Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Κι όμως ο πόλεμος έχει ξεκινήσει...


του Κώστα Στούπα

1) Κι όμως ο πόλεμος έχει ξεκινήσει...
Οι ΗΠΑ ξεκινήσαν το πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης στα τέλη του 2008, με την FED να «τυπώνει» χρήμα και να αγοράζει κρατικά ομόλογα.

Το ενεργητικό του ισολογισμού της FED από 800 δισ. δολάρια το 2008 έχει φτάσει τα 4,5 τρισ. δολάρια. Η ισοτιμία του δολαρίου καθόλη τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας πιεζόταν.

Σύμφωνα με τις πρόσφατες δηλώσεις του Μάριο Ντράγκι η ΕΚΤ σχεδιάζει να αγοράσει τα επόμενα δυο χρόνια κρατικό χρέος από τις χώρες της Ευρωζώνης της τάξης του 1 τρισ. και να αυξήσει τον ισολογισμό της στα 3 περίπου τρισ. ευρώ. Η ισοτιμία του ευρώ έχει αρχίσει ήδη να πιέζεται.

Η Κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας πρόσφατα εξέπληξε τις αγορές δεσμευόμενη πως θα αυξήσει τις αγορές κρατικών ομολόγων. Ο ισολογισμός της BOJ είναι ήδη υπερδιπλάσιος ως ποσοστό του ΑΕΠ εκείνου της FED. Το γιεν δέχεται ήδη σημαντικές πιέσεις και βρίσκεται στα χαμηλά των τελευταίων 7 ετών.

Αν αυτό δεν είναι νομισματικός πόλεμος, τι είναι;

Νομισματικός πόλεμος είναι η κατάσταση ανταγωνιστικής υποτίμησης των νομισμάτων με στόχο την αύξηση των εξαγωγών και τη δημιουργία θέσεων εργασίας σε βάρος των οικονομιών των άλλων νομισμάτων.

Είναι δηλαδή η προσπάθεια υφαρπαγής θέσεων εργασίας του γείτονα σε συνδυασμό με το «κούρεμα» των καταθέσεων των υπηκόων κάθε Κεντρικής τράπεζας.

Ο νομισματικός πόλεμος αργά ή γρήγορα καταλήγει να είναι παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος. Αν όλοι ταυτόχρονα ή εναλλάξ μειώνουν την ισοτιμία του νομίσματος τους, αυτό που δημιουργούν είναι χάος και όχι βιώσιμη ανταγωνιστικότητα.

Η εκτύπωση τόσων τρισ. φρέσκου χρήματος τα τελευταία χρόνια συνιστά τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου όλων των εποχών με λάθος κίνητρα.

Η βασική πολιτική κατεύθυνση που ακολουθούν οι μεγάλες οικονομίες του πλανήτη είναι να «καίνε» την αξία του χρήματος για τη δημιουργία πρόσκαιρων θέσεων εργασίας.

Όλοι, εχθροί και φίλοι της Ευρώπης φωνάζουν πως η ΕΚΤ πρέπει να αγοράσει επιθετικότερα κρατικό χρέος για να βγει η Ευρώπη από την ύφεση ή έστω την ακινησία.
 
Τι σημαίνει να τυπώσει χρήμα η Ευρώπη και να αγοράσει κρατικά ομόλογα;

Σημαίνει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας πέριξ του κράτους. Το κράτος θα εκδώσει ομόλογα και θα δανειστεί φρεσκοτυπωμένο χρήμα με το οποίο θα προσλάβει εργαζόμενους ή θα πληρώσει κρατικοδίαιτες ιδιωτικές επιχειρήσεις να απασχολήσουν κόσμο.

Όλοι αυτοί έχουν διαβάσει τον Κέϋνς νύχτα χωρίς φεγγάρι. Ο μακαρίτης οικονομολόγος, για τα δεδομένα της εποχής του, έθεσε περίπου το εξής: Αν στην μια πλευρά του δρόμου έχεις ένα πλήρως εξοπλισμένο εργοστάσιο που έχει κατεβάσει ρολά γιατί δεν βρίσκει ζήτηση στα προϊόντα λόγω ανεργίας ή ρευστό λόγω τραπεζικής κρίσης και στην άλλη πλευρά του δρόμου ένα τσούρμο ανέργους γιατί το εργοστάσιο έχει κατεβάσει ρολά, κάνεις το εξής απλό. Δανείζεται το κράτος δημιουργεί θέσεις εργασίας για μερικούς από το τσούρμο της άλλης πλευράς του δρόμου. Η ζήτηση όσων απέκτησαν εισόδημα με το δανεικό χρήμα ανοίγει το εργοστάσιο και απασχολεί και τους υπόλοιπους. Μετά το κράτος αποσύρεται από τη δημιουργία θέσεων εργασίας γιατί η ζήτηση έχει δημιουργήσει θέσεις στο ιδιωτικό τομέα για όλους.

Το κράτος πληρώνει τα χρέη του για να μπορεί να δανειστεί και στην επόμενη κρίση προκειμένου να πράξει ανάλογα.

Αυτό που ζητάνε όλοι σήμερα είναι το κράτος να τυπώνει χρήμα εσαεί για να υπάρχει μόνιμη και πλήρης απασχόληση για όλους για πάντα. Αν αυτό ήταν εφικτό κανείς δεν θα ένιωθε την ανάγκη να εργαστεί ή να καινοτομεί τα τελευταία μερικές χιλιάδες χρόνια και η ανθρωπότητα θα ήταν ακόμη πάνω στα δένδρα.

Έστω λοιπόν αν η ΕΚΤ ξεκινήσει αύριο και για τα επόμενα δέκα χρόνια τυπώσει όχι 1 τρισ. αλλά 3 τρισ. ή 30 τρισ. ευρώ και τα μοιράσει σε καθένα από τα 300 εκατ. Ευρωπαίους. Αυτό σημαίνει πως κάθε Ευρωπαίος θα γίνει κατά 30 ή 300 χιλ. ευρώ πλουσιότερος;

Αυτό θα δημιουργήσει βιώσιμες θέσεις εργασίας στην Ευρώπη ή θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας στην Κίνα και την Ινδία;

Αν η Ευρώπη για να αντιμετωπίσει την επερχόμενη ύφεση βάλει τον κόσμο να κατασκευάσει περισσότερους δρόμους και γεφύρια (όπως οραματίζεται ο Γιουνκέρ) απ’ όσα χρειάζεται, σημαίνει πως, εγώ με το εισόδημα που θα μου προκύψει θα αγοράσω γερμανικό αυτοκίνητο που καίει λάδια και λαμπάκια από τη «μάνα» του, γαλλικό με προ 20ετίας τεχνολογία ή  ιαπωνικό, κορεάτικο, αύριο κινέζικο και μεθαύριο ινδικό;

Αν έχουμε περισσότερα γεφύρια και κρατικούς υπαλλήλους στην Ευρώπη απ’ όσα χρειαζόμαστε δεν θα επικοινωνούμε και ενημερωνόμαστε μεταξύ μας μέσω internet με επεξεργαστές Intel ή AMD, μέσω Google, Facebook ή Twitter, Baidu, Alibaba...

Η εκτύπωση χρήματος είναι λύση που θα βοηθήσει αν επινοήσουμε τα δικά μας Google, Twitter  ή λύση να μεταθέσουμε το πρόβλημα για 4-5 χρόνια όσο διαρκεί η θητεία των πολιτικών;

Χωρίς να το καταλάβουμε έχουμε εισέλθει σε περίοδο νομισματικού πολέμου. Το επόμενο βήμα ενός νομισματικού πολέμου είναι ο εμπορικός πόλεμος. Μετά ακολουθεί ο κανονικός πόλεμος που καταστρέφει τις υποδομές, τα μηχανήματα και τους πόρους που έχουν κάνει τη ζωή μας τόσο εύκολη τις τελευταίες δεκαετίες...

Όλα αυτά γιατί; Για να τελειώσουν οι πολιτικοί τη θητεία τους μοιράζοντας λεφτά και άχρηστες θέσεις εργασίας, μεταθέτοντας τη λύση και διογκώνοντας το πρόβλημα.

Αν ΗΠΑ, Ευρώπη, Ιαπωνία και λοιποί παίκτες συνεχίσουν να δημιουργούν πρόσκαιρες θέσεις εργασίας με φρεσκοτυπωμένο χρήμα μέσω διαδοχικών υποτιμήσεων των νομισμάτων, το άθροισμα θα είναι μηδενικό. Η αξία των νομισμάτων θα εξευτελιστεί για όλους και μαζί το κίνητρο των ανθρώπων τους να είναι εργατικοί και επινοητικοί.

Μετά για να αντιμετωπίσουν τις εισαγωγές θα βάλουν δασμούς και έτσι θα φτάσουμε στον εμπορικό πόλεμο.

Με δασμούς όλα θα γίνουν ακριβότερα, το βιοτικό επίπεδο θα μειωθεί, αλλά πρόσκαιρα όλοι θα αποκτήσουν μια θέση εργασίας. Για να κατασκευάσουμε αυτοκίνητα και να τα κινήσουμε ή καφετιέρες, θα χρειαστούμε μέταλλα, πλαστικά, πετρέλαιο. Θα χρειαστούμε πρώτες ύλες. Θα αρχίσει ο ανταγωνισμός μεταξύ κρατών ή οικονομικών ζωνών για τις πρώτες ύλες. Μοιραία ΗΠΑ, Ευρώπη, Κίνα, Ινδία θα έρθουν σε προστριβές για την εξασφάλιση πρώτων υλών οι οποίες θα ανακουφίσουν την εσωτερική τους φτώχεια και ανεργία οι οποίες θα διογκώνονται.

Φυσικά η ιστορία θα εντοπίσει τα αίτια του πολέμου σε κάποιο ρατσιστικό παραλήρημα ή επαναστατική δημαγωγία κάποιου ή κάποιων τυράννων. Η αιτία θα είναι όμως το οικονομικό αδιέξοδο της δημιουργίας πλούτου με ημερομηνία λήξης εκ του μηδενός. Η αιτία θα είναι η αναδιανομή πλούτου που δεν υπάρχει με κριτήρια όχι αγοραίας αξιοκρατίας.

Η μοναδική οικονομική ζώνη που έχει προϋποθέσεις να αντιμετωπίσει γρηγορότερα αυτά τα προβλήματα είναι αυτή των ΗΠΑ. Διαθέτει τη μεγαλύτερη με διαφορά στρατιωτική ισχύ στον πλανήτη. Διαθέτει φθηνή ενέργεια χάρη στη σχιστολιθική επανάσταση και οικονομικές δομές συγκριτικά πιο ευνοϊκές για την προαγωγή καινοτομιών και τεχνολογικής εξέλιξης. Η Ευρώπη είναι ο πλέον αδύναμος και εξαρτημένος από άλλους κρίκος.
 
Όλα αυτά λαμβάνουν χώρα στη μεγάλη εικόνα. Στίγμα της μεγάλης εικόνας είναι η «αυτιστική» Ελλάδα που πρωτοστατεί στην ανάδειξη της οπισθοδρομικής κομπανίας των πολιτικών που βλέπουν λύση στον εθνικισμό ή τον κομμουνισμό. Όλοι αυτοί είτε θέλουν εθνικό νόμισμα όπως η Λεπέν και ο Γκρίλο, είτε εκτύπωση χρήματος χωρίς όρια όπως ο Τσίπρας και οι τύποι του Podemos.

Λένε πως οι λύσεις των προβλημάτων προκύπτουν όταν τεθούν οι σωστές ερωτήσεις. Στην περίπτωσή μας δεν έχουν τεθεί ακόμη τα σωστά ερωτήματα, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στην Ευρώπη, ούτε στο κόσμο...
Κατά τον πρόεδρο της ΕΕ Βαν Ρομπαϊ στο τελευταίο του βιβλίο, Η Ευρώπη στη θύελλα - Υποσχέσεις και προκαταλήψεις: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιουργήθηκε για να προασπιστεί τα κεκτημένα της εύπορης Γηραιάς Ηπείρου στη σύγχρονη παγκοσμιοποιημενη αγορά. Και η συμμετοχή σε αυτή, έχει εκτός από δικαιώματα και υποχρεώσεις. Εκτός εάν επιλέξει κανείς τη μοναχική πορεία...

...Για μένα ο λαϊκισμός είναι η ψευδής υπόσχεση μιας αναπαλαιωμένης ταυτότητας, η αυταπάτη ότι το κλείσιμο της πόρτας μπορεί να γυρίσει πίσω το ρολόι, το ψέμα ότι μπορείς να επιβιώσεις στην παγκόσμια αγορά μόνος σου και χωρίς περισσότερη προσπάθεια. Δίνει μια διέξοδο στην οργή και τη μνησικακία... Η επιτυχία του λαϊκισμού (υπo τις διάφορες μορφές του)στην πολιτική αγορά δείχνει επίσης την αδυναμία των εναλλακτικών προτάσεων»..

2) Η Ευρώπη στη θύελλα - Υποσχέσεις και προκαταλήψεις
 
Ο Herman Van Rompuy εξετάζει επίσης το ρόλο της Ευρώπης σε έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο, καθώς και τις προσδοκίες των πολιτών. Πώς να κερδίσουμε πίσω την απασχόληση και την ευημερία στην ήπειρό μας; Πώς θα πεισθούν οι πολίτες σε μια περίοδο γενικής απογοήτευσης ότι με την συνεργασία θα εξασφαλίσουν στις χώρες τους ένα καλύτερο μέλλον παρά ότι η καθεμία ξεχωριστά;  
Βλέπε: Η Ευρώπη στη θύελλα - Υποσχέσεις και προκαταλήψεις

3)Εξαιρετική τομή της κατάστασης...


Είναι φανερό ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα έχει εξαντλήσει τις δυνατότητες του. Η φάση την οποία διανύουμε και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, δεν θα λυθούν μόνο με την εφαρμογή δημοσιονομικών προσαρμογών. Το πρόβλημά μας είναι το κράτος (και το πολιτικό σύστημα) που ευνοεί μια κλειστή ολιγοπωλιακή οικονομία και ως ΄αντιστάθμισμα΄ μοίραζε, και μοιράζει δυστυχώς ακόμα, πρόωρες συνταξιοδοτήσεις και εύκολη ανέλιξη στο δημόσιο χωρίς καμία αξιολόγηση.


Πηγή:www.capital.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου