίνει ίσα κομματικά δικαιώματα διεκδίκησης της λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Όμως στην πράξη το πρώτο βραβείο ανήκει στον υπογράφοντα τη συμφωνία πρόεδρο και κατ’ επέκταση στο κόμμα του. Τα εύσχημα δεν αναγνωρίζονται άμεσα μετά την υπογραφή αλλά κρίνονται από τα ευεργετήματα που προκύπτουν από τη συμφωνία. Η αξιολόγηση και η ακριβής αριθμοποίηση τους θα προβληματίσει ουκ ολίγους τσαρλατάνους και πολιτικούς διαστρεβλωτές, ενώ την ιστορική υστεροφημία θα διεκδικήσει άμεσα ο υπογράφων πρόεδρος, ο οποίος με ενθουσιασμό αναλαμβάνει τη διαφήμιση της. Ακόμα και αν η συμφωνία δεν αποφέρει συγκεκριμένα θετικά αποτελέσματα, ο Αναστασιάδης από τώρα νιώθει ιστορική υποχρέωση να τα εφεύρει και μεγαλοποιήσει. Η ανεύρεση υδρογονανθράκων δίδει την ευκαιρία στην επιπολαιότητα του επιδειξία Προέδρου να επιδοθεί στο παιχνίδι μεγαλοποίησης και να αναστήσει ακόμα και τον Γλαύκο Κληρίδη για να υποστηρίξει τη δική του θέση.

Μετά θάνατον ενός αναξιόλογου προέδρου, στο σκηνικό παρουσιάζεται ανέλπιστα ένας εξίσου αναξιόλογος διάδοχος τον οποίον επικαλείται για ενίσχυση του δικού του αγώνα για λύση με βάση το σχέδιο Ανάν που ενώνει και τους δύο. Συνεχιστής του έργου και της υποχωρητικότητος του μέντορά του, ο Αναστασιάδης τον επικαλείται για να υποστηρίξει την προσωπική του ματαιοδοξία και να αποδείξει ότι δίδοντας το όνομα του Γλαύκου Κληρίδη στο αεροδρόμιο Λάρνακας διασφαλίζει διαχρονικά την συνέχεια των πελατειακών σχέσεων, στέφει την αθλιότητα της υποχωρητικότητας και ανοίγει διάπλατα το δρόμο της καταστροφής.

Οι πολιτικοί κατά κανόνα επικαλούνται τις καλές τους προθέσεις για να καλύψουν τις καταστροφικές τους ενέργειες. Η επιπολαιότητα, αμορφωσιά και αφέλεια δεν εξορκίζονται με τις δήθεν καλές τους προθέσεις, ούτε η αποφυγή αναφοράς στο αμαρτωλό παρελθόν εξαφανίζεται με το ταχυδακτυλουργικό κόλπο γυρίσματος σελίδας, το οποίο υποκριτικά πείθει μόνο τους επικαλεστές του. Ελαφρυντικά δεν ισχύουν για την εσφαλμένη διαχείριση του Κυπριακού από την αρχή του μέχρι τώρα με σημερινό πρωταγωνιστή τον Αναστασιάδη. Το μνημόνιο Αναστασιάδη-Έρογλου από μόνο του δείχνει δύο βασικές αναποδιές: Πρώτον, φανερώνει την ισοπέδωση εκ μέρους του ΠτΔ της μέγιστης σημασίας διαφοράς των συνταγματικών ορισμών επαρχίας, πολιτείας και κράτους, και δεύτερο αντιστρέφει ασυλλόγιστα την καθιερωμένη τακτική των διαπραγματεύσεων. Μετά την αναγνώριση της κρατικής ισοτιμίας βορρά και νότου οιαδήποτε άλλη παραχώρηση είναι κατ’ αναλογία αμελητέα. Στρατηγικά οι συνομιλίες δεν ξεκινούν ποτέ με την εκ μέρους του Αναστασιάδη μέγιστη δυνατή παραχώρηση.

Αποτέλεσμα των εσφαλμένων πρωτοβουλιών Αναστασιάδη είναι η κρατική αναγνώριση την οποία η τουρκική πλευρά χρησιμοποιεί στις διαπραγματεύσεις για να εναρμονίσει τις πρόνοιες μιας συμφωνίας που συμβαδίζουν πλήρως με την ήδη παραχωρηθείσα κρατική υπόσταση, δηλαδή διεκδικεί τα πάντα που κατοχυρώνουν συνταγματικά ένα πλήρως ανεξάρτητο κράτος. Η δική μας πλευρά, συνηθισμένη στις αερολογίες, επαναπαύεται με την ψευδαίσθηση ενός ακαθόριστου κοινού οράματος εξαφάνισης όλων των διαφορών μεταξύ των δύο πλευρών και την υπογραφή μιας συμφωνίας η οποία εκ προοιμίου θα ακυρώνει την ανεξάρτητη οντότητα του βορρά που ήτο το δόλωμα για να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις στις οποίες το δαιμόνιο Αναστασιάδη θα αναγνωριζόταν στο τέλος παγκόσμια. Σ’ αυτό το μπάχαλο, ο κόσμος απαγκιστρωμένος από τους σκοταδισμούς της πολιτικής επικοινωνιολογίας, προικισμένος με την παραδοσιακή σοφία, εύλογα διερωτάται «Τι γράμματα έμαθε ο πρόεδρος» ενώ η μερίδα των θρησκευομένων σεκοντάρει συμπληρωματικά «Ποιος παπάς άραγε τον βάφτισε;» Οι συνταξιώτες του στο γυμνάσιο εξακολουθούν να «τρίβουν τα μάτια τους» μετά την κατ’ αυτούς ανέλπιστη αναρρίχηση του στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα και επειδή γνωρίζουν «τι εστίν Νίκος» δεν εκπλήσσονται για την επικινδυνότητα του ανδρός όπως απορρέει από τις αβασάνιστες πρωτοβουλίες του και ενδόμυχα εύχονται «και μη χειρότερα».

mignatiou.com