Καβγάς στον βούρκο

Το Ποντίκι

του Δημήτρη Μηλάκα

Στις προεκλογικές περιόδους οι εντάσεις, οι υπερβολές, ακόµη και τα ψέµατα, αποτελούν συνήθη πρακτική, και όχι µόνο στην Ελ­λάδα. Άλλωστε µετά την αποµάκρυνση εκ της κάλπης - παντού στον κόσµο - ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Στην προκειµένη πε­ρίπτωση, ωστόσο, το «λάθος» έχει γίνει ήδη πριν στηθούν οι κάλ­πες: το τρίτο µνηµόνιο αποτελεί τον κοινό πολιτικό παρονοµαστή ο οποίος ισοπεδώνει τις όποιες ιδεολογικές διαφοροποιήσεις μετα­ξύ των κοµµάτων που το ψήφισαν και ειδικά αυτών (ΣΥΡΙΖΑ - Ν.∆.) που διεκδικούν τη νίκη.

Θα μπορούσε, µε άλλα λόγια, να υποστηρίξει κάποιος ότι οι δύο µεγαλύτερες - αυτήν την περίοδο - πολιτικές δυνάµεις της χώρας (συνεπικουρούµενες από τις µικρότερες τσόντες του «ευρωµονόδροµου») µε την ψήφιση του τρίτου µνηµονίου έχουν ήδη συλλη­φθεί να συµφωνούν, και µάλιστα ενυπογράφως, όχι µόνο για την πορεία που θα ακολουθήσει η χώρα, αλλά και για τον τρόπο µε τον οποίο θα υλοποιηθεί αυτή η πορεία εξόδου από τον βάλτο της κα­ταστροφής προς τις λεωφόρους της ευηµερίας...

Από τη στιγμή, λοιπόν, που «Αριστερά» και «∆εξιά» συνωστίζονται και αναζητούν ισορροπίες και ψήφους στις ολισθηρές πρόνοιες του τρίτου µνηµονίου, είναι αναµενόµενες οι µεταξύ τους εντάσεις και ο εκνευρισµός, καθώς το µόνο που µένει να αποδείξουν στους ψηφοφόρους που αναζητούν είναι η ικανότητά τους να το εφαρ­µόσουν µε τις λιγότερες δυνατές συνέπειες.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο ικανότερος να υλοποιήσει µια ακόµη λεό­ντειο - υπέρ των δανειστών - συµφωνία; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊµαράκης; Η «Αριστερά» που ωρίµασε ή η «∆εξιά» που δεν ξεχνά τα λαϊκά της χαρακτηριστικά;

Καθώς το πολιτικό - ιδεολογικό περιεχόµενο µιας αντιπαράθεσης, µεταξύ «Αριστεράς» και «∆εξιάς» στην προκειµένη περίπτωση, έχει υπονοµευτεί απόλυτα, δεν θα πρέπει να αποκλείσουµε ότι, παρά την κλιµάκωση των φραστικών εντάσεων και των λεκτικών υπερ­βολών, στο τέλος της µέρας, µετά το αποτέλεσµα των εκλογών, η «ιστορική συνύπαρξη» για το «καλό - βεβαίως, βεβαίως - και τη σωτηρία της πατρίδος» να αποτελεί µια πολύ πιθανή εκδοχή. Μια εκδοχή η οποία μάλιστα εξ αντικειµένου µπορεί να γίνει αναγκα­στική, καθώς η πιθανότητα επαναληπτικών εκλογών είναι ανύπαρ­κτη.

Σε μια τέτοια περίπτωση είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστηµα της χώρας εξάντλησε τα όριά του και η επιβίωση και αναπαραγωγή του θα εξαρτηθεί µόνο από το αν η εφαρµογή του τρίτου µνηµονί­ου θα πετύχει να βγάλει τη χώρα από τον βούρκο. Σε διαφορετική περίπτωση...

«Η αγάπη θέλει δύο για να ζεσταθεί» λέει το λαϊκόν άσµα, το οποίο κάποτε θα ταίριαζε γάντι στη φωτογραφία. «Αγά­πη που ’γινες δίκοπο µαχαίρι» λέει το άλλο άσµα, το πιο λυπητερό, που µάλλον ταιριάζει πολύ περισσότερο σήµε­ρα στους πρωταγωνιστές αυτού του στιγµιοτύπου. Από τις αγκαλιές στη σύγκρουση, στη διάσπαση, στους χωριστούς δρόµους. Η αγάπη αποδείχθηκε εύθραυστη. Το µνηµόνιο έγινε το δίκοπο µαχαίρι του τραγουδιού. Για να φτάσουµε πλέον στο «Περασµένες µου αγάπες, όνει­ρα που σβήσατε» - µαζί µε την πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς. Άντε να δούµε τώρα ποιο άσµα θα ταιριάζει μετά τις εκλογές...