Το Ποντίκι
Φορομανία έχει κυριεύσει την ελληνική κυβέρνηση, αφού η αύξηση των φόρων στο εισόδημα και την περιουσία τους τελευταίους τρεις μήνες έφθασε το 1 δισ. ευρώ, σύμφωνα μάλιστα με την ΕΛΣΤΑΤ!
Από την άλλη, τα χρέη προς την εφορία έχουν εκτιναχθεί σε πάνω από 66 δισ. ευρώ και υπολογίζεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξής τους κινείται από 800 εκατομμύρια έως 1,2 δισ. κάθε μήνα.
Την ίδια ώρα, βέβαια, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων περιορίστηκαν περαιτέρω. Οι δαπάνες για αμοιβές εξηρτημένης εργασίας ανήλθαν σε 5,158 δισ. ευρώ το β’ τρίμηνο εφέτος, από 5,208 δισ. ευρώ το α’ τρίμηνο 2014 (μείωση κατά 50 εκατ. ευρώ) και έναντι 5,616 δισ. ευρώ το β’ τρίμηνο 2013 (μείωση κατά 458 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση).
Όσο για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα; Εκεί τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα αφού οι καθυστερήσεις των μισθών από τους επιχειρηματίες ξεκινούν από 3 μήνες και φθάνουν ακόμη και το ένα έτος!
Εξοντωτικοί φόροι
Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι εξοντωτικοί φόροι, που επιβάλλεται να πληρώσουν κατά τους επόμενους μήνες οι πολίτες που δηλώνουν τα εισοδήματά τους, έχουν στόχο να δώσουν τη χαριστική βολή στο κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που εξακολουθεί να επιπλέει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στην Ελλάδα ο συνολικός φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις ανέρχεται στο 44,6% και «μετράει» πέντε διαφορετικούς φόρους και εισφορές (φόρος επί των κερδών, εργατικές και εργοδοτικές εισφορές, κοινωνικές εισφορές, φόρος ιδιοκτησίας, φόρος επί του τζίρου).
Παράλληλα, ήδη ένα στα τρία νοικοκυριά εμφανίζεται να έχει καθυστερημένες οφειλές προς το Δημόσιο, τα Ταμεία, τις ΔΕΚΟ, τις τράπεζες καθώς και προς άλλους φορείς.
Την ίδια ώρα έχει πάψει κάθε συζήτηση για τη φοροδιαφυγή, σαν να έχουν ξεχάσει τελείως τις διάφορες λίστες που κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία με ονόματα επιφανών επιχειρηματιών που φοροδιαφεύγουν έχοντας εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό!
Πηγές του οικονομικού επιτελείου χρησιμοποιούν διάφορες δικαιολογίες, όπως για παράδειγμα ότι δεν συνεργάζονται πρόθυμα οι τράπεζες και δεν ανοίγουν γρήγορα λογαριασμούς προσώπων για τα οποία έχει ζητηθεί διασταύρωση καταθέσεων και φορολογικών δηλώσεων. Επικαλούνται τον κουρασμένο και διαλυμένο κρατικό μηχανισμό, τα παράθυρα του νόμου που επιτρέπουν παρελκύσεις και καθυστερήσεις μέχρι να καταβληθεί ένα πρόστιμο που επιβάλλεται.
Ομολογούν το γεγονός ότι η δικαιοσύνη τρέχει μόνον όταν πρόκειται για το μισθολόγιο των λειτουργών της. Ο ζυγός της είναι «πειραγμένος» (αντισυνταγματικές οι περικοπές σε δικαστικούς και ενστόλους, συνταγματικές για τους άλλους).
Τζίφος τα «σαφάρι»
Είναι αλήθεια ότι οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί βραδυπορούν υπόπτως εκεί που πρέπει να τρέξουν και συχνότατα καρκινοβατούν με αποτέλεσμα ο μεγάλος πλούτος να μένει προστατευμένος και οι επιδόσεις των φοροελεγκτικών-φοροεισπρακτικών μηχανισμών να είναι κάκιστες, ενώ τα «σαφάρι» του ΣΔΟΕ, που απολαύσαμε το καλοκαίρι στους τουριστικούς προορισμούς, προσφέρουν μεν θέαμα, όχι όμως και έσοδα στο ταμείο του κράτους.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, η ονομαστική αξία του δημοσίου χρέους ανήλθε στο τέλος του β’ τριμήνου εφέτος σε 317,499 δισ. ευρώ και αυξήθηκε κατά περίπου 2,5 δισ. ευρώ από το α’ τρίμηνο (ήταν 315,002 δισ. ευρώ).
Η αποτυχία τους να συμμαζέψουν το χρέος ανάγκασε επιτέλους τα τζιμάνια του υπουργείου Οικονομικών να προχωρήσουν στη ρύθμιση των 100 δόσεων, όμως ο λογαριασμός της φτώχειας είναι τεράστιος και αδύνατον να εξυπηρετηθεί.
Οι ιθύνοντες δείχνουν να μην τους νοιάζει και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως με την πολιτική αυτή μόνο καταστροφή φέρνουν στην ελληνική οικονομία, αφού για κάθε ευρώ φόρου εισοδήματος και έκτακτου τέλους χάνεται ενάμισι ευρώ από έμμεσους φόρους λόγω πτώσης της κατανάλωσης.
Και αν αφήσουμε κατά μέρος τους φόρους και πιάσουμε τα χρέη των νοικοκυριών προς τις τράπεζες, βλέπουμε ότι το μη εξυπηρετούμενο χρέος προς αυτές φθάνει πλέον τα 86 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 50 δισ. ευρώ αφορούν σε επιχειρηματικά δάνεια και τα 36 δισ. ευρώ σε δάνεια ιδιωτών. Δεκατρία δισ. ευρώ από τα μη εξυπηρετούμενα επιχειρηματικά δάνεια αφορούν σε μικρές επιχειρήσεις και τα υπόλοιπα σε μεγαλύτερες.
Χρέη της… Μιχαλούς
Συνολικά, δε, το μέγεθος του ιδιωτικού χρέους (εξυπηρετούμενο και μη) προς τις τράπεζες φτάνει στα 215 δισ. ευρώ. Οι πρωτογενείς ληξιπρόθεσμες οφειλές (χωρίς δηλαδή τις προσαυξήσεις) προς το Δημόσιο ανέρχονται στα 21 δισ. ευρώ και προς τα ασφαλιστικά ταμεία στα 12 δισ. ευρώ.
Τα νούμερα αυτά δεν τα λέμε εμείς αλλά ο υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Δένδιας.
Μάλιστα τα «κόκκινα» δάνεια υπερβαίνουν πλέον το 40% των συνολικών χορηγήσεων προς τον ιδιωτικό τομέα (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) ενώ στα μέσα Ιουνίου, όπως είχε πει τότε στη Βουλή ο διοικητής της ΤτΕ Γ. Στουρνάρας, ήταν 38,2%, στα τέλη του α’ τριμήνου 33,5% και στο τέλος του 2013 32%.
Από όλες τις κατηγορίες δανείων σε καθυστέρηση τη μεγαλύτερη αύξηση παρουσιάζουν το τελευταίο εξάμηνο τα επιχειρηματικά. Αυτό αποτελεί ένδειξη ότι, παρά τη διαφαινόμενη τάση σταθεροποίησης και την προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας, η κατάσταση στην αγορά επιδεινώνεται καθώς συνεχίζεται η συρρίκνωση της εγχώριας ζήτησης, οι πωλήσεις σε πολλούς κλάδους μειώνονται, ενώ η ρευστότητα σπανίζει.
Είναι φανερό ότι οι Έλληνες είναι ανήμποροι πλέον να αντεπεξέλθουν σε αυτή τη φορομπηχτική πολιτική… Βρίσκονται εγκλωβισμένοι. Στην πράξη τα μέτρα των τελευταίων ετών έχουν προκαλέσει μια αλυσίδα εξελίξεων και την ώρα που υπάρχει ένα πρόβλημα ανοίγει και ένα επόμενο ως συνέπεια των παρεμβάσεων. Το καθοδικό αυτό σπιράλ έφερε μείωση του τζίρου στις επιχειρήσεις, πολλές μάλιστα έβαλαν λουκέτο, με συνέπεια τις απολύσεις εργαζομένων. Αποτέλεσμα είναι η φτώχεια να έχει συγκεκριμένο κόστος από τις πολιτικές λιτότητας στα εισοδήματα των νοικοκυριών το διάστημα 2013-2014… Το Παρατηρητήριο του ΙΝΕ ΓΣΕΕ εκτιμά ότι με λιγότερα από 334 ευρώ τον μήνα ζει ένας στους δύο φτωχούς στη χώρα μας.
Φορομανία έχει κυριεύσει την ελληνική κυβέρνηση, αφού η αύξηση των φόρων στο εισόδημα και την περιουσία τους τελευταίους τρεις μήνες έφθασε το 1 δισ. ευρώ, σύμφωνα μάλιστα με την ΕΛΣΤΑΤ!
Από την άλλη, τα χρέη προς την εφορία έχουν εκτιναχθεί σε πάνω από 66 δισ. ευρώ και υπολογίζεται ότι ο ρυθμός ανάπτυξής τους κινείται από 800 εκατομμύρια έως 1,2 δισ. κάθε μήνα.
Την ίδια ώρα, βέβαια, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων περιορίστηκαν περαιτέρω. Οι δαπάνες για αμοιβές εξηρτημένης εργασίας ανήλθαν σε 5,158 δισ. ευρώ το β’ τρίμηνο εφέτος, από 5,208 δισ. ευρώ το α’ τρίμηνο 2014 (μείωση κατά 50 εκατ. ευρώ) και έναντι 5,616 δισ. ευρώ το β’ τρίμηνο 2013 (μείωση κατά 458 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση).
Όσο για τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα; Εκεί τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα αφού οι καθυστερήσεις των μισθών από τους επιχειρηματίες ξεκινούν από 3 μήνες και φθάνουν ακόμη και το ένα έτος!
Εξοντωτικοί φόροι
Είναι φανερό ότι όλοι αυτοί οι εξοντωτικοί φόροι, που επιβάλλεται να πληρώσουν κατά τους επόμενους μήνες οι πολίτες που δηλώνουν τα εισοδήματά τους, έχουν στόχο να δώσουν τη χαριστική βολή στο κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που εξακολουθεί να επιπλέει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ότι στην Ελλάδα ο συνολικός φορολογικός συντελεστής για τις επιχειρήσεις ανέρχεται στο 44,6% και «μετράει» πέντε διαφορετικούς φόρους και εισφορές (φόρος επί των κερδών, εργατικές και εργοδοτικές εισφορές, κοινωνικές εισφορές, φόρος ιδιοκτησίας, φόρος επί του τζίρου).
Παράλληλα, ήδη ένα στα τρία νοικοκυριά εμφανίζεται να έχει καθυστερημένες οφειλές προς το Δημόσιο, τα Ταμεία, τις ΔΕΚΟ, τις τράπεζες καθώς και προς άλλους φορείς.
Την ίδια ώρα έχει πάψει κάθε συζήτηση για τη φοροδιαφυγή, σαν να έχουν ξεχάσει τελείως τις διάφορες λίστες που κυκλοφορούν στα δημοσιογραφικά γραφεία με ονόματα επιφανών επιχειρηματιών που φοροδιαφεύγουν έχοντας εκατομμύρια ευρώ στο εξωτερικό!
Πηγές του οικονομικού επιτελείου χρησιμοποιούν διάφορες δικαιολογίες, όπως για παράδειγμα ότι δεν συνεργάζονται πρόθυμα οι τράπεζες και δεν ανοίγουν γρήγορα λογαριασμούς προσώπων για τα οποία έχει ζητηθεί διασταύρωση καταθέσεων και φορολογικών δηλώσεων. Επικαλούνται τον κουρασμένο και διαλυμένο κρατικό μηχανισμό, τα παράθυρα του νόμου που επιτρέπουν παρελκύσεις και καθυστερήσεις μέχρι να καταβληθεί ένα πρόστιμο που επιβάλλεται.
Ομολογούν το γεγονός ότι η δικαιοσύνη τρέχει μόνον όταν πρόκειται για το μισθολόγιο των λειτουργών της. Ο ζυγός της είναι «πειραγμένος» (αντισυνταγματικές οι περικοπές σε δικαστικούς και ενστόλους, συνταγματικές για τους άλλους).
Τζίφος τα «σαφάρι»
Είναι αλήθεια ότι οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί βραδυπορούν υπόπτως εκεί που πρέπει να τρέξουν και συχνότατα καρκινοβατούν με αποτέλεσμα ο μεγάλος πλούτος να μένει προστατευμένος και οι επιδόσεις των φοροελεγκτικών-φοροεισπρακτικών μηχανισμών να είναι κάκιστες, ενώ τα «σαφάρι» του ΣΔΟΕ, που απολαύσαμε το καλοκαίρι στους τουριστικούς προορισμούς, προσφέρουν μεν θέαμα, όχι όμως και έσοδα στο ταμείο του κράτους.
Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, η ονομαστική αξία του δημοσίου χρέους ανήλθε στο τέλος του β’ τριμήνου εφέτος σε 317,499 δισ. ευρώ και αυξήθηκε κατά περίπου 2,5 δισ. ευρώ από το α’ τρίμηνο (ήταν 315,002 δισ. ευρώ).
Η αποτυχία τους να συμμαζέψουν το χρέος ανάγκασε επιτέλους τα τζιμάνια του υπουργείου Οικονομικών να προχωρήσουν στη ρύθμιση των 100 δόσεων, όμως ο λογαριασμός της φτώχειας είναι τεράστιος και αδύνατον να εξυπηρετηθεί.
Οι ιθύνοντες δείχνουν να μην τους νοιάζει και κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν πως με την πολιτική αυτή μόνο καταστροφή φέρνουν στην ελληνική οικονομία, αφού για κάθε ευρώ φόρου εισοδήματος και έκτακτου τέλους χάνεται ενάμισι ευρώ από έμμεσους φόρους λόγω πτώσης της κατανάλωσης.
Και αν αφήσουμε κατά μέρος τους φόρους και πιάσουμε τα χρέη των νοικοκυριών προς τις τράπεζες, βλέπουμε ότι το μη εξυπηρετούμενο χρέος προς αυτές φθάνει πλέον τα 86 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 50 δισ. ευρώ αφορούν σε επιχειρηματικά δάνεια και τα 36 δισ. ευρώ σε δάνεια ιδιωτών. Δεκατρία δισ. ευρώ από τα μη εξυπηρετούμενα επιχειρηματικά δάνεια αφορούν σε μικρές επιχειρήσεις και τα υπόλοιπα σε μεγαλύτερες.
Χρέη της… Μιχαλούς
Συνολικά, δε, το μέγεθος του ιδιωτικού χρέους (εξυπηρετούμενο και μη) προς τις τράπεζες φτάνει στα 215 δισ. ευρώ. Οι πρωτογενείς ληξιπρόθεσμες οφειλές (χωρίς δηλαδή τις προσαυξήσεις) προς το Δημόσιο ανέρχονται στα 21 δισ. ευρώ και προς τα ασφαλιστικά ταμεία στα 12 δισ. ευρώ.
Τα νούμερα αυτά δεν τα λέμε εμείς αλλά ο υπουργός Ανάπτυξης Νίκος Δένδιας.
Μάλιστα τα «κόκκινα» δάνεια υπερβαίνουν πλέον το 40% των συνολικών χορηγήσεων προς τον ιδιωτικό τομέα (επιχειρήσεις και νοικοκυριά) ενώ στα μέσα Ιουνίου, όπως είχε πει τότε στη Βουλή ο διοικητής της ΤτΕ Γ. Στουρνάρας, ήταν 38,2%, στα τέλη του α’ τριμήνου 33,5% και στο τέλος του 2013 32%.
Από όλες τις κατηγορίες δανείων σε καθυστέρηση τη μεγαλύτερη αύξηση παρουσιάζουν το τελευταίο εξάμηνο τα επιχειρηματικά. Αυτό αποτελεί ένδειξη ότι, παρά τη διαφαινόμενη τάση σταθεροποίησης και την προοπτική ανάκαμψης της οικονομίας, η κατάσταση στην αγορά επιδεινώνεται καθώς συνεχίζεται η συρρίκνωση της εγχώριας ζήτησης, οι πωλήσεις σε πολλούς κλάδους μειώνονται, ενώ η ρευστότητα σπανίζει.
Είναι φανερό ότι οι Έλληνες είναι ανήμποροι πλέον να αντεπεξέλθουν σε αυτή τη φορομπηχτική πολιτική… Βρίσκονται εγκλωβισμένοι. Στην πράξη τα μέτρα των τελευταίων ετών έχουν προκαλέσει μια αλυσίδα εξελίξεων και την ώρα που υπάρχει ένα πρόβλημα ανοίγει και ένα επόμενο ως συνέπεια των παρεμβάσεων. Το καθοδικό αυτό σπιράλ έφερε μείωση του τζίρου στις επιχειρήσεις, πολλές μάλιστα έβαλαν λουκέτο, με συνέπεια τις απολύσεις εργαζομένων. Αποτέλεσμα είναι η φτώχεια να έχει συγκεκριμένο κόστος από τις πολιτικές λιτότητας στα εισοδήματα των νοικοκυριών το διάστημα 2013-2014… Το Παρατηρητήριο του ΙΝΕ ΓΣΕΕ εκτιμά ότι με λιγότερα από 334 ευρώ τον μήνα ζει ένας στους δύο φτωχούς στη χώρα μας.
Η μαύρη οικονομία καλά κρατεί
«Θησαυρό του σκοταδιού» χαρακτηρίζει τη μαύρη οικονομία της Ελλάδας ο Economist, τονίζοντας πως η επιστροφή στην ανάπτυξη είναι το αποτελεσματικότερο βήμα για να μειωθεί η παραοικονομία στη χώρα.
Όπως γράφει το περιοδικό, δύο στους τρεις Έλληνες εργαζόμενους είτε δηλώνουν λιγότερα είτε δεν δηλώνουν τα έσοδά τους στην εφορία. «Το περασμένο έτος εκτιμάται ότι το 24% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα δεν δηλώθηκε, ένα ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, που είναι στο 19%», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται πως οι Έλληνες, περισσότερο από άλλους λαούς, νιώθουν ότι οι φόροι τους πάνε χαμένοι, ενώ συμπληρώνεται ότι η ικανοποίηση των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι πολύ χαμηλή. Την ίδια στιγμή, όπως τονίζεται, οι Έλληνες έχουν πολλά κίνητρα για να κρύψουν τα εισοδήματά τους, καθώς οι εισφορές αντιπροσωπεύουν το 43% του εργατικού κόστους, σε σύγκριση με τον μέσο όρο του 26% στις πλούσιες χώρες.
Ένα υψηλό ποσοστό αδήλωτης οικονομικής δραστηριότητας είναι βλαβερό για την ανάπτυξη, αναφέρει το περιοδικό. «Η Ελλάδα θα πρέπει να πείσει τις επιχειρήσεις που παραμένουν στο σκοτάδι να γίνουν πιο νόμιμες. Όμως η καλύτερη γιατρειά θα είναι μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Καθώς η ανεργία θα υποχωρεί και οι μισθοί θα αυξάνονται, το κίνητρο της φοροδιαφυγής θα μειώνεται. Σε κάθε περίπτωση, αυτό συνέβη από το 1993 μέχρι το 2003, όταν η μέση ανάπτυξη της οικονομίας διαμορφώθηκε στο 2,5% και η μαύρη οικονομία συρρικνώθηκε κατά το ένα τρίτο», καταλήγει.
Μακάβριες οδηγίες της Ε.Ε. για συνταξιούχους
Οι συνεχείς περικοπές που υπέστησαν οι συντάξεις και η κατάσταση ένδειας στην οποία βρίσκονται οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα και άλλες χώρες που εντάχθηκαν σε μνημόνιο οδήγησε σε μια πρόταση εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Οι συνταξιούχοι που θέλουν να αυξήσουν το εισόδημά τους μπορούν να συμφωνήσουν να τους πάρει η τράπεζα το σπίτι μετά τον θάνατό τους, αρκεί αυτή να τους χορηγεί μέχρι τότε ένα ποσό χρημάτων ικανό για να μπορεί ο ηλικιωμένος να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του ανάγκες.
Σύμφωνα με όσα προβλέπει χαρακτηριστικά η ευρωπαϊκή «Λευκή Βίβλος» για τις συντάξεις, προκειμένου να ενισχυθεί η «συμπληρωματική συνταξιοδοτική αποταμίευση», «υπάρχουν μέσα (π.χ., αντίστροφα ενυπόθηκα δάνεια) που επιτρέπουν τη μετατροπή των περιουσιακών στοιχείων (γενικά της κατοικίας) σε πρόσθετο εισόδημα συνταξιοδότησης».
Αυτή η πρόβλεψη, σύμφωνα με τη «Λευκή Βίβλο», εντάσσεται ανάμεσα σε άλλες μορφές «συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου μετά τη συνταξιοδότηση», εκτός από «επαγγελματικές και προσωπικές συντάξεις και ασφάλειες ζωής».
Αρμόδιο στέλεχος του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ) επισημαίνει ότι στη συμφωνία αυτή θα υπάρχει ο όρος ότι μετά την αποβίωση του συνταξιούχου θα μπορούν οι επίδοξοι κληρονόμοι του να ανακτήσουν την κυριότητα του σπιτιού του συνταξιούχου, επιστρέφοντας στο ακέραιο το σύνολο των ποσών που έδινε η τράπεζα σ’ αυτόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ισχύος της συμφωνίας.
Η κοινοτική αυτή πρόταση έχει τον κωδικό τίτλο «αντίστροφο ενυπόθηκο δάνειο», ακριβώς γιατί ο συνταξιούχος βάζει υποθήκη το σπίτι του για να αυξήσει το τρέχον εισόδημά του και όχι ως εγγύηση για το ενδεχόμενο μη εξυπηρέτησης του στεγαστικού, καταναλωτικού ή επιχειρηματικού δανείου του.
«Θησαυρό του σκοταδιού» χαρακτηρίζει τη μαύρη οικονομία της Ελλάδας ο Economist, τονίζοντας πως η επιστροφή στην ανάπτυξη είναι το αποτελεσματικότερο βήμα για να μειωθεί η παραοικονομία στη χώρα.
Όπως γράφει το περιοδικό, δύο στους τρεις Έλληνες εργαζόμενους είτε δηλώνουν λιγότερα είτε δεν δηλώνουν τα έσοδά τους στην εφορία. «Το περασμένο έτος εκτιμάται ότι το 24% της συνολικής οικονομικής δραστηριότητας στην Ελλάδα δεν δηλώθηκε, ένα ποσοστό πολύ μεγαλύτερο του ευρωπαϊκού μέσου όρου, που είναι στο 19%», σημειώνει χαρακτηριστικά.
Στο δημοσίευμα αναφέρεται πως οι Έλληνες, περισσότερο από άλλους λαούς, νιώθουν ότι οι φόροι τους πάνε χαμένοι, ενώ συμπληρώνεται ότι η ικανοποίηση των πολιτών με τις δημόσιες υπηρεσίες είναι πολύ χαμηλή. Την ίδια στιγμή, όπως τονίζεται, οι Έλληνες έχουν πολλά κίνητρα για να κρύψουν τα εισοδήματά τους, καθώς οι εισφορές αντιπροσωπεύουν το 43% του εργατικού κόστους, σε σύγκριση με τον μέσο όρο του 26% στις πλούσιες χώρες.
Ένα υψηλό ποσοστό αδήλωτης οικονομικής δραστηριότητας είναι βλαβερό για την ανάπτυξη, αναφέρει το περιοδικό. «Η Ελλάδα θα πρέπει να πείσει τις επιχειρήσεις που παραμένουν στο σκοτάδι να γίνουν πιο νόμιμες. Όμως η καλύτερη γιατρειά θα είναι μια βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη. Καθώς η ανεργία θα υποχωρεί και οι μισθοί θα αυξάνονται, το κίνητρο της φοροδιαφυγής θα μειώνεται. Σε κάθε περίπτωση, αυτό συνέβη από το 1993 μέχρι το 2003, όταν η μέση ανάπτυξη της οικονομίας διαμορφώθηκε στο 2,5% και η μαύρη οικονομία συρρικνώθηκε κατά το ένα τρίτο», καταλήγει.
Μακάβριες οδηγίες της Ε.Ε. για συνταξιούχους
Οι συνεχείς περικοπές που υπέστησαν οι συντάξεις και η κατάσταση ένδειας στην οποία βρίσκονται οι συνταξιούχοι στην Ελλάδα και άλλες χώρες που εντάχθηκαν σε μνημόνιο οδήγησε σε μια πρόταση εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.
Οι συνταξιούχοι που θέλουν να αυξήσουν το εισόδημά τους μπορούν να συμφωνήσουν να τους πάρει η τράπεζα το σπίτι μετά τον θάνατό τους, αρκεί αυτή να τους χορηγεί μέχρι τότε ένα ποσό χρημάτων ικανό για να μπορεί ο ηλικιωμένος να αντεπεξέλθει στις οικονομικές του ανάγκες.
Σύμφωνα με όσα προβλέπει χαρακτηριστικά η ευρωπαϊκή «Λευκή Βίβλος» για τις συντάξεις, προκειμένου να ενισχυθεί η «συμπληρωματική συνταξιοδοτική αποταμίευση», «υπάρχουν μέσα (π.χ., αντίστροφα ενυπόθηκα δάνεια) που επιτρέπουν τη μετατροπή των περιουσιακών στοιχείων (γενικά της κατοικίας) σε πρόσθετο εισόδημα συνταξιοδότησης».
Αυτή η πρόβλεψη, σύμφωνα με τη «Λευκή Βίβλο», εντάσσεται ανάμεσα σε άλλες μορφές «συσσώρευσης περιουσιακών στοιχείων που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη διατήρηση του βιοτικού επιπέδου μετά τη συνταξιοδότηση», εκτός από «επαγγελματικές και προσωπικές συντάξεις και ασφάλειες ζωής».
Αρμόδιο στέλεχος του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδας (ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ) επισημαίνει ότι στη συμφωνία αυτή θα υπάρχει ο όρος ότι μετά την αποβίωση του συνταξιούχου θα μπορούν οι επίδοξοι κληρονόμοι του να ανακτήσουν την κυριότητα του σπιτιού του συνταξιούχου, επιστρέφοντας στο ακέραιο το σύνολο των ποσών που έδινε η τράπεζα σ’ αυτόν καθ’ όλη τη διάρκεια της ισχύος της συμφωνίας.
Η κοινοτική αυτή πρόταση έχει τον κωδικό τίτλο «αντίστροφο ενυπόθηκο δάνειο», ακριβώς γιατί ο συνταξιούχος βάζει υποθήκη το σπίτι του για να αυξήσει το τρέχον εισόδημά του και όχι ως εγγύηση για το ενδεχόμενο μη εξυπηρέτησης του στεγαστικού, καταναλωτικού ή επιχειρηματικού δανείου του.
* Δημοσιεύτηκε στο ΠΟΝΤΙΚΙ, τεύχος 1836 στις 30 Οκτωβρίου 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου