H παραγωγική ανασυγκρότηση

Νέα Πολιτική

Tου Μελέτη Μελετόπουλου* 

Μία χώρα δεν μπορεί να ζει με δανεικά, όσα μνημόνια κι αν υπογράφει χάνοντας όλο και μεγαλύτερο ποσοστό της ανεξαρτησίας της. Ακόμη και οι αποικίες των μεγάλων αυτοκρατοριών του περασμένου αιώνα παρήγαγαν τα είδη πρώτης ανάγκης, εξήγαγαν στις μητροπόλεις πρώτες ύλες και εισήγαγαν επεξεργασμένα βιομηχανικά προϊόντα. Δεν ήσαν οι ιθαγενείς των αποικιών κηφήνες που καλοπερνούσαν με δανεικά….

Αυτήν την παγκόσμια ευρεσιτεχνία την εφηύρε το ελληνικό πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Σε συνδυασμό με τις τράπεζες και το χρηματιστήριο. Ένας ολόκληρος λαός βυθίστηκε σε μία άνευ προηγουμένου κραιπάλη, δαπάναις των δανειστών. Το αποτέλεσμα το ξέρουμε, το θέμα είναι τι θα κάνουμε τώρα.

Όση πυγμή και αν επιδείξει προς τους «εταίρους» η επόμενη κυβέρνηση (κατά πάσα πιθανότητα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ), πρέπει να ξέρει ότι ο μόνος, επαναλαμβάνω: ο μόνος τρόπος να επιβιώσουμε ως ανεξάρτητο κράτος, είναι να αποκτήσουμε Παραγωγική Βάση.

Με τον όρο Παραγωγική Βάση νοούνται δύο πράγματα: πρώτον, Σχετική Αυτάρκεια, δηλαδή παραγωγή των ειδών και των ποσοτήτων που απαιτούνται για να καλύπτονται οι βασικές εγχώριες ανάγκες, ακόμη και αν διακοπούν εντελώς, λόγω παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, οι εισαγωγές. Αυτό βεβαίως σημαίνει γεωργία και κτηνοροφία, δηλαδή κρέας, γάλα, αυγά, οπωροκηπευτικά, σιτάρι. Σημαίνει μεταποιητική των αγροτικών προϊόντων βιομηχανία, δηλαδή ζάχαρη, αλάτι, αλεύρι, κονσέρβες. Επίσης σημαίνει βιοτεχνία βασικών ειδών, ρούχα, υποδήματα κλπ. Αυτά όλα μπορεί να τα παράγει η Ελλάδα, και μάλιστα με κάθετη αλυσσίδα παραγωγής, ώστε να μην εξαρτάται από τις διακυμάνσεις της παγκόσμιας αγοράς. Για τις δε «ποσοστώσεις» της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ζητήσει προσωρινή (π.χ. πενταετή) εξαίρεση.

Δεύτερος στόχος είναι το Εξαγωγικό Εμπόριο, δηλαδή η παραγωγή προϊόντων με ονομασία προέλευσης, κρασί Λήμνου, μαστίχα Χίου, κρόκο Κοζάνης κλπ., που θα γίνουν ανάρπαστα στην παγκόσμια αγορά με την βοήθεια του κατάλληλου branding. Οι εξαγωγές θα φέρουν συνάλλαγμα, που είναι ο πραγματικός πλούτος κάθε χώρας. Οι εισαγωγές θα είναι συνάρτηση του ύψους του συναλλάγματος, ώστε ο εξωτερικός δανεισμός να παραμένει σε χαμηλά επίπεδα, και να πραγματοποιείται για άμεσες ανάγκες που δεν μπορούν να καλυφθούν από την εγχώρια παραγωγής.

Οι Έλληνες θα μάθουν να ζουν λιτότερα και να εργάζονται σκληρότερα. Θα πρέπει να ξαναγίνουν παραγωγοί, να ξαναφτιάξουν παραγωγικές κοινότητες και συνεταιρισμούς, ώστε να παράγουν προϊόντα με υψηλή αξία και χαμηλό κόστος. Το greek dream της δημοσιοϋπαλληλικής σταδιοδρομίας πίσω από ένα γραφείο θα πρέπει να εκλείψει.

Αυτή είναι η προϋπόθεση της ανεξαρτησίας μας από «εταίρους», δανειστές και διεθνείς τοκογλύφους. Όποιος το κρύβει αυτό από τον ελληνικό λαό, απλώς είναι συνένοχος όσων κερδίζουν από την άνοδο των spreads.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News)