ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
Του Μενέλαου Γκίβαλου
Οι επιτελείς της σημερινής συγκυβέρνησης, έμπλεοι πανικού και απόγνωσης, αγνόησαν ένα θεμελιώδες πολιτικό αξίωμα: ότι ο ρόλος του πολιτικού εντολοδόχου είναι προδιαγεγραμμένος. Τον «πολιτικά υποχείριο» τον χρησιμοποιούν όσο καιρό μπορεί να εφαρμόζει τις επιλογές των «αφεντικών» του και, παράλληλα, όσο καιρό είναι ικανός να επιβάλλει τις επιλογές αυτές, είτε με τον φόβο και τον καταναγκασμό είτε με την πειθώ και την προπαγάνδα, στην κοινωνία. Όταν οι πολιτικοί «αχυράνθρωποι» ξεπεράσουν αυτό το όριο, τότε καθίστανται άχρηστοι και σε πολλές περιπτώσεις επιζήμιοι. Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, που εξεδιώχθη κυριολεκτικώς το φθινόπωρο του 2011, όπως, στη συνέχεια, το κυβερνητικό «συμπίλημα» του Λουκά Παπαδήμου. Η σημερινή συγκυβέρνηση αποτελούσε το τελευταίο μνημονιακό – κομματικό απόθεμα και τώρα έφτασε αναπότρεπτα η ημερομηνία λήξης της.
Λίγες μέρες μετά την επίσημη ημερομηνία της έναρξης της «αντίστροφης μέτρησης», τις ευρωεκλογές του Μαΐου, η συγκυβέρνηση κατασκεύασε κυριολεκτικώς τον επικοινωνιακό μύθο της επιβίωσής της: έξοδος από το Μνημόνιο, διαπραγμάτευση για το χρέος, φοροελαφρύνσεις… Αυτό το επικοινωνιακό «κατασκεύασμα» θα αποτελούσε, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της συγκυβέρνησης, την πολιτική «γέφυρα» που θα οδηγούσε στη διασφάλιση των «180», θα χρησίμευε, δηλαδή, ως πολιτικό «διαβατήριο» για τη συνέχιση του σημερινού μνημονιακού καθεστώτος. Το κυβερνητικό επικοινωνιακό «παραμύθι» δεν είχε δράκο…
Βασικό ερώτημα: Είχε κάποια εγγύηση ή ενθάρρυνση από τους δανειστές, το ΔΝΤ, την Άνγκελα Μέρκελ το δίδυμο Αντώνης Σαμαράς – Ευάγγελος Βενιζέλος όταν σχεδίαζε επί χάρτου; Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι υπήρχε μια τέτοια «διάθεση», αυτή «εξατμίστηκε» στις αρχές του φθινοπώρου: εκτιμήθηκε ότι η κατάσταση είναι μη αντιστρεπτή κι ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να δοθούν παραχωρήσεις σε μια καταρρέουσα κυβέρνηση που έχει εκμετρήσει πλέον το μνημονιακό της ζην. Γι” αυτό και η περιφρονητική και απαξιωτική στάση που αντιμετώπισαν τόσο ο Αντώνης Σαμαράς όσο και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι σε Παρίσι, Βερολίνο, Νέα Υόρκη εξέφραζε, σε πρακτικό και συμβολικό επίπεδο, την απόφαση των δανειστών, της Ά. Μέρκελ και της χρηματοπιστωτικής ολιγαρχίας: τους είχαν πια ξεγραμμένους…
Το ύστατο μνημονιακό καθήκον
Γιατί η τρόικα, το ΔΝΤ και η ευρωπαϊκή ολιγαρχία ασκούν αυτές τις ασφυκτικές πιέσεις στη συγκυβέρνηση; Διότι πριν από το τέλος της πρέπει να εκπληρώσει το τελευταίο μνημονιακό της καθήκον ώστε να ολοκληρώσει τη μνημονιακή της «εργολαβία»: να ψηφίσει (με τη μορφή πολυνομοσχεδίου) ένα νέο Μνημόνιο, με νέα σκληρά μέτρα, ώστε να διαμορφώσει ένα νέο μνημονιακό «ανάχωμα» που θα δεσμεύσει μια επόμενη κυβέρνηση με επικεφαλής τον ΣΥΡΙΖΑ. Όσο για τους «180»… γαία πυρί μειχθήτω.
Όλο το «σενάριο» της συγκυβέρνησης όχι μόνο τινάχτηκε στον αέρα, αλλά μετατρέπεται γι” αυτή σε αποπνικτικό, σε θανάσιμο «βρόχο». Η ψήφιση νέων μέτρων από την κυβερνητική πλειοψηφία όχι μόνο είναι αβέβαιη, αλλά μπορεί να μετατραπεί σε μπούμερανγκ ακόμα και στην περίπτωση της «διαρροής» μίας ή δύο ψήφων από το κυβερνητικό στρατόπεδο, αφού σε μια τέτοια περίπτωση θα ενισχύετο το αίσθημα του νομοτελειακά επερχόμενου τέλους και θα αποτελούσε προκατάθεση της αποτυχίας να συλλεγούν οι περίφημες 180 ψήφοι…
Γι’ αυτό και τώρα το σενάριο της αποτυχίας αντιστρέφεται: διατυπώνονται (συγκλίνουσες) απόψεις να προηγηθεί η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας και, σε περίπτωση αποτυχίας, να ακολουθήσουν οι εθνικές εκλογές. Εάν, σύμφωνα με την άποψη αυτή, επιτύχει ο πολιτικός εκβιασμός και συγκεντρωθούν οι «περιπόθητες» 180 ψήφοι, τότε μπορούν στη συνέχεια να ψηφιστούν το νέο Μνημόνιο και τα νέα σκληρά μέτρα. Εάν επιτευχθεί, συνεπώς, η πολιτική χειραγώγηση των βουλευτών, τότε είναι πιο εύκολη η μνημονιακή χειραγώγησή τους, αφού θα έχει διασφαλιστεί η πολιτική τους επιβίωση.
Γι’ αυτό οι επιτελείς της συγκυβέρνησης και τα συστημικά συμφέροντα έχουν εδώ και καιρό μετατραπεί σε «κυνηγούς κεφαλών» κι έχουν εξαπολυθεί για την απόκτηση ψήφων από το «τιμ» των ανεξάρτητων βουλευτών, ενώ η διάλυση και «διαρπαγή» των ΑΝΕΛ και της ΔΗΜΑΡ παραμένει μόνιμη στρατηγική. Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ καταρρέει και αυτοδιαλύεται, ενώ ο Α. Σαμαράς και η ακροδεξιά ηγετική του ομάδα συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει γι” αυτούς «επόμενη μέρα», αφού η μάχη της διαδοχής στη ΝΔ έχει ήδη ξεκινήσει.
Όμως η μνημονιακή «κλεψύδρα» τους άδειασε. Κανένας εκβιασμός, κανένα τέχνασμα, καμιά προπαγάνδα δεν μπορεί να διατηρήσει στην εξουσία ένα κυβερνητικό μόρφωμα που έχει απωλέσει την κοινωνική και πολιτική του νομιμοποίηση. Η μόνη τους προσφορά είναι, τουλάχιστον, να μην δημιουργήσουν συνθήκες σύγκρουσης και εμφυλιοπολεμικής έντασης και να σεβαστούν, έστω και τώρα, τη δημοκρατική ομαλότητα. Ας είναι τουλάχιστον αυτή η θετική προσφορά τους…
πηγή – επίκαιρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου