ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΠΟΔΟΣΗΣ

Το Ραφείο

Τούτο το ποιηματάκι είναι μια απόπειρα απόδοσης των όσων έχω διαβάσει και ακούσει κατά καιρούς από τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου (και όχι μόνο) Κο Γιώργο Κοντογιώργη. Είναι φράσεις βασισμένες στις διαλέξεις, τις παρεμβάσεις του (ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές) και τα έργα του. Τον ευχαριστώ θερμά για όλ’ αυτά που έμαθα από τότε που προσπαθώ να βαδίσω στα χνάρια του και του αφιερώνω από καρδιάς το παρακάτω:

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Επειδή το συνολικό έργο του κι οι αναφορές του Κου Κοντογιώργη είναι ανεξάντλητα τούτο το ποίημα το βαφτίζω απόπειρα, γιατί ενδεχομένως να υπάρχουν και λάθη. Δηλώνω μαθητής του -φοιτητής δεν υπήρξα ποτέ, τεχνικός είμαι –κι αυτό που έχω αφομοιώσει είναι το ελάχιστο από τα βιβλία και τις διαλέξεις του. Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα, μα αυτός ο δρόμος , αν και δύσκολος, έχει προοπτική.

Μου μιλάς για επανάσταση

χωρίς να ξέρεις τι θέλω κι εγώ,

βρισκόμαστε σε άλλη διάσταση

προχωράμε δίχως να’ χουμε σκοπό.

Μου περιγράφεις μια παλιά κατάσταση

με καταλήψεις, απεργίες, διαδηλώσεις,

κι εγώ σου λέω πως αν θες ανάταση

κάτσε σκέψου τι γεννά τις αγκυλώσεις.

Έχουμε αυστηρά ολιγαρχία

σκέψου μόνο ποιος την σκέψη σου οδηγεί,

μια παρά φύσιν κομματοκρατία

που την κοινωνία συστηματικά λεηλατεί.

Είναι οι ίδιοι Ολιγάρχες

που με το δάχτυλο μας γνέφουνε σιωπή,

Λουδοβίκοι και μονάρχες

μ’ ασυλίες σ’ ηγεμονική αυλή.

Μόνοι τους ψηφίζουνε

της Βουλής και τα του οίκου,

μας λένε πως αξίζουνε

προνόμια σαν του Λουδοβίκου.

Μας λένε πως τους χρωστάμε χάρη

κι αγωνίζονται για μας,

μα μας βλέπουν σαν το ζάρι

που στην τύχη το πετάς.

Αδίστακτοι ανθρωποφάγοι

μας γεμίζουν κάθε μέρα ενοχές,

αυτοί οι Συγκατανευσιφάγοι

που μας λεν, εσύ για όλα φταις.

Τα κανάλια βομβαρδίζουν

ποινικοποιώντας το δικό μας παρελθόν,

κι οι εφημερίδες τους χαρίζουν

γκάλοπ για το πετυχημένο τους παρόν.

Το πολιτικό μας σύστημα

απόστημα που καρκινοβατεί,

πες ποιος θα βγει επίσημα

στα fm και στα κανάλια να το πει.

Ο βασιλιάς είναι γυμνός

και μας λένε πως δεν γίναμε Ευρωπαίοι,

η κοινωνία είναι ο εχθρός

που για τα ρούχα του, αυτή για όλα φταίει.

Αν θες όμως απ’ αυτούς ν’ απαλλαγούμε

και να φτιάξουμε μια χώρα φωτεινή,

πρέπει το παρελθόν να θυμηθούμε

τις κοινότητες που στέκονταν μαζί.

Πρέπει να δούμε την ταυτότητα

τι εστί συλλογικότητα,

σεβασμός στην ετερότητα

αν θέλουμε να’ χουμε οντότητα.

Κάθε τόπος μια φωνή,

επανάσταση στην καθημερινότητα,

καφενεία και πλατείες να’ ναι μια μικρή Βουλή

να ξαναγίνει των Ελλήνων η κοινότητα.

Υπάρχει το ελληνικό παράδειγμα

να το διαβάσεις μόνο φτάνει,

κι όχι ετούτο το παράπηγμα

μα το «Όλοι μαζί του Μακρυγιάννη».

Μας λένε για ελευθερία

αποφασίζεις ο,τι θες,

μια κοινωνία σε ιδιωτεία

μ’ ανύπαρκτες επιλογές.

Γιατί αν θες να πεις μια γνώμη

πρέπει σε κόμμα να γραφτείς,

είναι φτιαγμένοι έτσι οι νόμοι

αλλιώς να κάνεις δεν μπορείς.

Μα και στο κόμμα να σε βάλουν

πρέπει να είσαι στη γραμμή,

κατά της κοινωνίας βάλλουν

οι κομματικοί ταγοί.

Πέρα απ’ την Ελευθερία

την αυστηρά ατομική,

υπάρχει εξελικτική πορεία

κοινωνική, πολιτική.

Εκεί ανθεί η δημοκρατία

χωρίς κομματικούς ταγούς,

ελεύθερη η κοινωνία

από απειλές κι εκβιασμούς.

Ν’ απαλλαγούμε από ταμπέλες

κεντρώου, αριστερού, δεξιού

που λειτουργούνε σαν προπέλες

κοινωνικού διαμελισμού.

Λεηλατούν την κοινωνία

όπως το κάνουν χρόνια τώρα,

κι εμείς σε πλήρη αφασία

τους προσφερόμαστε ως δώρα.

Αναλαμβάνουν την ευθύνη

μας λένε την πολιτική,

γιατί ξέρουν πως εκεί θα μείνει

ένα άγραφο χαρτί.

Ζούνε στον αστερισμό μιας σφαίρας

μέσα στο κτίριο της Βουλής,

της Αμάλθειας το κέρας

βυζαίνουν τα όργανα της διαπλοκής.

Κι αν μιλάνε μεταξύ τους

αναμασάνε όλο τα ίδια,

παράγει η ανακύκλωσή τους

μόνο πολιτικά σκουπίδια.

Και κείνη η διανόησή μας

στέκει μπροστά με παρρησία,

και στην τηλεόρασή μας

κατηγορεί την κοινωνία.

Κι αμείβονται πολύ καλά

γι’ αυτείνη την υπηρεσία*

της νεοτερικότητας σπορά

στης σίτισης τα Πρυτανεία.

Σκύψε μπροστά στον Παρθενώνα

στους κίονες θα δεις μια κοινωνία,

που μέσα στον «χρυσό αιώνα»

γέννησε τη Δημοκρατία.

Περιφερόμαστε στις πόλεις

τόσα ιδιωτικά φορτία,

που είναι η εποχή της σχόλης;

Χορός σ’ αρχαία τραγωδία.

Μια ασάφεια βασιλεύει

στην χώρα του Αριστοφάνη,

και η σάτυρα δουλεύει

στην ατέλειωτη πλεκτάνη.

Που η Κοσμόπολη του Ρήγα

η ανθρωποκεντρική,

πόσα μας έχουν μάθει λίγα

για την Ιστορική μας διαδρομή.

Άκου στα δημοτικά τραγούδια

Εθνική πολυσημία,

δω στα λιανοχορταρούδια**

Ελλήνων Κοσμοπολιτεία.

Μόνο τέτοιες κοινωνίες

που ζούνε με ελευθερία,

γεννούνε τέτοιες προσδοκίες

την Αριστοτέλεια Πολιτεία.

Δημοκρατία δεν υπάρχει

είναι καιροί μετωνυμίας,

ούτε ιδεολογική πάλη

αλλά μάχη ορισμών εννοίας.

Πολιτειότητα τι είναι

κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει,

και η έννοια του πολίτη

όσο πάει και μικραίνει.

Ποιος να πάρει τη σκυτάλη

απ’ του δάσκαλου τα χέρια,

είναι απόφαση μεγάλη

κι όμως είναι τόσο καίρια.

Πρέπει να κάνει τη μελέτη

την τόσο ανατρεπτική,

φοβάμαι πως θα χρειαστούνε έτη

για μια τέτοια διαδρομή.

Το οξύμωρο στη χώρα

το ιλαροτραγικόν,

προχωράμε για την ώρα

τρέχοντας σημειωτόν.

ΜΕ ΕΚΤΙΜΙΣΗ

Παναγόπουλος Νεκτάριος.

*από τα «Απομνημονεύματα του Στρατηγού Μακρυγιάννη». Ιδιόμορφος γραφή του Μακρυγιάννη: αυτείνη την πατρίδα, αυτείνη την υπηρεσία, αυτείνη την θρησκεία κ.λ.π.
**το ομώνυμο τραγούδι, Θράκη – περιοχή Έβρου, Χορός Ζωναράδικος.