Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Γιατί δεν πρέπει να ψηφίζουν οι φοιτητές

Νέα Πολιτική


του Μελέτη Μελετόπουλου*

Ο κ. Μπαλτάς, ο υπουργός Εθνικής Παιδείας, ασχέτως αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις απόψεις του, είναι (σε αντίθεση με κάποιους προκατόχους του) σοβαρός και ακέραιος άνθρωπος. Δηλώνει μαρξιστής, κάτι που προσωπικά (αν και δεν είμαι μαρξιστής) δεν με ενοχλεί, διότι σημαίνει ότι η πολιτική του δράση δεν συμποσούται σε μικροσυμφέροντα και ισορροπισμούς, πελατειακά δίκτυα και διαπλοκές, αλλά εκκινά από αρχές.

Είναι φανερό ότι ο κ. Μπαλτάς ασπάζεται τον νόμο-πλαίσιο του 1982, και το παραδέχεται. Η στάση του είναι πιο έντιμη από αυτήν των αλήστου μνήμης κκ. Μπαμπινιώτη, Αρβανιτόπουλου και Λοβέρδου, που υποδύονταν τους εκσυγχρονιστές αλλά υπερασπίστηκαν με νύχια και με δόντια την πανεπιστημιακή-κομματική συντεχνία τους.

Ωστόσο, θα μου επιτρέψει ο κ. Μπαλτάς να του επισημάνω τους κινδύνους που εμπεριέχει η πρόθεσή του να επαναφέρει το δικαίωμα ψήφου των φοιτητών στην εκλογή των πανεπιστημιακών καθηγητών και των πρυτανικών αρχών.


Το πρώτο σοβαρό πρόβλημα είναι η επιστημονική ανεπάρκεια των φοιτητών να κρίνουν έναν ολοκληρωμένο επιστήμονα με διδακτορικό. Ούτε γνώση της διεθνούς ακαδημαϊκής πραγματικότητας έχουν, ούτε ικανή επιστημονική κατάρτιση διαθέτουν. Άρα θα κρίνουν με κριτήρια προσωπικότητας, δηλαδή ποιος υποψήφιος τους φαίνεται πιο συμπαθής, προσιτός και κυρίως επιεικής βαθμολογικά. Θα κρίνουν από φήμες και κουτσομπολιά. Και κυρίως θα κρίνουν από πληροφορίες σχετικά με την πολιτική και κομματική ταυτότητα του υποψηφίου, και αν αυτή συμπίπτει με την δική τους. Και τελικά όλα αυτά συμπυκνώνονται στην «γραμμή» που θα δώσει έκαστη κομματική φοιτητική οργάνωση στους εκπροσώπους της, που θα συμμετάσχουν στην καθηγητική εκλογή. Και διερωτάται τι σχέση έχουν όλα αυτά με την εκλογή ενός επιστήμονα σε μία πανεπιστημιακή έδρα.

Και αυτά δεν είναι εικασίες και υποθέσεις: ακριβώς έτσι λειτούργησε το ελληνικό πανεπιστήμιο τα τελευταία τριάντα χρόνια, καταλήγοντας παράρτημα και προέκταση του πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης. Και αν το Πολυτεχνείο, στο οποίο δίδασκε ο κ. Μπαλτάς, διατήρησε λόγω της τεχνικής του φύσης ένα διεθνώς αποδεκτό επίπεδο, ας κοιτάξει ο νέος υπουργός Παιδείας το τραγικό, διεθνώς απαξιωμένο τοπίο των περισσότερων πανεπιστημιακών σχολών, όπου διδάσκουν πρόσωπα που δεν έπρεπε να διδάσκουν, αλλά που είχαν την εύνοια των κομματικών μηχανισμών. Ενώ δεν διδάσκουν προσωπικότητες που θα έπρεπε αυτονοήτως να διδάσκουν (από πού να αρχίσουμε; Από τον Δημήτρη Νανόπουλο; Από τον Παναγιώτη Κονδύλη;) αλλά δεν είχαν την «ευλογία» των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων και του κομματικού κατεστημένου που τις καθοδηγεί.

Ο φοιτητής που εκλέγει τον καθηγητή του αποκτά ισχύ που δεν του κάνει καλό. Αισθάνεται «παράγων», αντί για σπουδαστής. Καθίσταται συντελεστής ενός πελατειακού συστήματος, όπου «πελάτες» είναι οι καθηγητές. Περιφρονεί την ιεραρχία και την πειθαρχία, που είναι απαραίτητοι συντελεστές της παιδείας. Η συμμετοχή του στην εκλογή πανεπιστημιακών μειώνει τον δάσκαλό του στα μάτια του και εξανεμίζει το κύρος του. Διδάσκεται ότι η οδός προς την ακαδημαϊκή επιτυχία είναι η κομματικοποίηση, και όχι η μελέτη και η έρευνα.  

Κύριε Μπαλτά, είστε δάσκαλος, και όλοι οι δάσκαλοι ξέρουμε ότι η παιδεία βασίζεται στο ηθικό κύρος και στην ψυχική εμπιστοσύνη που εκπέμπει ο δάσκαλος. Η μετατροπή των φοιτητών σε κριτές των δασκάλων τους θα μεταβάλει τους δασκάλους σε επαίτες φοιτητικής εύνοιας και τους φοιτητές και κριτές καταστάσεων που δεν μπορούν και δεν πρέπει να κρίνουν.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στο Kontra News)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου