Η διαφθορά δεν είναι μόνον ηθικά αηδής αλλά και εθνικά επιζήμια

Νέα Πολιτική

του Μελέτη Μελετόπουλου*

Ξαναδιάβαζα προ ημερών τις πανεπιστημιακές σημειώσεις μου από τα φοιτητικά μου χρόνια, και ειδικώτερα ενός καθηγητού μου ειδικού στα πολιτικά συστήματα του Τρίτου Κόσμου.  Ο καθηγητής μου, λοιπόν, αυτός έλεγε, προ τριακονταετίας, το εξής: ότι στα διεφθαρμένα τριτοκοσμικά πολιτικά συστήματα, τα οποία αποκαλούσε «Μπανανίες» (από την γνωστή ταινία του Γούντι Άλλεν), αν οι ηγέτες των κομμάτων δεν έχουν στοιχεία εις βάρος κάποιου, ώστε να μπορούν να τον ελέγχουν, δεν τον χρίζουν υποψήφιο βουλευτή ούτε τον διορίζουν σε κρατικό αξίωμα. Διότι στις χώρες αυτές η είσοδος ακέραιων ανθρώπων στην πολιτική, ανθρώπων που ούτε θα συμμετέχουν ούτε και θα ανεχθούν φαινόμενα διαφθοράς, απειλεί να τινάξει στον αέρα όλο το φαύλο σύστημα καταλήστευσης του εθνικού πλούτου από μία ανήθικη ολιγαρχία.

Στις Μπανανίες, έλεγε ο καθηγητής μου, υπάρχουν εξελιγμένοι επικοινωνιακοί μηχανισμοί γιά να αποκλείουν από την πολιτική σκηνή πρόσωπα και ομάδες που διέπονται από το αίσθημα ανιδιοτελούς προσφοράς στην πατρίδα. Αντιθέτως προάγουν φαύλους, τους οποίους μεταμφιέζουν σε «χαρισματικές προσωπικότητες», «ικανούς μάνατζερς», «τεχνοκράτες», «αποτελεσματικούς», «συναινετικούς» κλπ. στα μάτια των αφελών και εύπιστων ψηφοφόρων. Τους οποίους ψηφοφόρους έχουν φροντίσει προηγουμένους να αποβλακώσουν και να παραπλανήσουν με γκαιμπελικού τύπου «ενημέρωση» και κυρίως με ένα καλά σχεδιασμένο εκπαιδευτικό σύστημα, που σκοτώνει την κρίση και την ελεύθερη σκέψη.

Έτσι, στις Μπανανίες, έλεγε ο σπουδαίος και διεθνούς φήμης καθηγητής μου, τα πολιτικά συστήματα αποκτούν σταδιακά τον χαρακτήρα κλειστής ομάδας, που διέπεται από κανόνες συνενοχής, σιωπής («ομερτά») και πλήρους ταύτισης συμφερόντων, ενώ προς τα έξω εμφανίζουν μία εικόνα δήθεν πλουραλισμού, «δημοκρατικής πολυφωνίας» και «σκληρών κομματικών ανταγωνισμών». Με αυτόν τον τρόπο, ο λαός πιστεύει ότι ζει σε καθεστώς δημοκρατίας, ενώ στην πραγματικότητα υφίσταται ένα συγκεκαλυμμένο μονοπώλιο εξουσίας.

Αυτού του είδους τα πολιτικά συστήματα, έλεγε ο καθηγητής μου, είναι πολύ αποτελεσματικώτερα από τις παραδοσιακές δικτατορίες, που προκαλούν διεθνείς αντιδράσεις, εσωτερικές εξεγέρσεις και οδηγούν τους λαούς σε επαναστάσεις.    

Καμμιά φορά, έλεγε ο καθηγητής μου, κάποια αντισυστημικά και ανεξάρτητα ΜΜΕ αποκαλύπτουν υποθέσεις διαφθοράς, και προκαλούν σοβαρούς τριγμούς στο σύστημα, αμφιβολίες στην κοινή γνώμη και δρομολογούν μη ελεγχόμενες εξελίξεις.

Πολιτικά συστήματα τέτοιου είδους, που χαρακτηρίζονται από διαφθορά και διέπονται από την λογική των «ημετέρων», κατέληγε ο διακεκριμένος αυτός επιστήμων (που τον είχε τιμήσει με πανεπιστημιακή έδρα ένα κορυφαίο ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο), αναπόφευκτα καταρρέουν. Γιά τον εξής απλούστατο λόγο: η διαφθορά, εκτός από ηθικά αηδής, οδηγεί και σε λανθασμένες αποφάσεις. Όταν π.χ. το κριτήριο γιά την παραγγελία ενός οπλικού συστήματος είναι το ύψος της «προμήθειας» που θα λάβει ο αρμόδιος και όχι ο τύπος του όπλου που απαιτούν οι γεωστρατηγικές ανάγκες της χώρας, τότε σε περίπτωση στρατιωτικής σύρραξης η χώρα θα βρεθεί με λάθος όπλα  στην διάθεσή της.

Αυτή η αρχή ισχύει σε όλους τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητας: η άσκηση εξουσίας με βάση προσωπικά, πελατειακά, κομματικά κλπ. κριτήρια οδηγεί σε δυσλειτουργία, παρακμή και τελικά σε διάλυση μία χώρα.

Αυτά όσον αφορά τις μακρυνές χώρες του Τρίτου Κόσμου. Εμείς ανήκουμε στην Ευρώπη, οπότε τα παραπάνω τα έγραψα γιά την επιστημονική ενημέρωση των αναγνωστών που ενδιαφέρονται να εντρυφήσουν στις Πολιτικές Επιστήμες.

*Διευθυντή της Νέας Πολιτικής (Δημοσιεύτηκε στο Kontra News).