Ο δρόμος της Αρετής και της Κακίας

protagon

του Αντώνη Παπαγιαννίδη

Στον Μένιο Κουτσόγιωργα ανάγεται -στην εποχή του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος ΠΑΣΟΚ, θυμάστε - η διχοτομία του Φωτός και του Σκότους μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. (Βέβαια είχε φροντίσει νωρίτερα ο Ζωροάστρης γι' αυτά. Όμως η μυθολογία του ΠΑΣΟΚ δεν πάει τόσο πίσω). Μάλλον όμως η επιλογή Σαμαρά, στη ΔΕΘ, να επικεντρωθεί στην αλήθεια «ακατανίκητη για όποιον την τολμάει, ανελέητη για όποιον την αποφεύγει»- προκειμένου να διαμορφώσει τη δική του διχοτομία, ενόψει και εκλογικής διαδρομής στο βάθος μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινάει από άλλην μυθολογία. Του μύθου που -ο Ξενοφών τον αφηγήθηκε- ήθελε τον Ηρακλή να συναντιέται στο σταυροδρόμι με τις δυο κοπέλες που του έδειξαν τους δυο δρόμους: τον άνετο και ευχάριστο και εύκολο και τον δύσκολο και δύσβατο και τραυματιστικό. Τον πρώτο του έδειξε η Κακία και τον δεύτερο η Αρετή.

Τι εννοούμε; Απλό! Επέλεξε ο Αντώνης Σαμαράς στη ΔΕΘ να συγκρατηθεί σε ταξίματα. Έθεσε τον εαυτό του -βέβαια δίνοντας στον Βαγγέλη Βενιζέλο στη συνέντευξη Τύπου την Κυριακής ένα περιθώριο διαφοροποίησης...- κάτω από τον αυτοπεριορισμό της αλήθειας («ακατανίκητη για όποιον την τολμάει, ανελέητη για όποιον την αποφεύγει»). Μοίρασε περιορισμένα μόνον από τα προσδοκώμενα/υπεσχημένα. Μετρήστε: μείωση 30% στον ΕΦΚ πετρελαίου θέρμανσης, με διατήρηση των επιδομάτων θέρμανσης. Διόρθωση του ΕΝΦΙΑ εκεί που έγινε χαμός, στην περιφέρεια -αλλά μόνον αναφορά σε «πλαίσιο» για τα ξενοίκιαστα διαμερίσματα. Αναβολή για τον προϋπολογισμό όσον αφορά τις ρυθμίσεις για τις περισσότερες δόσεις στις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς Εφορία και Ταμεία και για τη μείωση στην εισφορά αλληλεγγύης. Ακόμη πιο χαρακτηριστική η αυτοσυγκρατημένη στροφή προς τους ενστόλους: τους τίμησε μεν για την αυταπάρνηση που δείχνουν, ανέφερε και την απόφαση του ΣτΕ, αλλά η μισθολογική τους επαναφορά στο 2012 θα γίνει στα πλαίσια αντοχών του προϋπολογισμού...

Είναι αλήθεια ότι στην κυρίως πολιτική -στα θέματα τάξης και ασφάλειας στο εσωτερικό, για παράδειγμα, όπου εκφράσθηκε ιδιαίτερα σκληρά και χωρίς να προκύπτει ιδιαίτερος λόγος- αλλά και στα θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπου ζωγράφισε έναν ζοφερό πίνακα επαλλήλων κύκλων ανασφάλειας, επένδυσε στο να χτυπήσει κάτι σαν καμπανάκι (αν μη μεγάλη καμπάνα) κινδύνου για τους καλούς νοικοκυραίους, μπροστά στην έλευση/επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι που την εξήγησε/διεκτραγώδησε. Όμως στην οικονομία όπου ήταν φανερό ότι βλέπει πως θα παιχτεί το παιχνίδι, αυτή του η αυτοτοποθέτηση στον δύσκολο και δύσβατο και τραυματιστικό δρόμο της Αρετής κάτι σαν να μας θύμισε: μήπως Κώστα Καραμανλή του 2009;