ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Δημήτρη Νανούρη
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε ένα παράξενο αγρόκτημα σε έναν τόπο άγονο, δυσπρόσιτο, γεμάτο βουνά και βραχώδεις λόφους, γνωστό ως φάρμα του Τζόουνς και της Κώσταινας, εις ανάμνησιν του ιδρυτή και της συζύγου του. Βρισκόταν στη νοτιοανατολική, ηφαιστειογενή και εκρηκτική, εσχατιά της Ευρώπης, που, ως εκ τούτου, ονομαζόταν Βολκάνια. Τριακόσιες ημέρες τον χρόνο τη ζέσταινε ένας υπέρλαμπρος ήλιος. Τα ηπειρωτικά και τα εκατοντάδες νησιά της σχημάτιζαν περιμετρικά δαντελωτές ακτές μυριάδων χιλιομέτρων. Στις ελάχιστες πεδιάδες ευδοκιμούσε ένα και μοναδικό φυτό, με καρπό νοστιμότατο όσο και αινιγματικό. Δεκάδες γρίφοι πάσχιζαν να τον περιγράψουν.
Υπογράμμιζε ο καθένας ορισμένα μόνο από τα χαρακτηριστικά του. «Πράσινος πύργος, κόκκινα σπιτάκια, που τα κατοικούν μαύρα αραπάκια» επί παραδείγματι. «Είναι μπάλα πράσινη, που εντός της κοκκινίζει και σε μεγάλους και μικρούς δροσιά πολλή χαρίζει» επέμενε έτερος. «Γούρνα μου πελεκητή, μαρμαρένια και χυτή, μαύρα τα ψαράκια σου μες στο κρύο σου ζουμί» προσδιόριζε τρίτος. «Εξω πράσινο με ρίγες, μέσα κόκκινο φωτιά, τρώγεται χωρίς τις φλοίδες και κουκούτσια έχει πολλά» τέταρτος. Γενικώς ο ένας έλεγε το μακρύ του κι ο άλλος το κοντό του· ό,τι κατέβαζε η γκλάβα τους.
Θεόμουρλα και ανυπότακτα τα ζώα της φάρμας, λιάζονταν ολημερίς στην αμμουδιά, καταναλώνοντας την εξωτική παραγωγή της και φτύνοντας τα κουκούτσια Δεξιά κι Αριστερά. Υδροπέπων βαφτίστηκε το σπάνιο φρούτο από τα αρχαιότερα και σοφότερα. Τα νεότερα δανείστηκαν το τουρκικό συνώνυμο και το αποκαλούσαν καρπούζι. Οι ενωμένοι κτηματίες της ευρύτερης περιοχής, ωστόσο, δυσανασχετούσαν με την προκλητική συνήθεια των γειτόνων τους κι επειδή στα ανήλιαγα εδάφη τους δεν φύτρωνε ούτε μια καρπουζιά, αποφάσισαν να τα ταράξουν στην καρπαζιά. Αφότου, μάλιστα, στο ράντσο της Γουρουμανίας κυριάρχησαν το χοντρόπετσο χοιρίδιο Μέρκελ και ο κάπρος Σόιμπλε, οι σφαλιάρες έπεφταν βροχή.
Ονοματίστηκαν μνημόνιο, για να μείνουν εσαεί χαραγμένες στη μνήμη, ακόμα και των ερχόμενων γενεών. Συνοδεύονταν δε από ταπεινωτικούς όρους, σύμφωνα με τους οποίους όλες οι παραλίες και τα καρπούζια θα περνούσαν στην κυριότητα ξένων φυτειών. Αλλαξαν και τη φίρμα της φάρμας. Απ’ τη ζήλια και την ψώρα τους την είπαν Ψωροκώσταινα. Φόρεσαν στα σκυλιά της ροζ γραβάτες, σαν τιρμπουσόν, σε ένδειξη υποταγής στη Γουρουμανία, κι έστειλαν τρεις αιμοσταγείς λύκους να περιφρουρήσουν τη συνθήκη.
Σ‘ ένα αστραφτερό, νεαρό πρόβατο στήριξαν τις ελπίδες τους τα ταλαίπωρα ζώα των Τζόουνς. Ο Ναπολέων Τζίφρας δεν θα ‘βαζε οπουδήποτε την υπογραφή του. Εταξε ότι θα τους γλιτώσει απ’ τα δεινά και με τον άσκαυλό του θα χορέψει τα γουρούνια σαν κοκόρια στο ταψί. Αρκεί να τον αφήσουν να διαπραγματευτεί. «Πρώτη φορά περιστερά» ήταν το σύνθημά του. Εμεινε μήνες στο χοιροστάσιο, ζητώντας πίσω τα απολεσθέντα καρπούζια. Επέστρεψε με τη φάρμα επί σφαγήν, αλλά ικανοποιημένος, αφού κατόρθωσε να μετονομάσει την μπούφλα και την κατραπακιά σε ΦάΠΑ, να πει το κτήμα Φοροκώσταινα και να μη βάλει λαιμοδέτη. Δεν είναι και λίγο. Εστειλε από ‘κεί που ‘ρθαν τους συντρόφους που διαφώνησαν κι έκανε κολεγιά με τους σκύλους. Μολαταύτα η κουκουβάγια του Μαξίμου παρατηρεί στα οπίσθιά του τη γουρουνοουρά και στη φάτσα του μια ροδαλή, πλακουτσωτή μουσούδα. Α ρε Οργουελ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου