Μικρομεγαλισμός

Νέα Πολιτική

Του Μελέτη Μελετόπουλου*

Μία θεμελιώδης παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών, η οποία εμποδίζει την ανάδειξη νέων πολιτικών δυνάμεων, είναι ο μικρομεγαλισμός. Μου έκανε εντύπωση, προ ημερών, το εξής: παραιτήθηκε, λίγους μήνες μετά μετά την εκλογική του συντριβή στις ευρωεκλογές με 0,37%, ο πρόεδρος και ιδρυτής μικρής κίνησης πολιτών, παραδεχόμενος ότι, έτσι όπως είναι ολιγαρχικά δομημένο το πολιτικό σύστημα, δεν μπόρεσε να μεταδώσει το μήνυμά του στο εκλογικό σώμα.

Αμέσως έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση ο αντιπρόεδρος της ολιγάριθμης αυτής κίνησης (στην ουσία πρόκειται γιά μία παρέα) και να ανακοινώσει ότι «ο αγώνας συνεχίζεται». Τώρα, πώς συνεχίζεται και τελικά γιατί συνεχίζεται, είναι μία άλλη ιστορία. Δύο άλλα κόμματα, ένα παλαιότερο νεοφιλελεύθερο και ένα άλλο υποτίθεται νέο, παρουσιάστηκαν στις εκλογές ως «συνομοσπονδία», γιά να αποσπάσουν το τρανταχτό 0,91%. Διερωτάται κανείς πόσο ναρκισσισμό πρέπει να έχει κανείς γιά να δημιουργήσει ολόκληρη «συνομοσπονδία» με ένα άλλο ανύπαρκτο κόμμα, προκειμένου να μην χάσει τον τίτλο του προέδρου (προέδρου του τίποτα…).

Μία άλλη περίπτωση είναι αυτή ενός παλαιού πολιτευτή, ο οποίος κατεβαίνει από εκλογές σε εκλογές επικεφαλής δικού του κόμματος, πότε αυτόνομα και πότε ως μέρος «συνομοσπονδίας» με τους πιο απίθανους (και πολιτικά ανύπαρκτους) εταίρους, κι ενώ ο λαός του έχει κάνει σαφές ότι δεν ασχολείται μαζί του, αυτός επιμένει ηρωικά, εισπράττοντας την μία γελοιοποίηση μετά την άλλη.  Άλλη μια περίπτωση είναι αυτή ενός συμπαθητικού ανθρωπάκου από τα νότια προάστια, που ίδρυσε δική του πολιτική κίνηση με πέντε φίλους του και στηλιτεύει τους πάντες και τα πάντα, προτείνει δε στους συνομιλητές του εκ περιτροπής πρωθυπουργία σε περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές. Αναζητά κανείς τα όρια μεταξύ της γραφικότητας και της ψυχοπαθολογίας…. 34, ολογράφως τριαντατέσσερις πολιτικές κινήσεις κατέβηκαν στις τελευταίες εκλογές και πήραν ποσοστά κάτω του 1,5%.

Τουλάχιστον η μεγαλύτερη από αυτές σε ποσοστά, το κόμμα «Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες του Γιώργου Χατζημαρκάκη», είχε την αξιοπρέπεια να κατεβάσει τα ρολά. Οι άλλοι συνεχίζουν απτόητοι, συγκαλούν συνέδρια, εξαγγέλλουν «νέες προσπάθειες», επανιδρύονται, αλλάζουν όνομα, συνάπτουν συμμαχίες, συγκροτούν «συνομοσπονδίες κομμάτων», και αλληλοπροσφωνούνται «πρόεδροι», προκαλώντας το γέλιο στην ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, το ΠΑΣΟΚ κλπ.

Σημειωτέον ότι όλοι αυτοί βρίσκονται σε συνεχή διαπραγμάτευση μεταξύ τους, και όλοι ομνύουν στην ενότητα των αντισυστημικών δυνάμεων, υπό τον όρο βεβαίως ότι όλοι οι άλλοι θα προσχωρήσουν σε αυτούς και ότι οι ίδιοι θα είναι πρόεδροι της ενωμένης παράταξης που θα δημιουργηθεί. Στην ουσία, όλοι τους είναι κατά βάθος ικανοποιημένοι από τον κλειστό αυτιστικό μικρόκοσμο-παρέα που δημιούργησε ο καθένας τους, γιατί το μέγεθός του είναι στα μέτρα τους, είναι εύκολα διαχειρίσιμος και ελέγξιμος, και κυρίως μένει στο περιθώριο της πολιτικής, μακρυά από την πραγματικότητα που κάνει τζιζ….

*Διευθυντής της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News)