Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2014

Δε βγαίνουν τα νούμερα, χρειάζεται συναίνεση

Νέα Κρήτη


Οι αριθμοί είναι μυστήριο πράγμα. Πολλές φορές γοητεύουν και άλλες φορές απογοητεύουν. Στην προκειμένη περίπτωση είμαστε στη φάση της απογοήτευσης. Επειδή, ακριβώς, τα νούμερα δεν βγαίνουν.
Του Θανάση Μαυρίδη (capital.gr)
Tο ζητούμενο για την ελληνική κοινωνία δεν είναι αυτή η διαπραγμάτευση, αλλά η επόμενη. Ξέρουν όλοι ποια θα είναι η κατάληξη. Δίχως έναν πραγματικό οργασμό επενδύσεων η χώρα δεν σώζεται…
Κοιτάξτε τους αριθμούς: Το 2014 έχουμε ονομαστική μείωση του ΑΕΠ κατά 3,5 δισεκατομμύρια ευρώ. Είμαστε στη χαμηλότερη θέση παγκοσμίως από πλευράς επενδύσεων. Ο δεύτερος από το τέλος είναι η Αγκόλα και για να την πιάσουμε θα πρέπει να αυξάνονται οι επενδύσεις για τρία συνεχόμενα χρόνια και με ρυθμό 10% ετησίως. Κι έχουμε επίσης ένα συνταξιοδοτικό μοντέλο το οποίο έχει καταλήξει στο εντυπωσιακό αποτέλεσμα ένας εργαζόμενος του ιδιωτικού τομέα να πρέπει να "σιτίζει" έναν συνταξιούχο! Αν όλα αυτά σας φαίνεται ότι μοιάζουν με εκείνο που θα χαρακτηρίζαμε ως "οικονομική επιτυχία", τότε εμείς να σιωπήσουμε. Πάντως, έξοδος από την κρίση με αυτά τα δεδομένα είναι αδύνατη.
Στο μεταξύ η Ελλάδα εξακολουθεί και είναι ψηλά στους δείκτες που αναφέρονται στην κατάταξη με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα. Να συμφωνήσουμε ότι δεν είναι και οι πιο αντικειμενικές μετρήσεις, επειδή το κατά κεφαλήν εισόδημα μετράει το ίδιο τον Λάτση με τον άνεργο. Αλλά κάπως πρέπει να μετρήσουμε κι αυτός είναι ένας τρόπος. Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει ακόμη γίνει μία πτωχή χώρα. Και το λέμε αυτό σε σχέση με εκείνους που αναρωτιούνται τι είναι εκείνο που μπορούμε να χάσουμε αν κάτι πάει στραβά στους επόμενους μήνες. Ας ελπίσουμε ότι στα επόμενα χρόνια δεν θα χρειαστεί να συζητήσουμε περισσότερο γι αυτό το θέμα κι ότι μας περιμένουν καλύτερες και όχι χειρότερες ημέρες!

Πάμε τώρα στην ουσία: Το κυρίαρχο πρόβλημα δεν είναι πολιτικό, όπως προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν. Είναι οικονομικό! Αν τα νούμερα έβγαιναν, τότε όλοι θα ήσαν ευχαριστημένοι και δεν θα το συζητάγαμε τόσο αυτή την στιγμή. Αν το πρόβλημα ήταν πολιτικό, θα ήταν αρκετή η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας ή η προσφυγή στις κάλπες. Αλλά ξέρουμε όλοι ότι αυτό είναι πρόβλημα μόνο όσων θέλουν να γαντζωθούν στην εξουσία ή να την αποκτήσουν. Στην πραγματικότητα δεν είναι πρόβλημα των ανέργων ή των πολιτών εκείνων που βιώνουν μία δύσκολη πραγματικότητα. Εκτός από τους 1,5 εκατ. ανέργους υπάρχουν και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ακόμη που είναι εργαζόμενοι στα χαρτιά. Δυστυχώς...
Η τρόικα θέλησε να στείλει ένα σαφές μήνυμα προς τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας σε σχέση με την πολιτική ομαλότητα. Επειδή ακριβώς τα νούμερα δεν βγαίνουν. Δεν το κάνουν επειδή έχουν προσωπικά με τον πρωθυπουργό, αλλά διότι δεν θέλουν να χρεωθούν μία παταγώδη αποτυχία.
Η αποδοχή του μηνύματος δεν σημαίνει ότι θα πρέπει υποχρεωτικά να συμπορευτεί ο Αλέξης με τις επιλογές του Αντώνη, ούτε ο Αντώνης να υποχωρήσει στις απαιτήσεις του Αλέξη. Σημαίνει, όμως, ότι θα πρέπει να καθίσουν και οι δύο σε ένα τραπέζι και να συζητήσουν σε μία σοβαρή βάση. Να συμφωνήσουν εκεί που μπορούν να συμφωνήσουν και όχι να διαφωνήσουν για να διαφωνήσουν. Οι ξένες αγορές, οι διεθνείς επενδυτές, θα πάρουν έτσι το σωστό μήνυμα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να βγούμε από την κρίση.
Η ευθύνη για την έλλειψη διαλόγου βαραίνει και τους δύο. Και μάλιστα σε μία περίοδο που η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρούς κινδύνους. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε όλοι τι έχουν συμφωνήσει. Είναι όμως απαραίτητο να συμφωνήσουν. Εκτός κι αν δεν στέλνουν τα παιδιά τους σε ελληνικά σχολεία και οι δύο ή δεν τρέχουν για να γιατρευτούν σε ελληνικά νοσοκομεία. Εκτός αν δεν αναπνέουμε όλοι τον ίδιο αέρα...
Θα πει κάποιος ότι τις δύο πλευρές τις χωρίζει άβυσσος. Άραγε, αυτή η άβυσσος ήταν περισσότερη από εκείνη που χώριζε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη με τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη; Κι εδώ δεν λέμε για μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αλλά για μία συμφωνία στα βασικά. Εκτός κι αν δεν θέλουν τα κόμματα να ασχοληθούν με θέματα όπως η διαφθορά στο δημόσιο, η δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος και η εγγύηση των επενδύσεων.
Δεν είναι δικαίωμά τους να αρνηθούν το διάλογο. Είναι υποχρέωσή τους να βρουν κανάλια επικοινωνίας. Να συζητήσουν για την οικονομία, για την εξωτερική πολιτική, την άμυνα της χώρας. Είναι ο μόνος τρόπος για να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στο εξωτερικό. Δεν είναι θέμα κομματικού συμφέροντος, αλλά εθνικής αναγκαιότητας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου