Νομισματική vs δημοσιονομική αξιοπιστία

capital

του Jeremie Cohen-Setton

Τι διακυβεύεται: Η ζημιά που προκλήθηκε από την εισαγωγή τον Απρίλιο της πρώτης μεγάλης φορολογικής αύξησης των τελευταίων 17 ετών, έχει οδηγήσει σε φωνές που ζητούν την αναβολή της επόμενης προγραμματισμένης αύξησης του φόρου κατανάλωσης, από φόβο ότι, σε διαφορετική περίπτωση, θα επηρεάσει την αξιοπιστία της αλλαγής του νομισματικού καθεστώτος. Αλλά με ένα χρέος που υπερβαίνει το 240% του ΑΕΠ, ορισμένοι σχολιαστές πιστεύουν ότι η υπαναχώρηση για τον φόρο κατανάλωσης θα μπορούσε να προκαλέσει θανάσιμη ζημιά στην δημοσιονομική αξιοπιστία της Ιαπωνίας.

Ο Paul Krugman γράφει ότι το αστείο είναι πως και οι δύο πλευρές αυτής της συζήτησης πιστεύουν ότι πρόκειται για θέμα αξιοπιστίας. Αλλά διαφωνούν για το είδος της αξιοπιστίας που είναι κρίσιμη αυτή τη στιγμή. Τώρα, η Ιαπωνία δυσκολεύεται να βγει από την αποπληθωριστική παγίδα. Χρειάζεται απεγνωσμένα να πείσει τον ιδιωτικό κλάδο ότι από τώρα οι τιμές θα αυξηθούν, επομένως το να κρατάνε τα λεφτά είναι κακή ιδέα και το χρέος δεν θα αποτελέσει μεγάλο βάρος. Η υπέρ της αύξησης του φόρου πλευρά, ανησυχεί ότι εάν η Ιαπωνία δεν προχωρήσει με αυτή την αύξηση, θα χάσει τη δημοσιονομική αξιοπιστία και αυτό θα βάλει σε κίνδυνο την οικονομία γενικότερα αυτή τη στιγμή.

Η αξιοπιστία της αλλαγής του νομισματικού καθεστώτος

Ο Jacob Schlesinger γράφει ότι το εγχείρημα κατά του αποπληθωρισμού θα γινόταν ευκολότερο εάν η κυβέρνηση εστίαζε αποκλειστικά σε αυτόν τον στόχο. Δεν είναι. Η βασική προτεραιότητα του υπουργείου Οικονομικών είναι ο περιορισμός του εξωτερικού κρατικού χρέους, οδηγώντας το να πιέσει για μια αύξηση του φόρου επί των πωλήσεων την περασμένη άνοιξη και να αναζητήσει μια νέα το επόμενο έτος, ακόμη κι αν ο πρώτος γύρος υποστηρίζει το κατά του αποπληθωρισμού εγχείρημα, πιέζοντας την ανάπτυξη.

Ο Paul Krugman γράφει ότι η Ιαπωνία θα πρέπει να ανησυχεί πολύ να μην χάσει το momentum στην μάχη κατά του αποπληθωρισμού. Ας υποθέσουμε ότι ένας δεύτερος γύρος αύξησης του φόρου προκαλεί άλλη μία πτώση στο πραγματικό ΑΕΠ και ότι όλη η πρόοδος που έχει σημειωθεί εναντίον του πληθωρισμού μέχρι στιγμής, εξαφανίζεται. Πόσο πιθανό είναι ότι η Τράπεζα της Ιαπωνίας θα επανέλθει μετά από αυτό, δηλώνοντας “εμπιστευτείτε μας -αυτή τη φορά πραγματικά θα φέρουμε τον πληθωρισμό πίσω στο 2% σε δύο χρόνια, όχι αλήθεια- και θα γίνει πιστευτή; Εάν διακοπεί η τρέχουσα προσπάθεια, θα μπορούσε να προκαλέσει μια θανάσιμη ζημιά στην αξιοπιστία αναφορικά με το μέτωπο του αποπληθωρισμού. Ο Jay Shambaugh πιστεύει ότι ο φόρος προστιθέμενης αξίας είναι προβληματικός διότι καθιστά τα στοιχεία του πληθωρισμού δύσκολο να διαβαστούν.

Ο Kevin Dum γράφει ότι και οι τρεις μεγαλύτερες κεντρικές τράπεζες στον πλανήτη προφανώς αντιμετωπίζουν πρόβλημα στο να πετύχουν ακόμη και τον μετριοπαθή στόχο του 2% για τον αποπληθωρισμό. Είναι απρόθυμοι να το κάνουν ή ανίκανοι; Ό,τι και να συμβαίνει, όσο περισσότερο κρατάει αυτό, τόσο περισσότερο πλήττεται η αξιοπιστία τους. Στο παρελθόν, θεωρούνταν δεδομένο ως επί το πλείστον ότι η “αξιοπιστία” για τις κεντρικές τράπεζες σχετιζόταν με την ικανότητά τους να διατηρούν τον πληθωρισμό χαμηλά. Σήμερα ωστόσο, αντιμετωπίζουμε το αντίθετο πρόβλημα.

Δημοσιονομική αξιοπιστία: τότε και τώρα

Ο Adam Posen γράφει ότι υπάρχει περισσότερη τέχνη παρά επιστήμη στο να καθοριστεί τι είναι δημοσιονομικά βιώσιμο για μια μεγάλη οικονομία με το δικό της νόμισμα. Ο Takatoshi Ito έχει υποστηρίξει ότι ένας μεγάλος λόγος δεν ήταν μια κατάρρευση ή μια επίθεση της αγοράς στη διαπραγμάτευση των ιαπωνικών κρατικών ομολόγων μέχρι τώρα, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι υπάρχει τελικά η δυνατότητα αύξησης των φόρων. Υπάρχει αυτό το περιθώριο για την αύξηση των φόρων, όσον αφορά το περιορισμένο μερίδιο των φορολογικών εσόδων στο εθνικό ΑΕΠ για την Ιαπωνία. Αλλά φθάνουμε στο σημείο όπου δεν τίθεται πλέον ερώτημα για την ιαπωνική κυβέρνηση σχετικά με το τι μπορεί να κάνει όταν χρειαστεί, αλλά ότι η κυβέρνηση θα πρέπει να το ξεκινήσει τώρα. Πιστεύω ότι τώρα υπάρχει ένα πραγματικό ρίσκο της αγοράς, όχι τόσο στην ιαπωνική αγορά ομολόγων αλλά στην ιαπωνική κεφαλαιαγορά και στην ισοτιμία του γεν. Εάν η κυβέρνηση Abe δίσταζε πολύ ή αποτύγχανε να δεσμευτεί αυτό το φθινόπωρο για την αύξηση του φόρου το 2015 όπως είναι προγραμματισμένο, το μεγαλύτερο μέρος της αύξησης των τιμών των assets που έχει σημειωθεί στην Ιαπωνία από τον Δεκέμβριο του 2012, θα εξαφανιζόταν, και η πίστωση θα διακοπτόταν.

Ο Adam Posen γράφει ότι η Ιαπωνία ήταν σε θέση να ξεφύγει από τα επίμονα υψηλά ελλείμματα χωρίς να εκδηλωθεί μια κρίση, για τέσσερις λόγους. Πρώτον, οι ιαπωνικές τράπεζες παρακινήθηκαν να αγοράσουν μεγάλα ποσά κυβερνητικών ομολόγων σε επαναλαμβανόμενη βάση. Δεύτερον, τα ιαπωνικά νοικοκυριά αποδέχθηκαν τις επίμονα χαμηλές αποδόσεις των καταθέσεών τους που προκλήθηκαν από αυτές τις αγορές. Τρίτον, οι πιέσεις των αγορών περιορίστηκαν από τον συνδυασμό των λίγων ξένων κατόχων ιαπωνικών κρατικών ομολόγων (λιγότερο από το 8% του συνόλου) και την απειλή ότι η Τράπεζα της Ιαπωνίας θα αγόραζε τα ανεπιθύμητα ομόλογα. Τέταρτον, το ποσοστό της φορολογίας και των κυβερνητικών δαπανών στο σύνολο των ιαπωνικών εσόδων, ήταν χαμηλό.

Ο Brad DeLong αντιλαμβάνεται το επιχείρημα εάν αυτό που υποστηρίζεται δεν είναι απλώς μια αύξηση των φόρων αλλά μια αύξηση των φόρων σε συνδυασμό με την πλήρη νομισματική αντιστάθμιση στη μορφή επιπρόσθετης νομισματικής τόνωσης. Ο Gavyn Davies γράφει ότι υπό ένα τέτοιο σενάριο, η υποτίμηση και η νομισματική χαλάρωση θα αποζημιώσει τον δεύτερο γύρο της αύξησης του φόρου από το 8% στο 10% που πρόκειται να λάβει χώρα το επόμενο φθινόπωρο, οπότε το ονομαστικό ΑΕΠ θα αναπτυχθεί τουλάχιστον με ρυθμό 3% και η αναλογία δημοσίου χρέους ως προς το ΑΕΠ θα αρχίσει να υποχωρεί.

Ο Economist γράφει ότι το πακέτο τόνωσης του Kuroda είχε σκοπό να καταστήσει ευκολότερο για τον πρωθυπουργό να πραγματοποιήσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και επίσης να αυξήσει τον φόρο κατανάλωσης. Αλλά η ιδιωτικών κατανάλωση είναι τόσο ασθενής για την οικονομία ώστε αυτή να αντέξει μια αύξηση του φόρου αυτή τη στιγμή. Επομένως ο Abe θα πρέπει αντί αυτού να ανακοινώσει νομοθεσία για αύξηση του φόρου κατά 1% ετησιως, για 12 χρόνια. Οι αυξήσεις θα πρέπει να ξεκινήσουν ότι η οικονομία θα μπορεί να το αντέξει. Αυτό δεν θα είναι ο επόμενος χρόνος.

Ο Gavyn Davies γράφει ότι μετά από τις πιο πρόσφατες ανακοινώσεις της, η Τράπεζα της Ιαπωνίας θα αυξήσει τώρα τον ισολογισμό της κατά 15% του ΑΕΠ ετησίως, και θα παρατείνει την μέση διάρκεια του προγράμματος αγοράς ομολόγων από τα επτά στα 10 έτη. Αυτό είναι ένα open-ended πρόγραμμα αγοράς ομολόγων που σε όρους δολαρίου, είναι περίπου στο 70% του μέγιστου ρυθμού αγοράς ομολόγων υπό το QE3 στις ΗΠΑ.

Η μετάφραση του κειμένου έγινε από το Capital.gr. Η δημοσίευση της ελληνικής μετάφρασης δεν αποτελεί προϊόν επίσημης συνεργασίας

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.bruegel.org/nc/blog/detail/article/1478-monetary-vs-fiscal-credibility-in-japan/

Πηγή:www.capital.gr