ΕΛευθερη Λαικη Αντιστασιακη Συσπειρωση
του Stephan Richter
Απόδοση: Δήμητρα Παναγοπούλου
Ένα από τα χειρότερα πράγματα στην πολιτική είναι, η παγκόσμια ηγετική δύναμη να δρα σαν μαθητευόμενος μάγος. Και ακόμα χειρότερο είναι το γεγονός, η συγκεκριμένη ηγετική δύναμη -εν προκειμένω οι Ηνωμένες Πολιτείες- να επιτελεί το έργο της παγκόσμιας καθοδήγησης για σχεδόν τρία τέταρτα του αιώνα.
Αμάρτημα #1: Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής λόγω υπερκινητικότητας
Τα γεγονότα στο Ιράκ και την ευρύτερη Μέση Ανατολή, καθιστούν απλό το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν όλες τις στοιχειώδεις δυνάμεις που έχουν εγείρει.
Ακόμη χειρότερα, η αμερικανική εξωτερική πολιτική στην περιοχή, στην καλύτερη περίπτωση, παρακολουθεί τις εξελίξεις με κομμένη την ανάσα. Αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό μόνο ως μια ατελείωτη σειρά από εμμονές για το πιο πρόσφατο θέμα της ημέρας.
Παράγοντες εντελώς ανήκουστοι, ακόμα και πριν από δυο εβδομάδες, ξαφνικά διεκδικούν την πρώτη σελίδα.
Τα δεινά των Γεζίντι είναι αναμφίβολα τραγικά, εν τούτοις αποτελούν μόνο το πιο πρόσφατο παράδειγμα σε μια μακρά αλυσίδα γεγονότων.
Το θανάσιμο αμάρτημα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, που αποδεικνύεται από τα παραπάνω είναι ότι οδηγείται από την παρόρμηση και άγεται από τα γεγονότα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, κανένα έθνος δεν μπορεί να διαγράψει μια ορθολογική πορεία ή να ακολουθήσει μια πολιτική αξιόπιστη ακόμη και για τους ίδιους τους συμμάχους του.
Ενώ οι Αμερικανοί φαντάζονται τον εαυτό τους σαν τον Ηρακλή, να κρατούν όλο τον κόσμο με το ένα χέρι, στην πραγματικότητα πάσχουν από διαταραχή ελλειμματικής προσοχής λόγω υπερκινητικότητας.
Μέσα στο κλίμα αυτό, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, ιδιαιτέρως τα τηλεοπτικά, ενεργούν ως πολλαπλασιαστής αυτής της καταστροφικής δύναμης.
Μονο-μανιωδώς αδράχνουν το επόμενο θέμα που θα προκαλέσει ρίγη στις φοβισμένες αμερικανικές μάζες.
Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η προσπάθεια αυτή νομιμοποιείται διπλά: Πρώτον, ως μέρος ενός απελπισμένου αγώνα αξιολογήσεων και δεύτερον, ως απόπειρα να λάβουν οι θεατές «ό,τι θέλουν».
Το συμπέρασμα ότι μία τέτοια «δύσπνοια» δεν οδηγεί στη βαθύτερη κατανόηση μιας πιο ορθολογικής πολιτικής, είναι αυτονόητο. Υπονομεύει, αντιθέτως, σοβαρά, μια ορθολογική διαδικασία λήψης αποφάσεων στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Αμάρτημα #2: Το Χρήμα – Δεν αποτελεί καλή ένδειξη των αποτελεσμάτων
Όπως προσφάτως ομολόγησε ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα, ακόμη και ο ίδιος εξεπλάγη από την ταχύτητα με την οποία η ομάδα του Ισλαμικού Κράτους κατέλαβε εδάφη στο Ιράκ.
Αυτό, ωστόσο, δεν οφείλεται στην ανεπάρκειά του, ούτε στην έλλειψη πόρων.
Ο μηχανισμός των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, υπολογισμένος αποκλειστικά με δημοσιονομικούς όρους, είναι μακράν ο πιο δαπανηρός στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Δυστυχώς αυτό δεν σημαίνει ότι είναι και ο πιο αποτελεσματικός ή ο πιο διορατικός. Αν μη τι άλλο, τα επίπεδα της στελέχωσης και του όγκου του προϋπολογισμού είναι αντιστρόφως ανάλογα με την ποιότητα και τα αποτελέσματα του.
Στην πραγματικότητα, μερικές φορές, θα πρέπει να αναρωτηθούμε αν ο πραγματικός σκοπός της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής είναι να πλουτίσει όλες αυτές τις τεράστιες στρατιές, που λειτουργούν ως σύμβουλοι και φορείς παροχής υπηρεσιών στις γραφειοκρατίες της κυβέρνησης των ΗΠΑ, του στρατού και της «πατρίδας».
Αυτή η κατάπτυστη τάση έχει σίγουρα βοηθήσει πολλούς να οικοδομήσουν ένα αρχοντικό στο καταπράσινο προάστιο της Ουάσιγκτον.
Αμάρτημα #3: Ποιός ανατρέπει τα ντόμινο τώρα;
Τι λέτε για το τρίτο θανάσιμο αμάρτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής;
Πρόκειται για μία πρακτική εξάσκηση προς εσάς, σχετικά με το τι κατηγορείτε τους άλλους ότι κάνουν εδώ και καιρό.
Για να κατανοήσετε την ειρωνεία σε όλη της την έκταση -και, ναι, τον καταστροφικό δρόμο τον όποιο έχει βαδίσει η αμερικανική εξωτερική πολιτική στη Μέση Ανατολή- είναι σημαντικό να επαναφέρετε στο μυαλό σας τη θεωρία του ντόμινο.
Από το 1950 και ύστερα, οι αμερικανικές διοικήσεις εφαρμόζουν αυτή την ιδέα για να δικαιολογήσουν την ανάγκη για αμερικανική επέμβαση οπουδήποτε στον πλανήτη κατά τη διάρκεια της περιόδου του Ψυχρού Πολέμου.
Στη νεότερη εκδοχή, υπό τον Τζωρτζ Μπους τζούνιορ, η επίσημη εξήγηση για τις επιδρομές σε χώρες της Μέσης Ανατολής, ήταν ότι αυτό γινόταν στο όνομα της προώθησης της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Φυσικά, αυτό ήταν το εντελώς αντίθετο με ό,τι οι ΗΠΑ εφάρμοζαν έως πριν από τότε, στις φιλικές σχέσεις τους με σχεδόν κάθε καθεστώς της περιοχής (και ακόμα και τώρα, που οι ΗΠΑ εξαρτώνται από τη Σαουδική Αραβία).
Σήμερα, ζούμε σε ένα κόσμο αντίστροφου ντόμινο.
Αναμφισβήτητα δεν είναι το φάντασμα του κομμουνισμού που επιτρέπει στα καθεστώτα να ανατραπούν. Μάλλον ο βασικός παράγοντας είναι ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική αποτελεί πλέον μία πολιτική απερίσκεπτων μηχανορραφιών.
Η εισβολή στο Ιράκ είναι αμερικανικής επινόησης και όχι δημιούργημα του Βλαντίμιρ Πούτιν. Είναι, επίσης, το βασικό στοιχείο, το αρχικό πλακίδιο του ντόμινο αν θέλετε, που ανέτρεψε τις ισορροπίες σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.
Αμάρτημα #4: Στρατηγική ή τακτική;
Για να κάνω τα πράγματα ακόμα χειρότερα, θα σας πω ότι υπάρχει μέθοδος για να οδηγηθεί κάποιος στην τρέλα.
Αυτό αφορά στο τέταρτο θανάσιμο αμάρτημα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Θυμάμαι ζωηρά την ημέρα που έφθασα στην Ουάσιγκτον για να σπουδάσω εξωτερική πολιτική στο πανεπιστήμιο της Τζωρτζτάουν.
Ήμουν η νέα άφιξη από την Ευρώπη και είχα θεωρηθεί από τους Αμερικανούς συμφοιτητές μου φιλελεύθερος, ένας χαρακτηρισμός που συγχέεται με τους όρους «τακτικός» και «στρατηγικός». Όταν ρωτήθηκαν, πού ακριβώς βρισκόταν η διαφορά μεταξύ των δύο όρων, απάντησαν ότι υπήρχε μια μεγάλη διαφορά: «Τακτικό» ήταν ό,τι είχε διάρκεια, ας πούμε, μέχρι έξι εβδομάδες και «στρατηγικό» ο,τιδήποτε πέρα από αυτό.
Θα έπρεπε να γνώριζα τότε ότι αυτό θα σηματοδοτούσε την αντιμετώπιση προβλημάτων στην πορεία, πολύ περισσότερο, όταν οι απόφοιτοι της σχολής προορίζονται για κάποιες θέσεις στην Αμερικανική Εξωτερική Υπηρεσία και τις υπηρεσίες πληροφοριών.
Αμάρτημα #5: Ένα παιχνίδι με αρνητικό άθροισμα
Είναι δυνατόν να κατανοήσει κάποιος τον πραγματικό σκοπό της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, εάν αντιμετωπίσει όλα αυτά τα «θέατρα» σαν ευκαιρίες για να διευθύνει νομικά -και κατά προτίμηση εισαγγελικά- θεάματα.
Ο στόχος σε αυτές τις μάχες, βλέπετε, δεν είναι να καταλήξουμε σε μια σταθερή πολιτική ή οποιασδήποτε μορφής συναίνεση, δεδομένου του γεγονότος ότι οι δικηγόροι ευθύνονται για εκείνο που αποτελεί τη μεγαλύτερη αίρεση των μελών του Κογκρέσου, ότι δηλαδή τα πάντα μετατρέπονται σε δίκη. Πρόκειται για απαγγελία κατηγοριών με πολύ χαλαρούς κανόνες και για παρουσίαση κάθε είδους αποδεικτικών στοιχείων.
Το γεγονός ότι μία τέτοια κακία είναι εν κατακλείδι αυτοκαταστροφική λανθάνει της προσοχής των αντιπροσώπων. Δυστυχώς, αυτοί είναι οι αντιπρόσωποι του αμερικανικού λαού σε μια σχέση, στην οποία αντί να προσπαθούν να έχουν κοινές εμπειρίες ή να δημιουργούν συναινέσεις, όλο και περισσότεροι από αυτούς ζουν στη δική τους πραγματικότητα. Βρίσκονται ανάμεσα σε εκείνους με τους οποίους μοιράζονται την ίδια γνώμη και ακόμα και το ίδιο μίσος.
Για κάποιους, ιδιαιτέρα για τους Ρεπουμπλικανούς, είναι σημαντικότερο να κατηγορήσουν τον Μπαράκ Ομπάμα από το να λάβουν θέση για το ζήτημα της Μέσης Ανατολής.
Σε αυτό το εγχείρημα «καμένης γης», αναπροσδιορίζουν τις ΗΠΑ όλο και συχνότερα μέσα στην πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής.
Κι ενώ την ίδια ώρα και σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του προέδρου Μπους, οι αμερικανικές δυνάμεις μετέβησαν στην περιοχή για να βοηθήσουν στην ανάταξη των χωρών της Μέσης Ανατολής, μακριά από τη διαίρεση και την αυτοκαταστροφή, όπως έχουν τα πράγματα τώρα, συνέβη το αντίθετο.
Η πολιτική στις ΗΠΑ γίνεται όλο και πιο φαύλη.
Υπό αυτή την έννοια, οι ΗΠΑ έχουν γίνει ίδιες ακριβώς με τις χώρες της Μέσης Ανατολής.
Ποιος να το περίμενε αυτό; Ίσως ήταν η αίσθηση των ακραίων διαφορών που προσέλκυσαν τον μαθητευόμενο μάγο να εμπλακεί όσο το δυνατόν πιο βαθιά στη Μέση Ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου