Τροφή για Σκέψη

Του Παναγιώτη
Οικονομόπουλου

Τρεις είναι οι βασικοί λόγοι που προκαλούν ένα πρόγραμμα λιτότητας που αποτελείται από μετρά δημοσιονομικής προσαρμογής με αύξηση φόρων και περιστολή δαπανών αλλά και μετρά εσωτερικής υποτίμησης που περιορίζουν μισθούς και συντάξεις.

• Ο πρώτος λόγος είναι η ιδεοληψία πίστης στην ικανότητα της αγοράς ιδιωτικών συναλλαγών να αυτορυθμίζεται και ακαριαία να καταλήγει σε πλήρη απασχόληση των συντελεστών παράγωγης και εξ αυτών η πεποίθηση ότι η κρατική δαπάνη αποκλείει την ιδιωτική δαπάνη και παράγωγη.
• Ο δεύτερος λόγος είναι η αδυναμία χρηματοδότησης των κρατικών και ιδιωτικών δαπανών γιατί η κρατική αρχή έχει χάσει το δικαίωμα έκδοσης τοπικού νομίσματος, οι τράπεζες έχουν πρόβλημα ρευστότητας λογά υποτίμησης των περιουσιακών των στοχεύων και κεφαλαιακής επάρκειας και η εξωτερική κεφαλαιαγορά αρνείται να χρηματοδοτήσει την τοπική οικονομία.
• Ο τρίτος λόγος είναι η απουσία δυνατότητας υποτίμησης των ορών εξωτερικών συναλλαγών από την χρήση ενός νομίσματος που δεν μεταβάλλεται από τις τοπικές συνθήκες εμπορίου.

Η εφαρμογή όμως των μέτρων λιτότητας προκαλεί αστάθμητους και σοβαρούς παράγοντες οικονομικής ύφεσης με περαιτέρω αρνητικές επιπτώσεις. Η λιτότητα και η ύφεση μειώνουν την προσδοκία διαθέσιμου εισοδήματος των οικονομικών μονάδων και η ανεργία των συντελεστών παράγωγης καταλήγουν στο να μειώνουν τις δαπάνες κατανάλωσης και επενδύσεων και αυτές με την σειρά τους μειώνουν περαιτέρω την παράγωγη. Η λιτότητα και η ύφεση οδηγούν στην πτώχευση και κλείσιμο Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων και αυτή η εξέλιξη προκαλεί αχρήστευση της παραγωγικής δύναμης που απαιτεί την οργάνωση της από υγιείς επιχειρήσεις. Η ανάγκη συνέχων προσαρμογών του προγράμματος λιτότητας (νέοι φόροι, μείωση δαπανών, επενδύσεων, κλπ) που υπαγορεύονται από την αφύσικη κατάσταση αυξάνει την αβεβαιότητα και ανασφάλεια των οικονομικών μονάδων που περιορίζουν περαιτέρω την ζήτηση και παράγωγη προϊόντων. Η δυνατότητα εξαγωγικής διεξόδου από την ύφεση εξαρτάται από την διεθνή οικονομική συγκύρια και απαιτεί άλλες οικονομίες να είναι σε ανάπτυξη αλλά και να παράγουν διαφορετικά προϊόντα από την τοπική οικονομία ώστε να μην αποκτούν συγκριτικό πλεονέκτημα από την υποτίμηση των νομισμάτων τους.

Η λιτότητα και ύφεση αυξάνει τα προβληματικά δάνεια, τις ανεξόφλητες φορολογικές οφειλές και το εξωτερικό χρέος που απαιτείται για να επιβιώσει προσωρινά η τοπική οικονομία.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι επιλογές αντίδρασης είναι περιορισμένες.

• Πρώτον απαιτείται η ύπαρξη ενός παράγοντος δαπάνης και επενδύσεων που δεν εξαρτάται από την προσδοκία εσωτερικού εισοδήματος και αυτός ο παράγοντας είναι μονό η δημοσιονομική δαπάνη (με εγκατάλειψη των μέτρων λιτότητας) που όμως χρειάζεται ένας συντονισμός με την νομισματική αρχή να είναι στοχευόμενη στην τοπική οικονομία και όχι σε άλλες οικονομίες με διαφορετικούς κύκλους οικονομικής διακύμανσης ώστε να μπορεί να χρηματοδοτηθεί.
• Δεύτερον, απαιτείται η μεταφορά εισοδήματος και χρηματοδότησης από την δημοσιονομικές και νομισματικές αρχές και ρευστότητας στις τράπεζες για την υποστήριξη των ανέργων και οικονομικά αδυνάτων αλλά και την χρηματοδότηση των Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων ώστε να μπορούν να ξαναλειτουργήσουν.
• Τρίτον απαιτούνται μέτρα παραγωγικής ανασυγκρότησης και υποστήριξης της παραγωγικής διαδικασίας, ιδιωτικών επενδύσεων και τεχνολογίας ώστε να αντιδράσουν ελαστικά και ανταγωνιστικά στην αύξηση της ζήτησης και τις προσδοκίες αυξημένου εισοδήματος.
• Τέταρτον απαιτείται η διακύμανση των συναλλαγμάτων ισοτιμιών σε συνδυασμό έλεγχου της εξωτερικής ροής κεφαλαίου ώστε να αποφεύγονται καταστάσεις συγκριτικής απώλειας της εξωτερικής ανταγωνιστικότητας και να αυξηθούν οι καθαρές εξαγωγές.
• Πέμπτον, απαιτείται η επαναφορά των μισθών και συντάξεων, δηλαδή εσωτερική υπερτίμηση, ώστε να αποκατασταθεί το διαθέσιμο εισόδημα και να υποστηριχτεί η εσωτερική ζήτηση.
• Έκτον, να περιοριστούν οι ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων, του ΦΠΑ, των φόρων ενέργειας και ακίνητου περιουσίας αλλά και να μειωθούν τα επιτόκια δανεισμού.
• Έβδομον, διαγραφή και διακανονισμός ιδιωτικού και δημοσίου χρέους που πρέπει να μετατραπεί σε τοπικό νόμισμα, το όποιο να μπορεί να εκδίδεται ώστε να μπορεί να πληρώνονται τοκοχρεολύσια όταν χρειάζεται από την οικονομική συγκύρια (όταν γνωρίζει το κεφάλαιο ότι μπορεί να αποπληρωθεί τότε επανεπενδύει γιατί θεωρεί την επένδυση χωρίς κίνδυνο!).

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΑ ΑΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΕΙ ΑΛΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΤΗΘΕΙ Η ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΝΑ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΝ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΔΑΠΑΝΗΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΑΝΕΙΖΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΦΑΛΑΙΑΓΟΡΑ!!! ΑΛΛΑ ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ Η ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΚΑΙ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ!