Μια άλλη ανάγνωση των Lux Leaks

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Έχουμε οι Έλληνες έναν παράδοξο αντίστροφο ρατσισμό. Που τον είδαμε να λειτουργεί πολύ έντονα, τώρα τελευταία στα χρόνια της κρίσης. Έχουμε μια ροπή στο να φορτώνουμε τον εαυτό μας με κάθε λογής στίγματα: πρώτα εμείς αυτοχαρακτηριστήκαμε ψεύτες και πλαστογράφοι στοιχείων, και ύστερα μας πλάκωσε το στερεότυπο των Greek Statistics από το διεθνές σύστημα. Σπεύσαμε (καλά, έσπευσαν μερικοί τις ημέρες της αντιπαράθεσης Μνημόνιο-αντιΜνημόνιο) να αγκαλιάσουμε ακραίες θέσεις δαιμονοποίησης ή, το αντίθετο, δοξαστικής υποδοχής των μεταρρυθμίσεων των διαδοχικών Προγραμμάτων Προσαρμογής ("το Μνημόνιο είναι ευλογία", "Το Μνημόνιο αποτελεί το μόνο Πρόγραμμα που έχει παρουσιαστεί κ.λπ."), ακόμη και όταν είχαν αναδειχθεί οι κατασκευαστικές ατσαλοσύνες και τα αδιέξοδα της προσαρμογής, όπως αυτή σχεδιάστηκε και εφαρμοζόταν. Και πάει λέγοντας.

Ε, λοιπόν, στον αντίστροφο αυτόν ρατσισμό έρχεται τώρα να προστεθεί η στάση ελληνικής αυτομαστίγωσης για την "υπόθεση Γιουνκέρ". Η υπόθεση των Luxembourg Leaks, δηλαδή η με μεγάλο διεθνή θόρυβο ανακίνηση του καθεστώτος φορολογικού παραδείσου που ήταν και παραμένει (παρά ένα κάποιο συμμάζεμα, στιγμές-στιγμές κωμικό όπως το ζουν όσοι κοινοί θνητοί έχουν τραπεζική παρουσία στο Μεγάλο Δουκάτο) το Λουξεμβούργο, πολύ-πολύ πιο βαριά και εκτεταμένα από την αλήστου μνήμης Κύπρο (εκείνη φιλοξενούσε ρωσικά και ουκρανικά κεφάλαια, άντε κάτι αραβικά και κάποια "ελαφρά" αγγλικά, ενώ το Δουκάτο έχει στραγγίξει πελώρια γερμανικά και κεντρικοευρωπαϊκά και αληθινά διεθνή, όσο η Ελβετία άρχιζε να κλείνει...), είναι μια πολύ-πολύ μεγάλη διεθνής υπόθεση. Είναι η αιχμή του δόρατος της απόφασης των Μεγάλων, από G8 σε G20 και σε ΟΟΣΑ, να πνίξουν όχι την φοροδιαφυγή -δηλαδή την παράνομη, πολλαπλά, διαρροή δημοσιονομικών εσόδων- αλλα κυρίως την πολύ μεγαλύτερη νόμιμη μεν μέσα από ηθελημένα παραθυράκια και πανάκριβα νομικά οικοδομήματα (που "ρουφάνε" τα κέρδη, που "φιλοξενούν" τα ρόγιαλτις) και με χρήση σεβαστών και εκλεπτυσμένων φορολογικών συμβούλων και δικηγόρων κοκ., πλην πολύ αποσταθεροποιητική φοροαποφυγή. Γι' αυτό και ο διεθνής (=αγγλοσαξωνικός) Τύπος ξεσπάθωσε εναντίον των γιγάντων τύπου Amazon , IKEA, AIG, Deutsche Bank, Pepsi Co, FedEx, FIAT -όπως , σε άλλα πλαίσια, την Google- που πετύχαιναν ελαχιστοποίηση της φορολογικής τους έκθεσης. Έτσι, απέκτησε θρυλική υπόσταση η rue Guillaume Kroll, σε ένα νούμερο της οποίας είχαν δηλώσει φορολογική διεύθυνση πάνω από 1.600 εταιρείες (έναντι αρκετών δεκάδων στην αντίστοιχη Εθνάρχου Μακαρίου της Λευκωσίας). Έτσι, τείνει να αυτοθρυλοποιηθεί η ICIJ, η ένωση δημοσιογράφων που έκανε εν προκειμένω συλλογικά τη δουλειά του Assange στα Wiki Leaks για τα διπλωματικά/αμυντικά αρχεία....

Ωραία έως εδώ. Και κατανοητό το να στρέφεται στην Ελλάδα το ενδιαφέρον -όπου, στην ομάδα των ICIJ, μετείχαν μόνο από ΤΑ ΝΕΑ- στα "ονόματα" που έπαιζαν από εδώ, από την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, στη σκακιέρα Λουξεμβούργου. Άλλωστε αυτό γίνεται ανά τον κόσμο: σε κάθε χώρα μπαίνουν στο μικροσκόπιο "οι δικοί τους" (όπως είχε γίνει και με τα Wiki Leaks). Πλέγμα εταιρειών Δημήτρη Δασκαλόπουλου (μετά την πώληση της ΔΕΛΤΑ), Coca-Cola 3E, EFG Group, Weather Investments (που συσχετίσθηκε με τη Wind Hellas: ακολούθησε διάψευση) αλλά και οι ελληνικές δραστηριότητες π.χ. των Olayan... Όμως, πολύ περισσότερο η έμφαση δόθηκε στο πόσο και ποιες εταιρείες από τις ελληνικού ενδιαφέροντος δεν αποκαλύφθηκαν -το The Press Project, αναμενόμενα, σάρκασε τον συσχετισμό μη αναφοράς με τη διαφημιστική παρουσία των μη (ή/και) λιγότερο αναφερόμενων- παρά στο κυρίως περιεχόμενο της υπόθεσης. Ύστερα στήθηκε χορός για μερικούς (Δασκαλόπουλος), πλην αιδήμων σιγή για άλλους (EFG).

Όμως το κυρίως περιεχόμενο που είναι ότι "αποφασίστηκε" από το διεθνές σύστημα να κλείσουν οι τελευταίες (;) τρύπες νόμιμης -επαναλαμβάνουμε, με τον κίνδυνο να χαρακτηρισθούμε οπαδοί των πλουτοκρατών, των μονοπωλίων κ.λπ.- λειτουργίας σ' εκείνο το μη επιβαρυμένο φορολογικά περιβάλλον στο οποίο ανέκαθεν αφήνονταν να λειτουργούν οι μεγάλοι-μεγάλοι της παγκοσμιοποιήσης, μάλλον αγνοήθηκε.

Όσο για το "ξήλωμα" Γιουνκέρ, ο οποίος εγκαλείται για τον φορολογικό "του" παράδεισο, αξίζει να θυμηθεί κανείς τη λυσσαλέα αντίδραση και των Άγγλων αλλά και των Μέρκελ/Σόιμπλε ώστε ποτέ να μην φθάσει στις Βρυξέλλες ως μη επαρκώς ελεγχόμενος.