analyst
 |
| Οι Πολίτες οφείλουν να τοποθετηθούν είτε υπέρ της πολιτικής των μνημονίων, είτε υπέρ της στάσης πληρωμών, υπό την προϋπόθεση πως η κυβέρνηση θα έχει λάβει τα απαραίτητα μέτρα – φυσικά εντός της Ευρωζώνης και εάν διαφωνούν οι δανειστές |
«Ευρώ πάση θυσία;», ρωτιούνται οι Πολίτες στις δημοσκοπήσεις, αδυνατώντας προφανώς να συνειδητοποιήσουν το νόημα της μικρής αυτής φράσης – εύλογα βέβαια, αφού έχουν κάνει ήδη χιλιάδες θυσίες τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία τους τοποθετείται σταθερά υπέρ του κοινού νομίσματος.
Εμείς, από επιστημονικής πλευράς, αδυνατούμε επίσης να κατανοήσουμε το νόημα της παραπάνω ερώτησης – αφενός μεν λόγω του ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στο ευρώ (ανάλυση), αφετέρου επειδή η εναλλακτική επιλογή, η έξοδος από το ευρώ, είναι ταυτόσημη με τη «συλλογική αυτοκτονία», την οποία υποθέτουμε ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα επιθυμούσε.
Περαιτέρω, δεν θα επεκταθούμε στο γιατί η επιλογή της εξόδου είναι «αυτοκτονική», όσον αφορά μία χώρα υπερχρεωμένη, με εντελώς κατεστραμμένο τον παραγωγικό της ιστό, με εκατομμύρια ανέργους κοκ. – αφού έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο θέμα (άρθρο), έχοντας επί πλέον τονίσει πως η Ελλάδα μπορεί να χρεοκοπήσει εντός της Ευρωζώνης, χωρίς να υποχρεωθεί να την εγκαταλείψει (ανάλυση).
Όσον αφορά δε την ίδια την Ευρωζώνη, δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, σχετικά με την καταστροφή που θα προκαλούσε τυχόν έξοδος κάποιας χώρας της – μία καταστροφή που θα απειλούσε το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ειδικά επειδή νοσεί βαριά, ευρισκόμενο στα όρια του κραχ.
Συνεχίζοντας, θα ρωτούσε ίσως κανείς εάν η Ελλάδα μπορεί να παραμείνει στην Ευρωζώνη, στην περίπτωση που η ΕΚΤ, με την ψυχρότητα, με την έλλειψη αλληλεγγύης και με τον κυνισμό που τη διακρίνει, σταματούσε την παροχή ρευστότητας προς τις ελληνικές τράπεζες – ακολουθώντας ως συνήθως τις εντολές της καγκελαρίου.
Η απάντηση είναι θετική, εάν η κυβέρνηση της χώρας προστατεύσει, ως οφείλει, το χρηματοπιστωτικό μας σύστημα – το οποίο έτσι και αλλιώς ανήκει στο δημόσιο, μετά τη διάσωση του από το ΤΧΣ και τα 48 δις € που διέθεσαν οι φορολογούμενοι, οπότε το κράτος έχει κάθε λόγο να το διατηρήσει βιώσιμο, με κάθε θυσία.
Για να το επιτύχει η κυβέρνηση, έχει όλα τα μέσα στη διάθεση της – όπως, για παράδειγμα, την επιβολή ελέγχων στην ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων (η οποία απαγορεύεται μεν από την ΕΕ αλλά έχει ήδη εφαρμοσθεί στην περίπτωση της Κύπρου, οπότε δεν μπορεί να μας την αρνηθεί η ΕΚΤ), τον περιορισμό των αναλήψεων, μία επόμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, ακόμη και αν χρειαστεί να μετατραπεί για κάποιο χρονικό διάστημα ένα μικρό μέρος των καταθέσεων σε μετοχές κλπ.
Εάν λοιπόν διατηρηθεί ανέπαφο το τραπεζικό σύστημα, η εξασφάλιση της ρευστότητας της ιδιωτικής οικονομίας είναι δεδομένη – τονίζοντας ακόμη μία φορά πως τα περισσότερα χρήματα δημιουργούνται από τις εμπορικές τράπεζες, κυριολεκτικά από το πουθενά (για κάθε 100 € δανείου χρειάζονται μόλις 1 € εγγύηση στην ΕΚΤ).
Η πιστωτική στενότητα που διαπιστώνεται τώρα, δεν οφείλεται στην αδυναμία δανεισμού της πραγματικής οικονομίας εκ μέρους των τραπεζών, αλλά στην έλλειψη αξιόχρεων οφειλετών (άρθρο) – ως αποτέλεσμα της εγκληματικής πολιτικής των μνημονίων.
Επομένως, το βασικό πρόβλημα της χώρας είναι η χρηματοδότηση του δημοσίου η οποία, εφόσον υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα, χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την εξόφληση των τοκοχρεολυσίων– για την ανακύκλωση δηλαδή των παλαιών χρεών.
Αναλυτικότερα, επειδή η χώρα δεν μπορεί να δανεισθεί από τις αγορές, ενώ η Τρόικα έχει σταματήσει την εκταμίευση των συμφωνηθέντων δόσεων από τον περασμένο Αύγουστο, χρησιμοποιούνται αφενός μεν τα χρήματα των τραπεζών (έντοκα γραμμάτια, T-Bills), αφετέρου των λοιπών κρατικών οργανισμών (καταναγκαστικά μέτρα), για την ανακύκλωση των παλαιών χρεών – ενώ καθυστερούνται όλες οι πληρωμές του κράτους στο εσωτερικό (εσωτερική χρεοκοπία).
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, έχει δυστυχώς στερέψει η οικονομία από μετρητά, η ύφεση επέστρεψε, τα έσοδα του δημοσίου μειώθηκαν, δημιουργήθηκε ένα πολύ μεγαλύτερο χρηματοδοτικό κενό κοκ. – ενώ οι τράπεζες αντιμετωπίζουν ένα επί πλέον πρόβλημα από τις εκροές καταθέσεων, αναγκαζόμενες να το επιλύουν με τη βοήθεια του ELA (άρθρο) και τη συνεχώς μεγαλύτερη εξάρτηση τους από την ΕΚΤ.
Στα πλαίσια αυτά, για να τεθεί τέλος στο παραπάνω μαρτύριο, δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη στάση πληρωμών προς το εξωτερικό – η οποία θα έπρεπε να είναι δυστυχώς μονομερής, εάν η τρόικα συνεχίσει να αρνείται τη χρηματοδότηση της χώρας επιμένοντας σε νέα μνημόνια, καθώς επίσης εάν δεν επιτευχθεί μία συμφωνία διαγραφής χρεών με τους δανειστές (άρθρο).
Θεωρούμε δε πως η μοναδική προεκλογική δέσμευση που οφείλει να σεβαστεί η κυβέρνηση, είναι η επιδίωξη της διαγραφής χρέους – χωρίς την οποία δεν υπάρχει καθόλου μέλλον για την Ελλάδα.
Όσον αφορά τις υπόλοιπες δεσμεύσεις της, ασφαλώς όλοι οι Έλληνες γνώριζαν πως δεν ήταν εφαρμόσιμες, χωρίς τη διαγραφή – αφού μία χρεοκοπημένη χώρα, όπως μία επιχείρηση, δεν μπορεί να αυξάνει τους μισθούς των υπαλλήλων της, να τους παρέχει μεγαλύτερες συντάξεις, να μην απολύει προσωπικό ή να προσλαμβάνει νέους εργαζομένους.
Συνεχίζοντας, όταν οι Έλληνες αναφέρονται σε ρήξη (ανάλυση), την οποία εύλογα δεν επιθυμεί κανείς, αλλά είναι ίσως αναγκαία, δεν εννοούν προφανώς την έξοδο από το ευρώ - αλλά απλούστατα:
(α) είτε το τέλος του εκ προμελέτης εγκλήματος των μνημονίων (ανάλυση), με την επίτευξη συμφωνίας διαγραφής μέρους των χρεών με τους δανειστές (ουσιαστικής όχι τεχνητής),
(β) είτε τη μονομερή στάση πληρωμών, φυσικά εντός του ευρώ, αφού έχει προηγηθεί η απαραίτητη προετοιμασία εκ μέρους της κυβέρνησης (θωράκιση των τραπεζών κλπ.) – έτσι ώστε να ακολουθήσουν αργότερα συζητήσεις με τους δανειστές, για τη διαγραφή μέρους των χρεών.
Αυτό θα ήταν εύλογα το ερώτημα ενός ενδεχόμενου δημοψηφίσματος, το οποίο δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται αρνητικά από κανέναν – αφού μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορούν να εκφραστούν συλλογικά οι Πολίτες, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα το συμφέρον τους, καθώς επίσης τι είναι διατεθειμένοι οι ίδιοι να υποστούν, για να πετύχουν το στόχο τους.
Φυσικά προηγείται η λεπτομερής ενημέρωση τους, από όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου, καθώς επίσης η προπαρασκευή της κυβέρνησης – χωρίς την οποία θα επρόκειτο ξανά για μία αυτοκτονική ενέργεια.
Εάν λοιπόν παρ’ ελπίδα η σημερινή κυβέρνηση δεν σεβαστεί με τη σειρά της τους Έλληνες Πολίτες, όπως έκανε η προηγούμενη, προσπαθώντας να τους πείσει πως οι νέοι φόροι είναι απαραίτητοι, πως ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον ληφθεί απόφαση για το χρέος εάν παραμείνουν δουλικά υποταγμένοι στη Γερμανία,
πως η συμφωνία που θα πετύχει δεν έχει δήθεν σχέση με τα μνημόνια του παρελθόντος, πως θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη, πως δεν χρειάζεται η ονομαστική διαγραφή του χρέους, πως ένα δημοψήφισμα θα ήταν συνώνυμο με το «Ευρώ ή Δραχμή» κοκ., τότε το έγκλημα θα συνεχιζόταν, ενώ θα ήταν πολύ πιο στυγνό από το προηγούμενο - κάτι που δεν πιστεύουμε πως θα συμβεί, αφού θα επρόκειτο για μία άκρως ενδοτική ενέργεια, με θανατηφόρες συνέπειες για την Ελλάδα.
Μπορεί φυσικά να κάνουμε μεγάλο λάθος, να μην συμβαίνει κάτι τέτοιο και να είναι πραγματικά τα μνημόνια, η λεηλασία, η περαιτέρω εξαθλίωση και οι νέοι φόροι η καλύτερη λύση - όπως ισχυριζόταν η προηγούμενη κυβέρνηση, συνεχίζοντας να μένει πιστή στις θέσεις της.
Αυτή είναι όμως η άποψη μας, θεωρώντας υποχρέωση μας να την εκφράζουμε, κάτω από τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί – ενώ απευθυνόμαστε σε σκεπτόμενους Πολίτες, οι οποίοι «διυλίζουν» τα κείμενα που διαβάζουν, κρίνοντας οι ίδιοι την ορθότητα τους ή μη.
Υστερόγραφο: Έχουμε την εντύπωση πως η Γερμανία, ιδίως δε το τοκογλυφικό σύστημα που υπηρετεί έμμισθα το «ευρωπαϊκό ιερατείο», θα κάνει ότι μπορεί για να αποφύγει τυχόν δημοψήφισμα κάποιας χώρας - το οποίο θα έδινε δημοκρατικά τον τελευταίο λόγο στους Πολίτες της.
Ενδεχομένως λοιπόν να αποτελεί ένα ακόμη όπλο της κυβέρνησης, έτσι ώστε να καταφέρει να επιτύχει το βασικό στόχο της, χωρίς να απαιτηθεί ρήξη: την απελευθέρωση της χώρας από το ζυγό των δανειστών της, μέσω της διαγραφής χρέους, έτσι ώστε να μπορέσει να εξυγιανθεί - λαμβάνοντας φυσικά όλα όσα μέτρα απαιτούνται για να πάψουν να υπάρχουν ελλείμματα και να μην αυξάνεται στο εξής το χρέος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου