Ο Μεϊμαράκης δεν θα είναι προσωρινός πρόεδρος

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Ο Σαμαράς όρισε τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη αντιπρόεδρο ακριβώς πριν υπογράψει την παραίτησή του, ώστε να τον αναπληρώσει αυτόματα βάσει του καταστατικού. Κριτήριο του Σαμαρά ήταν να τον αντικαταστήσει το λιγότερο επιθετικό προς αυτόν πρόσωπο.

Ασφαλώς ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης δεν έγινε πρόεδρος της ΝΔ για να προετοιμάσει την εκλογή του επόμενου αρχηγού. Σκοπός του είναι να συνενώσει την κατακερματισμένη παράταση και να αποκαταστήσει τη συνοχή της. Άλλωστε έμεινε μακρυά από τη γενικευμένη αμφισβήτηση του Σαμαρά όπως και από τη μάχη της διαδοχής του, ώστε να λειτουργεί σήμερα ως κοινός παρονομαστής. Τελικός σκοπός του είναι η ανάδειξή του σε μόνιμο αρχηγό, και σε αυτήν την κατεύθυνση ζήτησε την εμπιστοσύνη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ, μη αρκούμενος σε μία αυτόματη εκ του καταστατικού μεταβατική προεδρία.

Είναι επίσης φανερό ότι ο Μεϊμαράκης δεν σκοπεύει να ακολουθήσει την έξαλλα αντιπολιτευτική-και ατελέσφορη όπως αποδείχθηκε- τακτική του Σαμαρά. Θα επιχειρήσει να συμβάλει, εν όψει πρωτοφανούς κρίσης, σε μία εθνική συνεννόηση και σε μία κοινά αποδεκτή επίλυση της κρίσης. Άλλωστε τι άλλο μπορεί να κάνει, όταν η χώρα βρίσκεται στο κρισιμότερο σημείο μετά το 1974. 

Το πρόβλημα, όμως, του Μεϊμαράκη, όπως και οποιουδήποτε άλλου ηγετικού στελέχους της διαρκώς συρρικνούμενης και ξεπερασμένης από τα δραματικά γεγονότα ΝΔ, είναι ότι το εκλογικό σώμα έχει απορρίψει το πολιτικό σκηνικό της Μεταπολίτευσης, τα πρόσωπα, την νοοτροπία, τις αξίες και τις πρακτικές. Έχει απορρίψει το σύστημα διακυβέρνησης, τις πελατειακές δομές, το στείρο «κομματικό πατριωτισμό», την οικογενειοκρατία, την ευνοιοκρατία. 

Ο Μεϊμαράκης είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπερβεί τις ισορροπίες και τους συσχετισμούς από τους οποίους και ο ίδιος προέκυψε. Παλαιές φιλίες και συμμαχίες, σχέσεις που έχουν σφυρηλατηθεί από τη δεκαετία του ’80, νοοτροπίες δεκαετιών, δίκτυα γνωριμιών και κυρίως διαμορφωμένες νοοτροπίες και αντανακλαστικά, αποτελούν τροχοπέδη για οποιαδήποτε σοβαρή ανανέωση όχι μόνον σε επίπεδο στελεχών αλλά και σε επίπεδο αντιλήψεων. 

Οι διάφοροι κομματικοί παράγοντες δεν θα δώσουν μεθαύριο την κομματική τους στήριξη σε μία έστω προσωρινή προεδρία Μεϊμαράκη, για να τεθούν στη συνέχεια στο περιθώριο από μία νέα γενιά πολιτευτών. Οποιαδήποτε «εισαγωγή» νέων προσώπων και αν επιχειρήσει ο Μεϊμαράκης, θα αντιμετωπιστεί με καχυποψία από τα κομματικά στελέχη, τα οποία με ύφος «παλιού» (τρομάρα τους!), θα παλέψουν λυσσαλέα να βραχυκυκλώσουν και να περιθωριοποιήσουν ο,τιδήποτε νέο. Επομένως η κραυγή απόγνωσης του προέδρου της ΟΝΝΕΔ, το βράδυ της ήττας στο δημοψήφισμα, ότι «πρέπει η παλαιά γενιά να αποχωρήσει» ηχεί δραματική αλλά ατελέσφορη.

Ο Μεϊμαράκης είναι σάρκα από τη σάρκα του κομματικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, εκπρόσωπος του κομματικού κατεστημένου και της κομματικής παράδοσης. Αυτό θα ήταν πλεονέκτημα προ δεκαετίας ή πενταετίας αλλά όχι τώρα. Όσο συναινετικά και αν πολιτευτεί, έχει απέναντί του –όπως και η Φώφη και ο Σταύρος Θεοδωράκης και όλο το μνημονιακό μπλοκ– μία παράταξη με εντελώς νέα (και στην ηλικία και στην πολιτική) πρόσωπα.

Τώρα η χώρα χρειάζεται νέα σχήματα, που να εκφράσουν την Δεξιά και το Κέντρο, διότι στην Αριστερά η ανανέωση ήδη έχει επέλθει.

* Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)