Αν ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. υποστείλουν τις σημαίες...*

Το Ποντίκι

του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο επιδιωκώμενος «έντιμος συμβιβασμός» μοιάζει δύσκολος, όμως η κυβέρνηση τον θέλει διακαώς. Πέρα από τους προφανείς αυτονόητους λόγους – τη ρευστότητα και τη δυνατότητα να κυβερνήσει με όσο το δυνατόν λιγότερα εμπόδια –, ένα άλλο μεγάλο στοίχημα είναι ανοιχτό και θα παιχτεί μετά το κλείσιμο και της μεγάλης, μεσοπρόθεσμης συμφωνίας.

 

Από καιρό, στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επισημαίνουν ότι «έχουμε την κυβέρνηση, αλλά πρέπει να κερδίσουμε και την εξουσία». Αυτό σημαίνει – θα το καταλάβουμε ευκολότερα βλέποντας τι επικρατεί στην ενημέρωση, στα δημόσια έργα, στην Τράπεζα της Ελλάδος κ.λπ. – ότι η κυβέρνηση αισθάνεται πως είναι «μόνη εναντίον όλων».

 

Αυτή η αίσθηση έγινε εντονότερη αφότου δήλωσε διατεθειμένη να συγκρουστεί με το περιγραφόμενο – και από τους δανειστές – ως «αμαρτωλό τρίγωνο», το οποίο ορίζουν τα παραδοσιακά «αφεντικά» του πολιτικού συστήματος, οι ολιγάρχες της επιχειρηματικότητας και των ΜΜΕ και οι τράπεζες.

 

Η απάντηση που διαφαίνεται ότι θέλει να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το «τρίγωνο» περνάει αναγκαστικά μέσα από τη δημιουργία ενός ισχυρού, συμπαγούς – και εναλλακτικού προς τους ανωτέρω – συστήματος εξουσίας. Στο κυβερνών κόμμα αυτή η προτεραιότητα θεωρείται δεδομένη, ωστόσο η πρώτη προϋπόθεση είναι η κυβέρνηση να σταθεί όρθια και οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛΛ. να στηρίξουν τη συμφωνία στη Βουλή, όταν έλθει η ώρα.

 

Προφανώς η κυβέρνηση δεν πρόκειται να μακροημερεύσει αν τα δύο κόμματα υποστούν κρίσιμες απώλειες – ακόμη και αν βρεθούν στηρίγματα σε βουλευτές άλλων κομμάτων. Σε αυτή δε την τελευταία περίπτωση θα αναγκαστεί να παραχωρήσει μέρος της εξουσίας σε όσους τη στηρίξουν, επομένως θα θολώσει και η στρατηγική «σύγκρουσης με τους ολιγάρχες» – στον βαθμό που αποδεχόμαστε ότι αυτή η πρόθεση είναι ειλικρινής.

 

Ακόμη περισσότερο, είναι προφανές ότι η διαπραγμάτευση δεν τελειώνει ούτε με το κλείσιμο της μεγάλης, μεσοπρόθεσμης συμφωνίας. Αντιθέτως, θα συνεχιστεί καθ’ όλη τη διάρκειά της και θα κρίνει πολλά περισσότερα απ’ όσα θα κριθούν τώρα. Αναπτυξιακή πολιτική, παραγωγική ανασυγκρότηση, συγκρούσεις με συμφέροντα, κατεύθυνση του πολιτικού συστήματος, ανασυγκρότηση του κράτους και των θεσμών είναι τα σημαντικότερα πεδία των μεγάλων συγκρούσεων που χρειάζεται η χώρα.

 

Εάν αυτή είναι η ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛΛ., εάν τη θεωρούν αδιαπραγμάτευτη, τότε δεν έχουν πολλές επιλογές. Ακόμη και αν χρειαστεί μια γενναία αναδίπλωση προκειμένου να προστατευθούν τα μείζονα. Σε αντίθετη περίπτωση, θα υποχρεωθούν να υποστείλουν τις σημαίες και η κοινωνία θα περάσει στον επόμενο. Ούτως ή άλλως η φύση και η πολιτική απεχθάνονται το κενό...

* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1864 στις 14-05-2015