Το βασικό πολιτικό συμπέρασμα από την συμφωνία

kontranews

του Μελέτη Μελετόπουλου

Το τρομακτικό crash-test που υπέστη η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς ωρίμασε πολιτικά την Αριστερά. Την έβγαλε από τον κόσμο της ουτοπίας και των θεωρητικών συζητήσεων, όπου ζούσε για δεκαετίες. 

Την έφερε σε επαφή με την διεθνή πραγματικότητα, τον κυνισμό των ισχυρών, τα πλαστικά χαμόγελα που δεν σημαίνουν τίποτε ή σημαίνουν σκληρότητα, τα αμείλικτα οικονομικά μεγέθη, την υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, τις προκλήσεις και τις ευκαιρίες ενός μικρού κράτους με μεγάλη γεωπολιτική σημασία.

Η κρίση που ζήσαμε έδειξε στην ελληνική αριστερά ότι ο ευρωπαϊκός νότος δεν είναι εύκολα διατεθειμένος να συγκρουσθεί με τον ισχυρό βορρά χάριν των κοινών μεσογειακών συντεταγμένων του με την Ελλάδα, αλλά επίσης ότι η Γαλλία παραμένει ένας μεγάλος, ένας διαχρονικός και πραγματικός φίλος της χώρας μας. Την δίδαξε ότι οι διεθνείς συσχετισμοί δεν αλλάζουν με μερικές επισκέψεις στην Μόσχα, ότι η Ρωσία δεν είναι διατεθειμένη να ανατρέψει την παγκόσμια πολιτική γεωγραφία που ορίστηκε στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου στην Γιάλτα, και ότι οι ΗΠΑ παρενέβησαν υπέρ της Ελλάδος διότι ενδιαφέρονται ζωηρά για την ευταξία στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία η χώρα μας κατέχει κρίσιμη γεωστρατηγική θέση. 

Η Αριστερά έμαθε να διαπραγματεύεται, να πληρώνει πολιτικό κόστος, να διασπάται επί του πραγματικού και όχι επί  του φαντασιώδους, να κερδίζει εκλογές, να σχηματίζει συμμαχικές κυβερνήσεις με μη συγγενείς δυνάμεις, να απευθύνει διαγγέλματα στον ελληνικό λαό, να διεξάγει δημοψηφίσματα, να αντιμετωπίζει κρίσεις. Συνειδητοποίησε τι σημαίνει δημόσιο χρέος, τοκοχρεωλύσια, ΔΝΤ και διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, να επικοινωνεί με αγέλαστους τραπεζίτες που όμως μπορούν να σώσουν την παρτίδα, όπως ο Ντράγκι που ακλόνητος από τις γερμανικές λοιδωρίες συνέχιζε να τροφοδοτεί με ELA τις ελληνικές τράπεζες όσο συνεχιζόταν η διαπραγμάτευση.

Όλα αυτά υπήρξαν για την Αριστερά η πολύτιμη εμπειρία που δεν θέλησε να αποκτήσει μεταπολεμικά, αποφασίζοντας το 1946 να απόσχει από τις εκλογές και να ακολουθήσει την οδό της μετωπικής σύγκρουσης. Τότε, είχε την ευκαιρία να αποκτήσει κοινοβουλευτική υπόσταση και να ασκήσει ενδεχομένως και τη διακυβέρνηση, όπως έγινε στην Ιταλία, στην Γαλλία και στην Μεγάλη Βρετανία. Αλλά τα «αν» δεν υπάρχουν στην Ιστορία, η ελληνική αριστερά απομονώθηκε για δεκαετίες και ήρθε το 2015 η στιγμή που, λόγω της ελληνικής κρίσης βρέθηκε, χωρίς καν να καταλάβει πώς, στην εξουσία.

Αυτό το εξαιρετικό επίτευγμα μεταμόρφωσε την Αριστερά από περιθωριακό τιμητή του καπιταλισμού σε κεντρικό και εθνικό πολιτικό παίκτη, και αυτό ασφαλώς της προσδίδει και την ανάλογη ευθύνη για τις πράξεις της, που δεν αφορούν πιά μόνον την ίδια αλλά το μέλλον της κοινωνίας μας.