Η Ελλάδα ανάμεσα στις μυλόπετρες του ΔΝΤ και της Ευρωζώνης

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Το ΔΝΤ θεωρεί ότι η Ελλάδα θα έχει το 2015 πρωτογενές έλλειμμα 1,5% του ΑΕΠ, αντί για πρωτογενές πλεόνασμα 3% που έθεσαν ως στόχο οι «θεσμοί». Επομένως, σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, το ελληνικό χρέος δεν είναι πλέον βιώσιμο, δηλαδή είναι τόσο μεγάλο που είναι αδύνατον να αποπληρωθεί εις τον αιώνα τον άπαντα. Η μόνη λύση είναι η μερική διαγραφή του («κούρεμα»), που να το καταστήσει αποπληρωτέο. Αν οι δανειστές αρνούνται να χάσουν τα δανεικά που έδωσαν, τότε-σύμφωνα με την ανάλυση του ΔΝΤ- πρέπει να υπάρξουν σκληρά μέτρα ύψους 5 δις.

Η δεύτερη «εναλλακτική» λύση που εισηγείται το ΔΝΤ απειλεί να τινάξει στον αέρα την διαπραγμάτευση, κάτι που πιθανόν να επιδιώκει το ΔΝΤ, ώστε στην συνέχεια να οδηγηθούμε σε χρεωκοπία και αναγκαστική διαγραφή του χρέους (αλλά με βαρύτατες συνέπειες, καθώς θα ακολουθήσει υπαγωγή της χώρας σε καθεστώς εκκαθάρισης, επιβολή Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου πολύ βαρύτερου από την τρόικα, εκποίηση περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους κλπ.). 

Η ελληνική κυβέρνηση οπωσδήποτε δεν μπορεί να δεχθεί μέτρα 5 δις, που θα προκαλέσουν κοινωνική έκρηξη μπροστά στη οποία οι «Αγανακτισμένοι» του 2011 θα μοιάζουν εφηβικό πάρτι. Από την άλλη, οι δανειστές μας (κράτη και ιδιώτες) δεν είναι διατεθειμένοι να διαγράψουν έστω και μέρος του χρέους. Κοινή γνώμη, κοινοβούλια, κυβερνήσεις, αρνούνται κάθε σχετική συζήτηση, και θεωρούν ότι η κυβέρνηση ειδικού σκοπού του Λ. Παπαδήμα εξάντλησε τα όρια διαγραφής του ελληνικού χρέους με το PSI.

Επομένως προκύπτει πραγματικό και επικίνδυνο αδιέξοδο, μπροστά στο οποίο πρέπει να ληφθούν επώδυνες αποφάσεις, με μόνο κριτήριο το συμφέρον του ελληνικού λαού. Ασφαλώς η απόφαση που θα ληφθεί από ελληνικής πλευράς πρέπει να είναι θεσμική, δηλαδή να κινηθεί στα πλαίσια της διεθνούς εμπειρίας και των διατάξεων του διεθνούς πτωχευτικού δικαίου, ώστε να μην αμφισβητηθεί νομικά και η χώρα μπλέξει σε ατέρμονες νομικές περιπέτειες.  

Επομένως, οι δυνατότητες που  πρέπει να εξετάσει η ελληνική πλευρά είναι α. ο υπολογισμός και η διαγραφή του λεγόμενου «επαχθούς» ποσοστού του χρέους, β. η αναστολή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων για συγκεκριμένο διάστημα (π.χ. πενταετία), γ. η αίτηση αναπτυξιακής βοήθειας από την Παγκόσμια Τράπεζα και πιθανώς άλλους διεθνείς οικονομικούς θεσμούς και η παροχή σχετικής τεχνογνωσίας από τον ΟΟΣΑ, δ. η άμεση πραγματοποίηση εις βάθος μεταρρυθμίσεων και παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα καταστήσουν το ελληνικό κράτος δημοσιονομικά βιώσιμο.

Αν αυτά θα γίνουν εντός ή εκτός της ευρωζώνης, να μας επιτρέψουν οι αναγνώστες να το θεωρήσουμε όχι αμελητέο αλλά δεύτερο θέμα στην σειρά προτεραιότητας.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Διευθυντής της Νέας Πολιτικής)