Η «τελική λύση»

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Σαν σήμερα, το 1942, σε ναζιστική διάσκεψη στο προάστιο Βάνζεε του Βερολίνου, αποφασίστηκε η λεγόμενη τελική λύση, δηλαδή η εξολόθρευση όλων των Εβραίων της Ευρώπης. Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από πολέμους, σφαγές, λεηλασίες και άλλες θηριωδίες. Αλλά βιομηχανικού τύπου μαζική εξόντωση ενός λαού και επιχείρηση εξάλειψής του από το ιστορικό προσκήνιο, μόνον οι ναζιστές συνέλαβαν και προσπάθησαν να υλοποιήσουν.

Ο άνθρωπος, δίπλα στα πολιτιστικά του επιτεύγματα, έχει μία κτηνώδη πλευρά, η οποία επιβιώνει και συχνά κυριαρχεί στην συμπεριφορά του.  Σε κανένα άλλο έθνος δεν φαίνεται, περισσότερο από το γερμανικό, πιο καθαρά αυτή η αντίφαση. Ο λαός της κλασσικής μουσικής και της φιλοσοφίας παρήγαγε το αίσχος του Ολοκαυτώματος, και ανέδειξε, δίπλα στον Μπετόβεν και τον Γκαίτε, τον Χίτλερ.

Σήμερα ορισμένοι προσπαθούν να ξαναμετρήσουν τα θύματα του Ολοκαυτώματος και να τα βγάλουν λιγώτερα, ως εάν το ζήτημα είναι λογιστικό, και ως εάν μία επανακαταμέτρηση που θα κατέληγε σε μερικές χιλιάδες λιγώτερους νεκρούς θα μείωνε το βάρος του αίσχους. Άλλοι πάλι υποστηρίζουν ότι ο Χίτλερ αγνοούσε ή αγνοούσε εν μέρει την διάσκεψη του Βάνζεε και ότι η απόφαση της γενοκτονίας του υπεβλήθη εντέχνως ή ότι εσύρθη σε αυτήν από ορισμένους φανατικούς κλπ. Θεωρίες αστείες, αν διαβάσει κανείς τα γραπτά και τους λόγους του Χίτλερ, και επίσης αν λάβει υπ’ όψη του την πολιτική του παντοδυναμία.

Επίσης κατεβλήθη συστηματική προσπάθεια να διαχωρισθούν οι ευθύνες του ναζισμού από τις ευθύνες του γερμανικού λαού, αλλά ο γερμανικός λαός είναι αυτός που με την ψήφο του ανέδειξε τον Χίτλερ καγκελλάριο το 1933 και όλα τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες.
Η εξάλειψη ενός «κατώτερου» λαού μπορεί φυσικά να γίνει με διάφορους τρόπους, και όχι μόνον με θαλάμους αερίων. Αλλά ασφαλώς τα στρατόπεδα εξόντωσης αποτελούν την κορυφαία «ευρεσιτεχνία», που θα ακολουθεί για πάντα σαν μαύρη σκιά τους Γερμανούς.

Κατά παράδοξο τρόπο, η «πρόβα τζενεράλε» της «τελικής λύσης» πραγματοποιήθηκε στην Μικρά Ασία στις αρχές του Εικοστού αιώνα. Και μάλιστα από Γερμανούς! Οι οποίοι, διεισδύοντας συστηματικά στην Μικρά Ασία και αποκτώντας την εμπιστοσύνη των Τούρκων ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα, και βλέποντας τους Έλληνες ως εμπόδιο στην γεωπολιτική και γεωοικονομική τους επιρροή, σχεδίασαν και υπέβαλαν στους Τούρκους τις συστηματικές διώξεις κατά των Ελλήνων αλλά και άλλων μειονοτήτων από το 1913 και μετά.

Η «ευρεσιτεχνία» των Γερμανών ήταν η δημιουργία των διαβόητων «αμελέ ταμπουρού», των ταγμάτων καταναγκαστικής εργασίας, στα οποία στρατολογούντο βίαια κυρίως Έλληνες, αλλά και Αρμένιοι και Εβραίοι, μεταφέρονταν πεζοί σε μακρινούς προορισμούς στην Ανατολία και υποχρεώνονταν να εκτελούν βαρειές εργασίες  οδοποιίας, αλλά και σε ορυχεία.

Σύμφωνα με τις πηγές, εκτιμάται ότι μέχρι το τέλος του 1918 περίπου 250.000 Έλληνες είχαν χάσει τη ζωή τους σ’ αυτά τα τάγματα. Πολύτιμη σχετική μαρτυρία καταθέτει στο έργο του “Το Νούμερο 31328-Το βιβλίο της σκλαβιάς” ο Ηλίας Βενέζης, που μαζί με άλλους 3.000 Αϊβαλιώτες υποχρεώθηκε να υπηρετήσει στα Τάγματα Εργασίας για 14 μήνες το 1922, σε ηλικία 18 ετών. Ο Βενέζης ήταν ένας από τους 23 συμπατριώτες του που επιβίωσαν. Το βιβλίο του έχει είκοσι κεφάλαια, καθένα από τα οποία έχει για τίτλο έναν από τους θρήνους των Ψαλμών του Δαυίδ.

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύθηκε στην Kontra news).