ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Τάσου Παππά
Ο Γάλλος οικονομολόγος Τομά Πικετί στο βιβλίο του «Το κεφάλαιο στον 21ο αιώνα», που βρίσκεται ψηλά στην κατηγορία των ευπώλητων στις ΗΠΑ και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες -ο Πολ Κρούγκμαν το χαρακτήρισε ως «το σημαντικότερο βιβλίο της χρονιάς, ίσως της δεκαετίας»-, αναφέρει τις τρεις κύριες μεθόδους για την αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους: «Ο φόρος στο κεφάλαιο, ο πληθωρισμός και η λιτότητα. Ενας έκτακτος φόρος στο ιδιωτικό κεφάλαιο είναι η πιο δίκαιη και η πιο αποτελεσματική λύση. Αν δεν γίνει αυτό, χρήσιμο ρόλο μπορεί να παίξει ο πληθωρισμός: έτσι άλλωστε απορροφήθηκαν στην ιστορία τα περισσότερα δημόσια χρέη. Η χειρότερη λύση, από άποψη τόσο δικαιοσύνης όσο και αποτελεσματικότητας, είναι μια παρατεταμένη θεραπεία λιτότητας. Εντούτοις, αυτή ακολουθείται σήμερα στην Ευρώπη» (εκδόσεις «Πόλις», σελ. 683).
Το βασικό επιχείρημα των φρονίμων προς όσους διαφωνούν με το καθεστώς που επικρατεί στην Ευρώπη είναι ότι τα πράγματα αλλάζουν με αργό ρυθμό και πρέπει μια χώρα να κάνει υπομονή. Κάποτε θα ωριμάσουν οι συνθήκες και θα προκύψει μεταβολή. Ετσι πορεύτηκαν μέχρι τώρα η Ευρωπαϊκή Ενωση και η ευρωζώνη, έτσι, μας λένε, θα συνεχίσουν να πορεύονται και ταυτοχρόνως προειδοποιούν ότι όποιος επιχειρήσει να αμφισβητήσει εμπράκτως την κανονικότητα θα βάλει τη χώρα του σε επικίνδυνες περιπέτειες. Αυτό που δεν μας λένε είναι ότι οι καταστάσεις υπαγορεύουν τα μέσα. Κι αν μια κατάσταση είναι αφόρητη, αναζητάς τρόπους να την ανατρέψεις. Και η κατάσταση πράγματι είναι αφόρητη. Το επιβεβαιώνουν τα μηνύματα που έρχονται από παντού. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού σε πολλές χώρες, πάνω στην απόγνωση και την απελπισία τους εξαιτίας των σκληρών πολιτικών λιτότητας, των κραυγαλέων ανισοτήτων, της διαφθοράς που ακουμπά τις κεντρικές κυβερνήσεις και της αίσθησης ότι βαδίζουμε ολοταχώς προς μια Ευρώπη όπου θα κυριαρχεί η Γερμανία, κινούνται σε τροχιά ρήξης με αυτό που ορίζεται ως φυσική τάξη των πραγμάτων και σε κάποιες περιπτώσεις, κάνουν επιλογές που απειλούν ευθέως την ιδέα της Ε.Ε. όπως την οραματίστηκαν οι ιδρυτές της:
● Στη Γαλλία το ποσοστό της ανεργίας έχει ξεπεράσει το ψυχολογικό όριο του 10% και η Ακρα Δεξιά της Μαρίν Λεπέν φιγουράρει στην πρώτη θέση σε όλες τις δημοσκοπήσεις.
● Οι ξένοι οίκοι υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της Ιταλίας, τοποθετώντας την ένα βήμα πριν από την κατηγορία «σκουπίδια», η ανεργία βρίσκεται στο 13,3% -ποσοστό που αποτελεί ιστορικό ρεκόρ-, το μεταρρυθμιστικό άστρο του Ρέντσι χλομιάζει και επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο η ρατσιστική Λέγκα του Βορρά.
● Στη Βρετανία ο ευρωσκεπτικιστής Φάρατζ κοντράρεται στα ίσα με τα δύο παραδοσιακά κόμματα εξουσίας.
● Στις ανεκτικές σκανδιναβικές κοινωνίες κερδίζουν έδαφος τα ξενοφοβικά κόμματα.
● Φιλοφασιστικά σχήματα είτε συμμετέχουν σε κυβερνητικούς συνασπισμούς είτε παίζουν ρόλο ρυθμιστή.
● Ο Πορτογάλος πρωθυπουργός των μνημονίων, ο σοσιαλδημοκράτης Σόκρατες, ο οποίος πλούτιζε παράνομα την περίοδο που εφάρμοζε στη χώρα του «το μοντέλο της ενάρετης διαχείρισης», βρίσκεται στη φυλακή αντιμέτωπος με βαριές κατηγορίες για διαφθορά.
● Το κυβερνών κόμμα στην Ισπανία και ο ίδιος ο αρχηγός του, ο πρωθυπουργός Ραχόι, είναι περικυκλωμένοι από σκάνδαλα, ενώ η ανεργία και η φτώχεια είναι το τίμημα που πληρώνουν οι Ισπανοί για να σωθούν οι τραπεζίτες-τζογαδόροι.
● Για την Ελλάδα δεν χρειάζεται να πούμε πόσο καταστροφικά αποδείχθηκαν τα προγράμματα διάσωσης. Το βιώνουν οι Ελληνες πολίτες με δραματικό τρόπο, παρά τις ειδυλλιακές εικόνες που πλασάρουν ως πραγματικότητα οι Διόσκουροι της κυβέρνησης.
Την ίδια ώρα, η ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης, η Γερμανία, συμπεριφέρεται με αλαζονεία και αρνείται να συζητήσει οτιδήποτε θεωρεί ότι μπορεί να πλήξει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Ο πάντα ωμός Σόιμπλε δήλωσε μόλις προχτές ότι «η επεκτατική νομισματική πολιτική αποτελεί την αιτία των οικονομικών προβλημάτων και όχι τη λύση τους» και αποθέωσε την προϊσταμένη (;) του, Α. Μέρκελ, παρομοιάζοντάς την με τον Βοναπάρτη, εκτιμώντας προφανώς ότι αυτή θα δεν πέσει πάνω σε κάποιο Βατερλό. Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την απτόητη αξίωση των γερμανικών ελίτ να συνεχίσει η Ευρώπη στην ίδια γραμμή, αναρωτιέται κανείς τι πρέπει να περιμένουμε για να συγκρουστούμε με τις δεσπόζουσες πολιτικές, αλλά και με αυτούς που συνιστούν σύνεση και μετριοπάθεια, δηλαδή υποταγή στον ισχυρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου