Η Νέα Πολιτική
του Κωνσταντίνου Κόλμερ
Η Ελλάς κατήντησε μεταπολιτευτικώς ένα «αποτυχημένο κράτος» (Failed State). Mία χώρα η οποία είχε νικήσει την Ιταλία στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και εις «τρείς γύρους» την ξενοκίνητο κομμουνιστική επιβουλή κατά της Μακεδονίας μας (1944-1949), και που επέτυχεν αξιοζήλευτη οικονομικήν ανάπτυξιν, από του έτους 1952 μέχρι του 1973 (μ.ό.: 6%), υπέστη μίαν άνευ προηγουμένου ηθική και υλική πανωλεθρία τα τελευταία 40 χρόνια.
Ως παρεδέχθη κι’ ο πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς ομιλών στο Αμερικανοεβραϊκό Συνέδριο της Νέας Υόρκης, στις 29 Σεπτεμβρίου 2013: «…Η χώρα μου διέρχεται μέσω μιάς βαθείας κρίσεως. Επί μία συνεχή εξαετία απώλεσε το τέταρτο του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος της, υπέστη μία (σ.σ: επίσημον) ανεργία 27% (σ.σ: του ενεργού πληθυσμού) και 60% της νεολαίας. Ο Ελληνικός λαός έχασε το 40% του προηγουμένου (sic) βιοτικού του επιπέδου, περιλαμβανομένων των φόρων και του πληθωρισμού (σ.σ: του …ευρώ!). Τέτοια καταστροφή δεν έγινε πουθενά αλλού μεταπολεμικώς»!
Αντί να διερωτηθή ο κ. πρωθυπουργός ποία τα αίτια και ποίοι οι υπεύθυνοι της καταστροφής αυτής και να κάμη την αυτοκριτική του, εξετράπη εις εμφυλιοπολεμικές καυχησιολογίες, στο Εβραϊκό συνέδριο της Νέας Υόρκης. Χρειάζεται όθεν να υπενθυμίσωμε αμφοτέρας τας αιτίας της αποτυχίας της πρωθυπουργικής δημοκρατίας «μας» στον καυχηματία πρωθυπουργόν, αφού δεν ευρέθη ούτ’ ένας από το ακροατήριο να του θέσει το ερώτημα: «Καλά, από πού ήλθατε, κε Σαμαρά; Απ’ τον Άρη; Δεν έχετε προσωπικές ευθύνες, ως εν δράσει πολιτικός επί τρείς δεκαετίες, γιά την κατάντια της συγχρόνου Ελλάδος;»
Ο κ. Σαμαράς θα ενθυμείται ασφαλώς ότι, ως νέος βουλευτής (τότε 27 ετών) στις εκλογές του 1977, περιεφέρετο στις αίθουσες του τότε υπουργείου Συντονισμού αναζητών εξηγήσεις διά το οικονομικόν πρόβλημα της χώρας, που ήδη διεφαίνετο εξ αιτίας της εμπαθούς και αδικαιολογήτου «σοσιαλμανίας» των Παπαληγούρα-Καραμανλή, οι οποίοι είχαν σχεδόν εκμηδενίσει την ανάπτυξι, προκαλέσει μαζική φυγή κεφαλαίων και υψηλό πληθωρισμόν, ήδη από τα τρία πρώτα χρόνια της «μεταπολιτεύσεως». Μετά ήρθεν ο Πασοκικός Αρμαγεδδών…
Εις γενομένην συζήτησιν, εξήγησα στον νεαρό τότε βουλευτή της Ν.Δ. ότι η Ελλάς δεν έχει ουσιαστικόν οικονομικόν πρόβλημα αλλά σοβαρότατο πολιτικόν. «Τα οικονομικά προβλήματα», του είπον, «λύονται εις μίαν ελευθέρα οικονομίαν (ως υποτίθεται ότι είναι η Ελληνική) διά της επιτεύξεως κοινωνικού ισοζυγίου (ήτοι η συνολική ζήτησις να μην υπερβαίνει την προσφορά, παρά μόνον κατά τις παραγωγικές επενδύσεις) και οι παροχές να παρακολουθούν κατά πόδας την ανάπτυξι των δεξιοτήτων του καταναλωτικού λαού και της ανταγωνιστικότητος της οικονομίας και όχι τις εκλογικές σκοπιμότητες του εκάστοτε πρωθυπουργού».
«Το πολιτικόν όμως πρόβλημα», συνέχιζα, «είναι δυσεπίλυτον εις μίαν πρωθυπουργικήν δημοκρατία, όπου λείπουν τα “cheques and balances”και επικρατεί η ‘‘αρχή ενός ανδρός’’, του οποίου κύριον μέλημα είναι ν’ αποφεύγει το πολιτικόν κόστος και να μεγιστοποιεί τις προσωπικές ωφέλειες».
Αργότερον, ο κ. Σαμαράς υπέστη ο ίδιος τις συνέπειες της ‘‘Αρχής ενός ανδρός’’ ως ο νεώτερος υπουργός Εξωτερικών, όταν διεφάνη ότι διαφοροποιείτο από τα συμφέρονα του πολιτικού κατεστημένου, στο θέμα της ονομασίας της Μακεδονίας από τα Σκόπια. Αλλ’ ως φαίνεται, ουδέν εδιδάχθη έκτοτε. Όταν ανέλαβε την πρωθυπουργίαν και εν μειοψηφία τελών, ελησμόνησε ότι είναι «ο πρώτος υπηρέτης του λαού» κατά την κυριολεξίαν του υπουργήματος και ησχολήθη αποκλειστικώς με την κατάληψι και διατήρησι της εξουσίας αναλώμασι του Ελληνικού λαού. Εγκατέλειψε τα διάφορα «Ζάππεια» με τα οποία παρεπλάνησε προηγουμένως τους ψηφοφόρους του, και ενεκολπώθη την «Τρόϊκα» και τα Μνημόνια ως και τις «συστάσεις» της «ηνωμένης»Ευρώπης, εις τας οποίας εντάσσεται και η πρόσφατη παραβίασις του Συντάγματος του 1975 (άρθρον 61 επ.) «μη τυχόν και χάσει την Προεδρίαν της Ε.Ε. το… 2014»!
Ίσως τον απείλησαν οι «ευρωεταίροι», αλλ’ ώφειλε ν’ αποποιηθή της «προεδρίας», ν’αποκαταστήσει την εθνική κυριαρχία και να συμφιλιώσει τον λαόν πού εδιχάσθη από την οικονομική καχεξία. Αντιθέτως ηκολούθησε την γνωστήν, αριστεράν δημαγωγίαν καθ’ υπαγόρευσιν των διαπλεκομένων συμφερόντων.
Βεβαίως, το πρόβλημα της Ελλάδος δεν εξειδικεύεται στον κ. Σαμαρά προσωπικώς – έστω κι’ αν τον επλήρωνε ο΄Ελλην φορολογούμενος ως βουλευτήν μηδέποτε ασκήσαντα άλλον επάγγελμα και κατά τεκμήριον συνυπεύθυνον διά την σημερινή κατάπτωσι της χώρας. Το θέμα είναι ότι η Ελλάς μετέστη την τελευταία 40ετία από μιάς ανεπτυγμένης και μάλλον δημοκρατικής χώρας εις μίαν τριτοκοσμικήν δικτατορίαν της καλπονοθευτικής πλειοψηφίας του πολιτικού κόσμου και υποκόσμου και των οργανωμένων συμφερόντων, Ελλαδικών και ξένων.
Τα πάντα θυμίζουν σήμερον στην χώρα «τρίτο κόσμον»: από της ανομίας των κομμάτων, της κρατικής διαφθοράς και της επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων, μέχρις της υποβαθμίσεως της Παιδείας, του φυσικού περιβάλλοντος και της εκποιήσεως δημοσίας περιουσίας .Λόγου χάριν:
• Την ανομία συναντά άμα τη αφίξει του ο ξένος επισκέπτης στην οδό Ερμού, εις απόστασιν 100 μέτρων από του κοινοβουλίου, όπου πωλούνται υπό υπαιθρίων «εμπόρων» πάσης φύσεως εμπορεύματα-«μαϊμούδες», υπό τα όμματα της «δημοτικής παραστυνομίας» (διά την οποίαν υπερηφανεύεται κι’ η κα Ντόρα, ως προσωπικόν της επίτευγμα!)
• Την διαφθορά ανακαλύπτει ο παρατηρητής ως διαρκές έγκλημα των πολιτικών στην απόπειρα (ν)τροπολογίας του υπουργού Δικαιοσύνης κ. Χ. Αθανασίου, εις άσχετο νομοσχέδιον, ότι οι μετοχές ναυτιλιακών εταιριών δεν περιλαμβάνονται στο «πόθεν έσχες». «Λεφτά υπάρχουν» γιά ποδοσφαιρικά γήπεδα και γιά το Μπενάκειον φυτοπαθολογικό Ινστιτούτο αλλ’ όχι δια τα θυροειδικά φάρμακα των ησφαλισμένων του ΝΑΤ.
• Στην Α-παιδεία, μεταξύ άλλων, συναντά ο αναγνώστης εφημερίδων στο παράνομον κλείσιμο των 6 μεγαλυτέρων πανεπιστημίων της χώρας υπό των αυτοδιορισμένων πρυτάνεων, από της ενάρξεως εφέτος της νέας φοιτητικής χρονιάς, την δε επαπειλουμένη καταστροφή του περιβάλλοντος διαβάζει στον νέο νόμο του υπουργείου (απο)Ανάπτυξης περί …αξιοποιήσεως των δασών (σ.σ.: οπότε παύει και η έννοια του δάσους ως συνεχούς και αδιαπτώτου βλαστήσεως δένδρων).
• Το «ξεπούλημα» της δημοσίας περιουσίας περιλαμβάνει και το… νεράκι του Θεού (ΕΥΔΑΠ) που έφερεν η επάρατος χούντα από τον Μόρνον ποταμό διά να πίνουν οι διψώντες Αθηναίοι και τα 2 εκατομ. λαθρομέτοικοι της Αττικής.
Τα ολίγα αυτά σταχυολογήματα είναι εκ της προσφάτου εσοδείας του κυβερνητικού έργου του κ. Σαμαρά, ο οποίος, ως νέος προφητάναξ, περιέρχεται την αλλοδαπήν και με δημοκρατικόν οίστρον εξαγγέλλει «ξεριζώσεις και αφανισμούς» και «αφηγείται» άλλοτε μεν το «γύρισμα της σελίδας» ενίοτε δέ την «επιτυχημένη ιστορία» (success story) του «πρωτογενούς ελλείμματος», που κατά την «Τρόϊκα» είναι 1,5 δις ευρώ εφέτος και τον χέρ Σόϊμπλε 15 δις. ευρώ «χρηματοδοτικό κενό» μετά το 2014!
Εν τω μεταξύ, οι ιδιωτικές επιχειρήσεις μεταφέρονται στο εξωτερικόν (Κόκα-Κόλα, Σίλβερ εντ Μπαράϊτ, ΒΙΟΧΑΛΚΟ), άλλες κλείνουν (ΦΙΝΤΕΞΠΟΡΤ, ΣΠΑΪΝΤΕΡ, ΝΙΟΥΤΡΙΑΡΤ, ΣΕΛΜΑΝ, ΑΤΤΙΚΑΤ, ΑΛΑΠΙΣ, ΒΩΒΟΣ και το ΚΑΨΗΣ Ρόδου, εν μέσω τουριστικής κινήσεως 17 εκατομμυρίων αφίξεων) και μερικές άλλες ως οι Μαρίνες του ΕΟΤ πωλούνται «μπιρ-παρά» και στους Τουρκαλάδες. Τέσσαρες από τις εν συνόλω 14 εισηγμένες στο Χρηματιστήριον Αθηνών διεγράφησαν επί του υπουργείου Σαμαρά και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά έκλεισαν, εάν πιστεύσωμε τον κ. Τσίπρα.
«Γέμισε πωλητήρια η χώρα», γράφει φιλοκυβερνητική εφημερίς, ενώ αι εναπομείνασαι τέσσαρες «συστημικές» τράπεζες ετοιμάζονται, κατ’επιταγήν της Κομμισσιόν, να περιορίσουν την δραστηριότητά των στα Βαλκάνια, που εκόστισε ουκ ολίγον χρήμα, φαιά ουσία και εργώδη προσπάθεια, απολύουσαι 1.700 ΄Ελληνες τραπεζικούς υπαλλήλους εγνωσμένης εμπειρίας και αποτελεσματικότητος.
Ως αποτέλεσμα, η ανεργία διογκούται και προκαλεί, μαζί με την συνεχή φοροαφαίμαξι, δευτερογενή μείωσι των τραπεζικών καταθέσεων, που συντόμως θα χρειασθούν νέα «ανακεφαλαίωση». Στην δε μετανάστευσι ημεδαπών και αλλοδαπών, η Ελλάς κατέχει πανευρωπαϊκές επιδόσεις.
Με δύο λόγια: η εφαρμοζομένη οικονομική πολιτική απέτυχε, διότι συνέχισε την (δι)εφθαρμένη διαχείρισι της «τρίτης πρωθυπουργικής δημοκρατίας» του «εθνάρχου», η οποία ως λέγει και το γνωστόν ανέκδοτο ασχολείται με την «αλλαγή καρπέτου» του «οίκου της δημοκρατίας» ενώ, ως συνεβούλευσε μιά ηλικιωμένη καθαρίστρια της Βουλής, πού άλλοτε είχεν εργασθή εις οίκον ανοχής, «όταν οι δουλειές δεν πηγαίναν καλά αλλάζαμε τα κορίτσια κι’ όχι τα καρπέτα»!
Ολόκληρο το Αθηνοκεντρικό σύστημα διακυβερνήσεως της χώρας χρειάζεται όχι απλώς αλλαγήν αλλά πλήρη αναμόχλευσι: από της αμέσου εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας, του διαχωρισμού της εκτελεστικής από της νομοθετικής και δικαστικής εξουσίας, της εφαρμογής των δημοψηφισμάτων επί των αναγκαίων νέων θεσμών και πρωτοβουλιών, της αποκεντρώσεως της δικαιοσύνης και της παιδείας εις τοπικόν επίπεδον μέχρις και της μεταθέσεως του διοικητικού κέντρου εις Θεσσαλονίκην, οπότε θα μειωθή και ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων άνευ απολύσεων.
Εν τούτοις, άνευ εξαλείψεως των κομμάτων, των συνδικαλιστών και των επαγγελματιών πολιτικών ως «ομάδων ανεπαγγέλτων προσώπων, αναζητούντων ηγέτη ίνα καταλάβουν θέσι εις το δημόσιον και παύσουν να σκάπτουν», ως έλεγεν ο Εμμανουήλ Ροϊδης, ακόμη και εάν μας εχαρίζετο oλόκληρο το δημόσιον χρέος μετ’ ου πολύ θα ξανάρχιζε διογκούμενον – αυτό υπονοεί ο κ.Στουρνάρας λέγων «να πάμε πάλι στις αγορές»!
Και οι μεν ξένες αγορές κεφαλαίου, τσουρουφληθείσες από το Ελληνικό ΡSI, δεν πρόκειται ποτέ να μας ξαναεμπιστευθούν, οι δε προσπάθειες αποκαταστάσεως της Ελληνικής ανταγωνιστικότητος αποτυγχάνουν, παρά την αγρία «εσωτερική υποτίμησι», διά τον λόγον ότι δεν αναπληρούται η τραπεζική ρευστότης από την ιδιωτική οικονομία. Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια υπολογίζονται ένα στα τέσσαρα….
Διά ν’ αντιμετωπισθούν τα ζητήματα αυτά, δεν αρκούν οικονομικές αποφάσεις και σχέδιον εξόδου από την κρίσι (βλ. στο αφιέρωμα κατωτέρω: «Εναλλακτικήν Ελλάδος»). Χρειάζεται πρωτίστως βαθεία μεταβολή του πολιτικού υποβάθρου της χώρας, εκπονουμένη από πατριώτας που κύριον μέλημά των δεν είναι το προσωπικόν αλλά το συλλογικόν συμφέρον. Εάν το Εθνικό συμφέρον δεν εξασφαλισθή, πάσα άλλη προσπάθεια θ’αποβή επί ματαίω και η Ελληνική φυλή θα εξαφανισθή εντός 50ετίας από προσώπου Γής, λόγω της υπογεννητικότητος και της μεταναστεύσεως ημεδαπών.
Μήπως αυτό επιδιώκουν οι εν Εσπερία «συνεταίροι» του κ. Σαμαρά;
Περιοδικό Η Νέα Πολιτική, τεύχος Β4.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου